Eindelijk een literaire thriller voor jongeren: De moorden van Barvik
Vermoord
Philip Moberg is zestien jaar en woont bij zijn oom Ernst, die misdaadverslaggever is. Wanneer in het kleine plaatsje Barkvik iemand is vermoord met een bijl, wordt Ernst eropaf gestuurd om verslag te doen. In eerste instantie mag Philip niet mee. Hij weet zijn oom over te halen en een spannend avontuur begint.
De zaak lijkt volkomen duidelijk. De politie heeft al iemand gearresteerd op verdenking van de moord. Maar beetje bij beetje begint Philip te twijfelen: is deze man wel schuldig?
Philip
Philip is jong, eigenwijs, vindingrijk en doortastend. Hij weet door te dringen in het dorpsleven van de jongeren, die duidelijk meer weten van het duistere verleden van hun ouders.
Maar hij is ook overmoedig en onervaren: een combinatie die hem niet alleen steeds dichter bij de oplossing brengt, maar ook steeds dichter bij de moordenaar.
En dan vindt er nog een moord plaats……
Auteur
De auteur Ingvar Ambjornsen (1956, Larvik) is schrijver,muzikant en theatermaker. Hij is in Noorwegen het bekendst door zijn Elling-trilogie. De verfilming van een van de delen hiervan kreeg een Oscarnominatie voor de beste buitenlandse film. Ambjornsen heeft veel literaire prijzen gewonnen.
Weer een boek van formaat van uitgeverij Lemniscaat.
Een voorproefje:
Epiloog
Er ligt een dode eidereend half begraven in het hard aangestampte zand. De bruine veren zitten nog vast aan het skelet, maar de schedel en de snavel grijnzen me naakt en geelwit tegemoet. Met regelmatige tussenpozen, zo ongeveer na elke derde golf, spoelt het water over het kadaver heen.
Elke keer dat de zee zich terugtrekt, wordt er iets weggenomen van wat eens een levend wezen was, denk ik. Ik krijg het vreemde gevoel dat iets of iemand mij door de lege oogkassen aankijkt. Iets wat met eeuwigheid, of met niets te maken heeft.
Het is maar fantasie. Een beetje een macabere voorstelling die bij me opkomt, waarschijnlijk omdat ik nu al meer dan vierentwintig uur niet heb geslapen. Te veel stemmen. Te veel reële blikken. Ik ruk me los van de aanblik van de dode vogel en loop als in een soort trance verder over het strand. De zee ligt als een gladde, glanzende spiegel onder de vuurtoren. Een dunne nevelsluier geeft de zon het aanzicht van een grote rode pruim.
Alles is waarschijnlijk afschuwelijk mooi.
Bij de oude boothuizen draai ik me om en loop terug. Oom Ernst staat precies waar hij stond toen ik een poosje geleden vertrok – of misschien wel een uur, twee uur geleden. Hij leunt tegen de camper en een zacht windje jaagt de sigarettenrook naar zee.
Hij kijkt niet naar mij.
Pas als ik op de voorbank plaatsneem, gooit hij zijn peuk weg en keert terug in de werkelijkheid. Hij geeft me mijn mobiel terug, die ze in beslag hadden genomen toen ze hem bij Hong hadden opgehaald. “Je mag hem pas over een week weer gebruiken!”
Een paar minuten later rijden we voor de allerlaatste keer door Barkvik. We luisteren niet naar het nieuws als we richting Oslo gaan.
