De ondertitel van De papa paradox, die ook prominent op de omslag staan, is ‘waarom vaders wel belangrijk zijn’. Eerlijk gezegd is dat een ondertitel die enige irritatie bij me oproept. Het gaat uit van de vooronderstelling dat de meeste mensen wel van mening zullen zijn dat vooral de moeder er toe doet en de vader niet zo belangrijk zou zijn. Dat is niet mijn mening.
Hoewel ik vooral van mening ben dat het voor kinderen van belang is dat ze in een liefdevol en stabiel gezin opgroeien. En of de ouders nu een man en een vrouw zijn, twee vrouwen of twee mannen, dat vind ik van minder groot belang. Goed, dat was mijn mening vooraf zonder het boek verder bestudeerd te hebben.
De papa paradox gaat uit van de stelling dat vaders heel wat belangrijker zijn dan algemeen wordt aangenomen. De auteur van het boek is Paul Raeburn, wetenschapsjournalist en vader van vijf kinderen (zowel volwassen als in de basisschoolleeftijd). 
Hij heeft zich voor dit boek verdiept in verschillende onderzoeken naar vaders, waarbij de eerste conclusie al is dat er veel meer onderzoek naar moeders is en wordt gedaan.
In De papa paradox werkt de auteur verschillende thema’s uit:
In de eerste plaats de evolutie van vaders, wat al begint in de prehistorie. Maar ook de invloed van je familieachtergrond en je eigen jeugd op hoe je zelf invulling geeft aan het vaderschap.
Onderzoek bevestigt wat we natuurlijk allemaal al weten: tijdens de zwangerschap gebeurt er niet alleen van alles met de vrouw, maar ook bij de man treden veranderingen op. En natuurlijk is er al een enorme band tussen vader en kind als het kind nog maar een zuigeling is.
De papa paradox gaat verder dan alleen de rol van de vader in de vroege jeugd, maar ook op de periode waarin kinderen naar school gaan en de pubertijd. Zo ondergaan mannen hormonale veranderingen als reactie op de verschillende levensfasen van hun kinderen. Dat is wel heel interessant om te lezen met nog niet zo lang een puber in huis. Ik dacht toch echt dat vooral zij last had van hormonen …
De papa paradox gaat ook in op het vaderschap van oudere mannen, en mannen die voor de tweede keer een gezin stichten.
De papa paradox is gebaseerd op een grote hoeveelheid onderzoeken. Feiten en onderzoeken worden afgewisseld met de persoonlijke ervaringen van de auteur, zoals de geboortes van zijn kinderen. De onderzoeken zijn ook heel divers en afkomstig uit psychologie, neurowetenschap, geneeskunde, genetica, antroplogie, en sociologie en gaan daarmee over zeer uiteenlopende thema’s, verschillende culturen en met bijvoorbeeld ook vergelijkingen met de dierenwereld.
Het boek sluit af met wat volgens de auteur de essentie is van het vaderschap: kinderen helpen om gelukkige en gezonde volwassenen te worden die zich in de wereld op hun gemak voelen en bereid zijn zelf ook vader of moeder te worden. Mijn aanvankelijke wrevel tegen het boek is wel verdwenen en ik kan met goed vinden in deze conclusie (al hoeft het laatste stukje er voor mij niet per sé bij, als mijn kinderen maar gelukkig worden!).
De papa paradox is niet een boek dat je even snel in bed leest voor het slapen gaan, het vraagt enige aandacht en concentratie. Het is wel prettig en toegankelijk geschreven.
De papa paradox – Paul Reaburn
Informatief boek, paperback, 232 pagina’s, uitgeverij Lannoo
Bestel dit boek hier >>>>
