Nee, ik ben niet zo’n type dat zegt dat hij het zo druk heeft. Integendeel, ik vind dat je zo druk bent als je jezelf maakt. Het was gewoon vanaf dag 1 even flink doorpakken. En eigenlijk was dat ook wel goed. Je weet meteen weer dat het echte leven begonnen is.
Maar, aan het einde van die eerste week begon ik me wel af te vragen of dit het echte leven wel is. Onze jongste dochter, onze kleine blonde prinses, heeft in de afgelopen weken de frequentie van haar aanvallen in de avond flink weten op te schroeven.
Aanvallen van epilepsie die uitmonden in ernstige hoofdpijn, sterren zien, blind zijn en opnieuw ernstige hoofdpijn. Inmiddels maakt ook de professor, bij wie ze onder behandeling is, zich zorgen om haar welzijn.
Terug naar waar ik naar toe wilde …
Ik ben een type dat voor de volle 100% opgaat in zijn taken op het werk. Dat zal ook niet anders worden. Maar ik ben ook een type dat zich daar overal druk om maakt, overal wat van wil vinden en zich openlijk uitspreekt. Daarnaast werk ik in een project dat gaat eindigen en is het nog de vraag wat ik daarna kan gaan doen. Ergens in een blog in het verleden heb ik al eens verteld over de jaren dat mijn werkgever geen taken voor me had passend bij mijn handicap. Ga ik weer zo’n periode in?
Het kan even niet een en/en zijn, het is alleen even dat echte leven dat voorlopig telt. Het enige fijne van mijn huidige werk is, is dat ik mijn taken en bezigheden wel erg leuk vind, een goede afleiding dus.
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
