Misschien herkennen mijn mannelijke lezers het volgende:
Je bent de 40 al een paar jaar gepasseerd, je hebt een fantastische vrouw of man, een kudde kinderen en in sommige gevallen nog een hond en een paar katten. Eigenlijk gaat het allemaal prima en dan ineens zegt je vrouw dat je een beetje een buikje begint te krijgen. Zelf ben je van mening dat dat allemaal best meevalt, je hebt immers een goddelijk lichaam.
In eerste instantie laat je die venijnige opmerking dus links liggen. Je gaat al helemaal niet iets terugzeggen over haar lichaam, daar waag je je niet aan, nooit eigenlijk!
Dan ineens beginnen ook je kinderen dingen te roepen als ‘papa, hou die buik eens in‘ of ‘je bent dik aan het worden’. Je bedenkt een plan, maar moet het wel zo brengen dat je met de uitvoering van dat plan niet zegt tegemoet te komen aan wat zij eigenlijk willen, een plattere buik bij hun echtgenoot of papa.
Nee, je hebt een sportief plan opgevat omdat je aan je conditie wilt blijven werken, omdat je wilt ontspannen, omdat je het gewoon lekker vind om af en toe even actief bezig te zijn. Nee, je doet het totaal niet om dat kennelijk aanwezige buikje.
Op zolder staat nog een roeiapparaat dat je ooit in een vlaag van verstandsverbijstering hebt gekocht, komt dat even goed uit. Je hoeft niet eens de deur uit voor je sportieve plan.
En dan ben je dus 44 en roei je gemiddeld 2-3 keer per week, nu inmiddels bijna 25 minuten per keer. En lekker dat het is!
Met goede muziek knallend over de zolder van De Dijk, Anouk, Bruce Springsteen of een andere (wereld)artiest gaat het je steeds beter af en voel je de energie door je lichaam stromen als je daarna onder de douche staat. En stiekem, heel stiekem, kijk en voel je dan toch even aan dat vooral niet te dikke buikje, zijn ze helemaal gek geworden!
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
