Als ouders hoop je een ding nooit mee te hoeven maken …. een kind in het ziekenhuis ! Helaas was dit afgelopen week wel het geval met onze kleine blonde prinses. Op maandagavond werd de hoofdpijn van haar zo ernstig, dat ik besloot de huisartsenpost te bellen. Die wilde dat we direct kwamen.
MRI
Daar aangekomen direct door naar kinderarts. Op dat moment was de pijn gelukkig minder aan het worden bij haar. Toch werd ’s avonds om half 10 besloten haar op te nemen en ook om een MRI te plannen. Met de kleine blonde prinses op een bed dwars door het ziekenhuis naar de afdeling.
Bijna blind
Ik besloot voorop te lopen, een nogal vreemde actie voor een bijna blinde. Bijna ging ik te vroeg naar rechts, richting een trap. Het bracht de kleine blonde prinses een mooie glimlach op haar gezichtje. De drijvende kracht, mama, mocht bij haar blijven en ik heb me laten halen door een inmiddels opgetrommelde vriendin.
Ziekenhuis
De volgende 2 dagen waren vooral lang en zaten vol wachten. Het ging redelijk met de kleine blonde prinses, nog één hoofdpijn aanval gehad. Er moest even overleg plaatsvinden met de verpleging. Immers, zonder Jackson, mijn blindengeleidehond, kom ik nergens en ik wilde toch naar het ziekenhuis. Was de eerste volle dag onze eigenwijze puberdochter nog paraat, die moest de tweede dag naar school.
Assistentiehond
Gelukkig, Jackson mocht mee tot in de kamer van de kleine blonde prinses, die alleen lag. Dat is helaas niet altijd en overal het geval. Zelf heb ik nog nooit problemen ondervonden om ergens binnen te komen, zou het mijn uitstraling zijn en mijn ‘ik laat me de deur niet weigeren’ mentaliteit? Van gebruikers van hulp- en geleidehonden (algemene naam: assistentiehonden) weet ik dat ze regelmatig toch tegen problemen aanlopen, ook in ziekenhuizen.
Nieuwe stichting GA
Recent ben ik daarom met een collega blinde de stichting GA (Gebruikers Assistentiehonden) gestart. Deze stichting wil een informatiepunt zijn voor gebruikers van assistentiehonden, maar ook voor de hele maatschappij. Daarnaast is een belangrijk speerpunt het verbeteren van de toegankelijkheid voor onze assistentiehonden. Over een tijdje meer over deze stichting. Even terug naar onze kleine blonde prinses.
Positief
Ze heeft heel stoer de MRI doorstaan, vond het doodeng maar zei ‘ik heb niet op het knopje gedrukt dat ik het eng vond’. Gelukkig was de eerste uitslag positief. Maar wat doe en denk je als ouders als ze wel zeggen dat er een wit vlekje zit dat er niet hoort, maar dat geen kwaad kan. Dan vraag je je toch af, wat doet dat daar?
Epilepsie
En wat doe je als ouders als de kinderarts tegen je zegt of beter, tegen je dochter zegt dat ze gewoon alleen moet slapen, dat ze nooit zal blijven in een epilepsie aanval (hetgeen ze heeft, dat wisten we al) omdat ze er toch niets van merkt ? Empathie is het woord dat ontbreekt bij deze arts. Het gaat hier wel om ons kleine blonde prinsesje meneer ! Inmiddels dan ook om een andere arts gevraagd.
Medicatie
De kleine blonde prinses is weer thuis met zware medicatie. Dit wilde ze ook graag, sinterklaas moest gevierd worden op school. Ze gelooft dan wel niet meer, daar moest en zou ze bij zijn. In de avond thuis cadeautjes gedaan. Voor het eerst waren onze dochters samen op pad geweest om ook voor ons iets te kopen.
Sinterklaas
Met tranen in de ogen heb ik gezien hoe de kleine blonde prinses de lucht in sprong bij alles wat ze kreeg, maar ook bij het uitpakken van haar aan ons gegeven cadeautjes. Zo lief en vertederend. Direct erna was de koek op, alles stress kwam er ineens uit, heel veel verdriet, inwendig ook bij mij. Het onderzoek naar haar hoofdje gaat voort, de angst en onduidelijkheid blijft maar ze is weer thuis, veilig bij ons !!!
Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>
