Vroeger, toen ik nog jong was, werd ik altijd een beetje opgewonden als ik wist dat de Dolly Dots op tv zouden komen. Ik kocht hun langspeelplaten (wat voor dingen? Nou, van die platte schijven die je op een pick-up legde. Een pick-up? Eh, nou, laat maar. ..) en draaide die helemaal grijs. ik had twee favorieten en dat waren Anita en Angela. Later bleef ik een vreemd soort adoratie houden voor Angela Groothuizen. Niemand begreep me in die tijd, kon mij niets schelen. De Dolly Dots en ik, dat hoorde gewoon bij elkaar.
Dat is allemaal lang geleden. Nu heb ik zelf twee dochters, bijna 11 en 15 jaar. Zij zijn beide idolaat van Ed Sheeran. En ik moet zeggen, ik begin het te begrijpen. Onze dochters zijn meiden die gewone mensen het leukst vinden. En laat die Ed nu, ondanks zijn roem, een doodnormaal mens zijn. Gooi een gitaar om je heen, zing je liedjes en breng zeer volle zalen in beroering. Dat is alles wat Ed doet. Geen grote band om hem heen, geen poespas, niets van dat alles. Trek een houthakkersblouse aan en doe je ding.
Krista Kennell / Shutterstock.com
Ik herken mezelf in mijn dochters. Ook zij raken in vervoering als ze weten dat Ed op tv komt of als zijn nieuwe muziek uitkomt. Binnenkort is onze oudste jarig, ik overweeg een fanartikel van Ed voor haar te kopen. Of nee, laat ik dat nu toch maar gewoon niet doen. Laten we het dan ook ‘gewoon’ houden.
En een cadeau voor haar is al lang en breed besproken. Ze wil blauwe kleuren in haar haar en een heuse piercing! Dat laatste gaat komende week gebeuren, de kleur in het haar volgt enkele weken later. Onze dochter toont daarmee aan dat ze gewoon doet wat ze zelf wil, ze doet haar ding zonder poespas en recht door zee. En Ed past prima in dat plaatje …
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
