Deze week weer eens een lange reis gemaakt met Jackson! Voor mijn werk had ik een afspraak op ons hoofdkantoor, dat ver weg van Zwolle in Rijswijk is. Dat betekent een reis van 3 uur heen en 3 uur terug. Het idee was om er om 10 uur ’s ochtends te zijn, twee informele afspraken te hebben en dan de formele afspraak.
Al de avond ervoor begint onze reis. Omdat het nogal vroeg op pad is naar de bus, smeer ik dan ’s avonds alle boterhammetjes voor iedereen die dat de volgende dag nodig heeft. Ook maak ik het zakje lekkers voor Jackson klaar, dat ik onderweg nodig heb. ‘Zonder lekkers geen werk‘ is het motto van Jackson. De tas pak ik deels vast in. Jackson is dan al in alle staten en is blij omdat hij weet dat we op pad gaan. Groot is dan ook de teleurstelling als baasje eerst nog gaat slapen.
Om kwart over zes in de ochtend gaat de wekker, douchen, aankleden, Jackson eten geven, uitlaten en zelf snel eten. Ondertussen de tas verder klaar maken. Op dat moment is Jackson al niet meer weg te slaan bij de deur. Affijn, tegen tien voor zeven vertrekken we. Omdat ik dan een rugtas bij me heb, weet Jackson dat ik naar de bus wil en slaat hij na de tuin rechts af in plaats van de gebruikelijke links af. Zonder morren loopt hij naar de bus, zorgt dat ik goed kan instappen en zoekt een lege plaats. Uiteraard dat alles niet zonder een snoepje.
Op station Zwolle weet mijn held dat hij naar perron 5 moet en dus brengt hij me veilig tussen alle mensen door via een hoge trap naar het perron. In de trein gaat hij zo liggen dat hij het lang kan volhouden, deels onder de stoel, maar wel zodanig dat hij alles in de gaten kan houden.
Het meest bijzondere doet zich voor tijdens de overstap in Rotterdam. Daar moeten we twee perrons verderop zijn. Via altijd exact dezelfde route brengt hij me naar de trap, gaat de gang in en weet precies dat hij twee trappen verder weer omhoog moet. De dag dat perrons veranderen, heb ik dus echt een probleem!!!
In Rijswijk is het nog paar minuten lopen. Altijd bij exact dezelfde boom gaat meneer een plasje doen, om volgens mij via dezelfde tegels het pand in te lopen. Daar is hij er klaar mee, laat zich verwennen en vertroetelen door iedereen en denkt, succes baas, je bent er!!
Het voelt ontzettend veilig met Jackson op pad te gaan. Bovendien is het reuze gezellig. In de trein op de terugweg delen we altijd mijn brood, die mooie kop die me aantuurt kan ik niet weerstaan. Al zie ik er niet veel van, je voelt het gewoon. Natuurlijk wordt ook Jackson moe en dat merk je, maar nooit zal hij me ergens tegenaan laten lopen. Hooguit zwalken we iets meer maar hé, mag het? Hij draagt een grote verantwoordelijkheid!!
Sinds de komst van Jackson en eerder Dustin is mijn gezin tot rust. Immers, ik ben niet meer alleen en er is iemand die op me let en zorgt dat ik niet een perron afval. Het lijkt allemaal zo normaal, maar deze honden zijn heuse toppers, het mag gezegd!!
Nog een laatste opmerking: het blijkt dat je als bijna blinde niet echt foto’s kunt maken van je hond in de trein. Er is niet veel meer van zijn snoet over, vertelde mijn vrouw…, toch maar bijgevoegd.
Lees hier de andere blogs van Frank >>>>
