Gisteren waren we bij de première van de nieuwe komische actiefilm Pixels, klik hier voor het verslag van de première >>>> We, dat zijn onze zonen van 11 en bijna 9 jaar en onze dochter van bijna 9 jaar, en mijn man en ik, de Trotse Ouders van dit drietal.
We hadden er enorm veel zin in, mijn man en ik uit nostalgische overwegingen, we hebben allebei de opkomst van de Arcade games meegemaakt, de kinderen omdat een première altijd een feest is en er popcorn is, maar daarnaast ook omdat ze tijdens een bezoek aan het Fries Museum de originele korte film van Patrick Jean gezien hadden waarop deze nieuwe bioscoopfilm gebaseerd is. Voor een video van de originele film Pixels, klik hier >>>>
De film Pixels is in de Verenigde Staten min of meer afgekraakt en ik zag dat mijn Nederlandse collega’s de Amerikaanse negatieve commentaren bijna letterlijk hebben overgenomen. Laat ik direct even duidelijk zeggen dat ik het een hele leuke film vond, en ik niet alleen, iedereen die ik na afloop van de film sprak, was positief over de film en heeft er van genoten. Mijn eigen gezin ook, mijn jongste zoon noemt het zelfs zijn ‘nieuwe lievelingsfilm’.
Waarom dan die negatieve uitingen in de pers? Ik vermoed dat het eenvoudiger is om een film af te kraken, dan om te kijken naar hoe een film daadwerkelijk door een publiek ontvangen wordt. Natuurlijk, wanneer je een filmcriticus bent, let je op andere dingen dan wanneer je gezellig naar de film gaat, maar films worden nu eenmaal niet voor filmcritici alleen gemaakt. Wanneer je deze film moet beoordelen op kwaliteit, als in “is hij aan te raden voor een mooie avond uit“, dan kun je niet anders dan een positieve beoordeling geven!
Pixels begint met een terugblik. Naar 1982 om precies te zijn, waarin twee jonge vrienden zich vermaken in een speelhal waar arcade games zoals Pac-Man en Donkey Kong gespeeld worden. Eén van hen (gespeeld door Adam Sandler) blijkt uit te blinken in deze games, omdat hij de patronen hiervan herkent.
Hij doet mee aan het kampioenschap, ontmoet daar ‘Wonderboy’ en wordt nipt verslagen tijdens de finale door “Fire Blaster” in het spel Donkey Kong. Een verslag van dit kampioenschap wordt door NASA de ruimte in gestuurd als onderdeel van het vrijgeven van informatie over onze planeet aan eventueel buitenaardse wezens.
Dan gaan we naar het heden, waar de beide mannen nog steeds bevriend zijn. Eén is president van de Verenigde Staten, de ander (Sandler) is montuur van elektronica en komt zo bij kind die net een Playstation en toebehoren heeft gehad omdat zijn ouders gaan scheiden. Uiteraard is er direct een ‘klik’ tussen de moeder en Sandler.
Ondertussen valt een buitenaardse mogendheid onze planeet aan. Ze hebben de video uit 1982 die NASA verstuurd had, opgevat als een oorlogsverklaring en de games die er in te zien waren bestudeerd. Hun ‘wapens’ zijn dus onderdelen uit de bekende arcade games die alles wat ze aanraken in pixels veranderen.
De president herkent iets in de beelden van de eerste aanval en roept de hulp in van zijn vriend Sandler, die uiteraard niet serieus genomen wordt door de top van de Amerikaanse krijgsmacht, waar ook de eerdergenoemde bijna-gescheiden moeder een hoge functie heeft. Na de tweede aanval, in India, moeten ze echter wel toegeven dat Sandler gelijk had en daardoor weten ze, met hulp van Wonderboy en Fire Blaster de derde aanval af te weren.
Maar dan zijn ze er nog niet, ze staan met 2-1 achter, dus er komt een nieuwe aanval. Ditmaal in New York, met Pac-Man, wat schitterende beelden oplevert. Overigens zijn stukjes uit de oorspronkelijke korte film Pixels ook herkenbaar in deze film.
En zo gaat het natuurlijk nog even door, tot het “over de top” happy end, met een bijzondere bijdrage van zowel Martha Steward als Serena Williams…..
Is deze film voorspelbaar? Jazeker! Zit hij vol flauwe grapjes? Jazeker! Heb ik er om moeten lachen? Jazeker (en ik was niet te enige, dat was duidelijk hoorbaar in de zaal, ondanks het overdonderende geluid wat hoort bij een IMAX 3D film). 
Was hij spannend? Ik vond van wel, het verhaal is vlot en sleept je echt wel mee.
Is het erg dat hij voorspelbaar is en dat er soms flauwe grapjes in zitten? Nee! Ik vond het echt een heerlijke, ontspannen film die van het begin tot het eind leuk is om naar te kijken.
Ik kan dus niet anders dan iedereen aanraden deze film te gaan zien om een hele gezellige avond te hebben. Ga met vrienden waarmee je vroeger arcade games hebt gespeeld, of ga met je weerbarstige puber, om te laten zien hoe gamen ‘vroeger’ ging. Ga met je hele gezin, wanneer je kinderen tenminste ouder zijn dan 9 jaar en heb gewoon een fijne avond.
