Oké, afgelopen week zaten we dus op Ameland. Wanneer je de belevenissen van de eerste dagen wilt lezen, klik dan hier >>>>
Onze oudste, de eigenwijze puberdochter, wilde heel graag met haar (bijna-blinde) vader fietsen. Op naar de fietsverhuur en gevraagd om een tandem. Met haar aan het stuur opgestapt en geprobeerd weg te komen. Als je wel eens op een tandem gefietst hebt, dan weet je dat dat niet zo makkelijk is. Met veel lachen, bijna vallen en weer proberen lukte het ons om op gang te komen.
We besloten het natuurgebied van Ameland, het Oerd, per fiets te doorkruisen.
Dat werd een mooie gedenkwaardige tocht. Hoe fijn is het als je als bijna blinde vader met je oudste dochter zoiets actiefs kunt doen. Het zijn van die momenten waarop ik me zielsgelukkig voel.
Uiteindelijk hebben we een mooie tocht van zo’n 18 kilometer gemaakt met prachtige uitzichten. Aan het einde, terug in het dorp, begrepen we ineens hoe je tegelijk goed kunt starten. Niet makkelijk hoor, zo’n tandem!
Het beklimmen van de vuurtoren met onze beide dochters was ook zo’n mooie ervaring. Terwijl mama met Jackson door de duinen liep, beklommen wij de 58 meter hoge vuurtoren.
De kleine blonde prinses durfde zelfs boven naar buiten. Of ik haar niet stoer vond? Jazeker, ontzettend stoer. Maar ook het durven zeggen dat je niet naar buiten gaat vind ik stoer. Mooi om te zien hoe ze allebei hun vader naar boven en beneden begeleiden, superdochters zijn het!
Inmiddels zijn we al weer even thuis. Eindelijk is er weer werk voor mij en dus ga ik weer langzaam opbouwen bij mijn werkgever.
Een mooi moment is het online gaan van de, mede door mij opgerichte, Stichting Gebruikers Assistentiehonden (www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl). Een mijlpaal! Met het verspreiden van een heus persbericht hoop ik me binnenkort op tv te presenteren aan de tafel van Humberto Tan! Zou toch leuk zijn….
Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>
