Vrijdagochtend, uurtje of 9.15 uur. Even naar het ziekenhuis om een zinloze zenuw, die wel pijn veroorzaakt, tijdelijk te laten blokkeren. Tijdelijk om binnen 1,5 uur te mogen ervaren of het de pijnklachten wegneemt. Er was me gezegd dat ik niet alleen aan het verkeer mocht deelnemen nadien. Oké, met mijn lieve echtgenote en de kleine blonde prinses, oververmoeid door kleine epileptische aanvallen en dus paar daagjes thuis, in de auto richting pijnpoli!
Na korte tijd werd ik meegenomen naar een kleine bedrukte kamer. Gaat u maar liggen, werd me gezegd na een voorstelronde. Eh, ja, prima maar ik zie niets, kunt u me even helpen. Altijd weer leuk de reacties te merken. Afijn, liggend op mijn buik werd mijn shirt omhoog gedaan. Er zouden op 3 plekken vlak onder elkaar naalden in een zenuw verdwijnen. Al bij de eerste dacht ik, dat is niet fijn. Een soort schok ging door me heen, en dat dus 3x.
Al bij de derde naald dacht ik me wat licht in mijn hoofd te voelen. Ik werd gewaarschuwd dat mijn benen zwaar zouden zijn. Tuurlijk, dacht ik, maar niet bij mij. Nou, voor ik goed en wel overeind was lag ik al weer gestrekt door een hevige aanval van misselijkheid. Na een paar minuten alsnog overeind en proberen te staan. O, wat was ik blij dat ik in een rolstoel kon vallen. Daar werd ik acuut weer misselijk tijdens de rit naar een kamer verderop in de gang.
Toen sloeg de paniek toe in het ziekenhuis. Ik bleek een hartslag van 63/43 te hebben en de arts werd à la minute opgeroepen. De verpleegster werd gesommeerd haast te maken en een infuus te halen.
Mijn benen werden in tussentijd omhoog gedaan voor de bloedtoevoer. Inmiddels waren echtgenote en dochter ook gearriveerd. Het enige dat ik nog kon uitbrengen waren geruststellende woorden naar de kleine blonde prinses. Verder weet ik even niets meer.
Na ruim een half uur kon ik alsnog het ziekenhuis verlaten, waggelend naast mijn echtgenote. Tja, toen belde arts die middag. Vroeg eerst maar even hoe het ging, ze waren erg geschrokken, dit kwam eigenlijk nooit voor. Daarna de vraag of het geholpen had, eh eh eh, nou, ik had al 3 kwartier gemist door die ellende maar ben toch van mening dat het hielp.
Over 5 weken wordt de boel definitief geblokkeerd, duurt keer zo lang. Heb maar even gevraagd of ik direct een infuus kan krijgen en of het niet verstandig is me in een bed te leggen. Ze zouden er rekening mee houden.
En toch hè?! In een week dat ook de Bed Bad Brood-discussie gaande was denk ik achteraf, wat stelde dit voor. Als ik een uitgeprocedeerde asielzoeker was, zou ik misschien wensen dat ik zo behandeld was als ik in dat ziekenhuis. Een zinloze discussie die mij in ieder geval alle verstand te boven gaat. Ik kon gewoon weer naar huis, naar mijn Bed, mijn Bad en met Brood in de vriezer.
Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>
