Jackson, mijn geleidehond, is van de structuur, autistische trekjes zijn hem niet vreemd. Het voordeel van dit soort trekjes in zijn rol als geleidehond is dat hij zeer route-vast is. Een paar keer per week rijd ik met mijn echtgenote, onze rots in de branding, mee naar kantoor. Ik word dan vlak in de buurt afgezet en moet dan nog zo’n vijf minuten lopen. Die route gaat via een vaste weg.
Jackson is ook erg van het plassen. Iedere keer dat ik de auto word uitgezet samen met hem, komt hij langs een bosschage waar hij in duikt en een plekje zoekt om vervolgens de blaadjes te besprenkelen.De terugweg is vaak via het station. Da’s een wandeling van zo’n tien minuten. Iedere keer gaat hij strak dezelfde weg. Wijkt hij een keertje uit en gaat hij niet links maar rechts om een gebouw heen, dan schrikt hij daar zelf van en moet ik hem wat helpen de weg wijzen.
Eenmaal bij de lift, die naar de gang onder het station leidt, gaat het strak volgens hetzelfde principe.
Lift in, lift uit, beetje rechts aanhouden, blindenpad en exact hetzelfde poortje waar we moeten inloggen om naar de voorkant van het station te komen. Dat blindenpad is ook nog zo’n ding. Niet ik maar hij loopt daar op, ik krijg dat maar niet anders. Tja, zijn keuze!
Het beste voorbeeld van zijn autistische trekjes is het laatste stukje naar de bushalte. Volgens mij via dezelfde tegels loopt hij dan exact naar de goede halte. Daar is een witte streep (kan ik nog zien). Ook al staat mijn bus er al, Jackson moet en zal eerst bij die witte streep staan om een koekje in ontvangst te nemen. Of die bus er nu staat of niet, of ik nu vraag in te stappen of niet, die witte streep is waar hij al die tijd naar toe moest en dat zal hij dan bewijzen ook. Pas na het koekje kan ik het commando ‘zoek ingang’ geven en is hij bereid de bus in te gaan.
Nee, over Jackson niets dan goeds, maar van enige flexibiliteit is bij hem geen sprake!
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
