Het is zondagochtend als ik dit blog schrijf. Net paar crackers met kaas en een nespresso op als ontbijt. Daarvoor natuurlijk met geleidehond Jackson aan de wandel geweest. Althans, ik was dat van plan, dacht dat het alleen hard waaide toen ik mijn jas aan deed.
Een van de nadelen van nagenoeg blind zijn, je ziet niet of het regent … en dus was ik verrast toen het niet alleen hard bleek te waaien, maar ook nogal regende. Met grote ogen keek Jackson mij aan, donkere doppen in een lichte kop, nog te herkennen door mij. Ja jongen, je moet toch echt even plassen.
Voortgeduwd door de harde wind snel naar de overkant van de straat. Plassen, vuilniszak in de ondergrondse gooien, een snelle overweging maken en tot ons beider geluk besluiten rechtsomkeert te maken en naar binnen te gaan.
Het waait al een paar dagen en dus zijn ook de laatste blaadjes van de bomen naar beneden gevallen. Zaterdag dus blaadjes verzameld. Ook altijd weer een grappig gezicht volgens mij, een bijna blinde die met een bezem blaadjes bij elkaar veegt, volgens mij de helft vergeten en dan superblij zijn dat het je gelukt is weer zo’n stapel te verzamelen en in de groene container te dumpen. Ondertussen ook struikelend over een bezemsteel, die je volgens jezelf toch echt handig had neergelegd. Nee, niets is handig als je bijna blind bent, het is altijd gevaarlijk dat soort karweitjes te doen.
Had ik al dagen wat sluimerende pijn in mijn rug, op moment van schrijven van dit blog kan ik alleen maar rechtop staan en zitten en knalt mijn onderrug uit elkaar van … tja, waarvan eigenlijk? Alles is stijf, pijnlijk en in elkaar gedrukt lijkt het wel. Nu heb ik het geluk dat ik ook nog eens voorzien ben van een ‘bochel‘, eentje van een graad of 16, niet ernstig maar vervelend genoeg. Snel maar weer eens de fysio bellen voor wat massage.
Storm, regen, rugpijn, een moment om maar eens even tot rust te komen met de biografie van Bruce Springsteen. Daar was ik al in begonnen, maar had even een onderbreking met het boek van Astrid Holleeder over haar broer. Uitermate intrigerend boek was dat. Bizar, hoe de dingen zijn gegaan, zoals ze dat in haar boek schrijft. Is het de waarheid? Ik weet het niet, het zou me niets verbazen.
Nog vijf weken, dan is het kerst en hebben we allemaal twee weken vrij. Eerst sinterklaas, volgende week met z’n allen de stad in en ons opdelen om voor elkaar cadeautjes te kopen. Gezellig!
Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>
