Het is zondagochtend 9 uur. Vandaag mag ik uitslapen. Gisteren had ik “vroege dienst” (we wisselen het af omdat onze kinderen het uitslapen nog niet onder de knie hebben). Ik ben wakker, maar blijf nog even in bed liggen. Op mijn tablet kijk ik de diverse Sociale Media door en ja hoor…. trending topic op Twitter: Valentijnsdag…
SH*T denk ik (een beetje hardop, ik geef het toe). Valentijnsdag. Zo’n dag waar ik echt hélemaal niets mee heb. Maar ik ben niet de enige hier in huis en ik weet dat ik geen gezellige dag tegemoet ga wanneer ik moet opbiechten dat het me ontgaan is. Meestal komt er een reactie als “geeft niets hoor”, maar wordt het de hele dag voelbaar duidelijk dat er toch sprake is van een zekere mate van teleurstelling. SH*T!
Wat te doen, wat te doen…. ik word pas om half 10 beneden verwacht, maar ja, binnen een half uur nog iets leuks online shoppen gaat me niet lukken. Wat nu?
En dan hoor ik ‘haar’ stem in mijn hoofd: “het gaat niet om een cadeau of zo, het gaat er maar om dat je het niet vergeten bent, dat je weet dat ik het leuk vind wanneer je er aandacht aan geeft“.
Aandacht geven. Dat kan ik wel. Nu nog verzinnen hoe ik het in ga kleden, zodat het lijkt alsof het allemaal mooi voorbereid was.
Half 10, ik ga, tiptop aangekleed naar beneden en kus ieder gezinslid met de woorden “fijne Valentijnsdag!”. 
De tafel staat feestelijk aangekleed klaar met verse jus d’orange, warme broodjes en gekookte eieren. Gezellig!
Tijdens het ontbijt schraap ik mijn keel en begin ik aan mijn zojuist verzonnen speech. Ik heb het over waardering die niet uit te drukken is in bloemen of cadeaus. Ik heb het er over hoe fijn het is om op een dag als Valentijnsdag stil te staan bij de liefde die we voor elkaar hebben en als klap op de vuurpijl onthul ik dat we ter gelegenheid van Valentijnsdag ’s middags met het hele gezin naar de film gaan!
De kinderen beginnen enthousiast te klappen en te roepen welke films ze allemaal willen zien. Mijn vrouw kijkt me aan en zegt zacht: “je was het vergeten hè?”
