Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik vraag hem stil te staan, buig me over hem heen en check zijn linker achterpoot …
Het pootje bungelt er wat bij en kan ik met mijn pink wegtikken …

Je hoeft geen dierenarts te zijn als je eenzelfde ervaring al eens met hem hebt meegemaakt …

Ik bel mijn lieve echtgenote en zeg de woorden ‘ze zijn nu echt gescheurd …’ …

Voorzichtig lopend en hem af en toe tillend, terwijl ik weinig tot niets, zie komen we thuis …

Vrijdagochtend half elf, met vier mensen houden we Jackson in bedwang, die in totale paniek is omdat hij, zonder dat hij zich dat zelf beseft, onder narcose moet … we huilen …

Vrijdag 16 uur, stoned als een garnaal valt hij in mijn armen, een zware operatie achter de rug …

Zaterdag is een heel moeilijke dag voor hem, ontzettend veel pijn en nog steeds half stoned van alle medicatie …

Zondag, ik kom beneden en zie weer een blije met zijn staart wapperende geleidehond, die blij is me te zien….

In de komende zes weken moet Jackson herstellen van een operatie als gevolg van gescheurde kruisbanden en zijn we samen evenzoveel weken aan huis gekluisterd …

Ik ben trots op mijn grote vriend, hij slaat zich heel goed door de zware operatie heen, wat een fantastisch mooi, lief beest is het met een ongelooflijke wil om weer door te gaan …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dus toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Tweemaal is een onrustig vetbultje bij hem weggehaald onder narcose. Eenmaal besloot hij in een razend tempo door huis te glijden en kwam hij met de zijkant van zijn lichaam tegen de punt van een vensterbank. Effect was een enorme onderhuidse ontsteking die uiteindelijk tot heel diep moest worden weggehaald, onder narcose.

Jackson kon ook ongelooflijk stinken, het gevolg van constant ontstoken anaalklieren. Ik zal hier verder niet op in gaan, maar deze klieren zijn verwijderd waarbij helaas een zenuw is geraakt. Hierdoor zal hij de rest van zijn leven moeite houden met poepen, ergens richting de uitgang zit een stukje zonder gevoel. Ook deze operatie uiteraard onder narcose.

In september 2015 scheurde hij vervolgens zijn kruisbanden omdat hij in een enthousiaste draai verkeerd terecht kwam. Een heel zware operatie met 8 weken herstel was het gevolg. Jullie raden het al, onder narcose. In plaats van kruisbanden heeft hij nu titanium in zijn achterpoot. Hij loopt weer als een kievit.

Of althans, hij liep als een kievit tot zo’n 1,5 weken terug. Ik schreef het vorige week ook al. Hij had moeite met opstaan en het duurde enkele stappen voor hij op gang was. De dierenarts constateerde verrekte kruisbanden, in zijn andere achterpoot. Veel rust en voorlopig niet los en niet rennen.

Hoe sneu is dat nu er al dagen sneeuw ligt en hij zo graag zijn energie kwijt wil? Ook komt mijn afhankelijkheid van hem weer eens stevig om de hoek kijken. Want, rustig aan doen betekent kleine stukjes lopen en dus even niet werken op kantoor. Lastig? Zeker, maar in tijden van digitalisering kun je tenminste wel vanuit huis werken. Toch blijft het iedere keer weer even wennen als je niet weg kunt en word je met de neus op de feiten gedrukt dat je zo afhankelijk bent van je geleidehond.

Mijn afhankelijkheid staat echter in het niets bij de pech die Jackson heeft in zijn leven. Het arme beest is zo enthousiast en vrolijk en werkt als een gek om mij overal te brengen waar ik moet zijn. Het is een echte kanjer en daarom des te sneuer dat zijn leven zo vaak wordt beïnvloed door pech.

Hopelijk kunnen we snel de Zwolse wegen weer onveilig maken samen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Pechvogel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Belangrijk om te weten is dat wij een roodwitte kater hebben, Toet! Dit leuke beest is inmiddels 2,5 jaar en hij is volgens mij wel tevreden met zijn leven in ons huis. Vorig jaar was hij ook zeer blij met de witte nepkerstboom. Of eigenlijk was hij blij met alles dat er in hing. Regelmatig kwamen we ’s ochtends beneden en vonden we de boom ondersteboven met van alles eruit. Mijn geleidehond vond dat ook fantastisch.

Beide hadden een pact gesloten. Toet haalt van alles uit de boom en legt het voor Jackson neer, die afhankelijk van wat het was, er naar keek, er op kauwde of het gewoon opat. Op een gegeven moment zijn we iedere avond voor het slapen die (kleine) kerstboom met alles erin in het toilet gaan neerzetten. Daar loop je dan met een kerstboom door het huis aan het einde van de avond. Nee, dat gingen we maar nooit meer doen.

En dus is het lichtjesfestijn ontstaan. De kamer hangt vol met lichtjes in alle soorten en maten. Zelf heb ik me bezig gehouden met het ophangen van nieuwe lichtjes in de tuin. Leek me wel leuk en het past in de buurt, om ons heen hangen ze overal.

Over de Sonos boxen galmt de kerstmuziek. Via Spotify en Deezer is er een keur aan soorten afspeellijsten met kerstachtige muziek. Ik word er soms knettergek van en zet dan even totaal iets anders aan, goede country, rock, al naar gelang mijn stemming.

De kersttijd is op zich best leuk, maar het is ook gedoe hoor. En dan heb ik het nog niets eens over de kerstdagen zelf. De verplichte bezoekjes, het standaard bezoekje op derde kerstdag van mijn moeder die komt eten. Leuk en lekker allemaal, maar wel gedoe …

Ook dit jaar zijn we allemaal twee weken vrij. Even niets doen, even ontspannen. Of nou ja, na de kerstdagen, na derde kerstdag dan …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Kerstgedoe … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Een van de nadelen van nagenoeg blind zijn, je ziet niet of het regent … en dus was ik verrast toen het niet alleen hard bleek te waaien, maar ook nogal regende. Met grote ogen keek Jackson mij aan, donkere doppen in een lichte kop, nog te herkennen door mij. Ja jongen, je moet toch echt even plassen.

Voortgeduwd door de harde wind snel naar de overkant van de straat. Plassen, vuilniszak in de ondergrondse gooien, een snelle overweging maken en tot ons beider geluk besluiten rechtsomkeert te maken en naar binnen te gaan.

Het waait al een paar dagen en dus zijn ook de laatste blaadjes van de bomen naar beneden gevallen. Zaterdag dus blaadjes verzameld. Ook altijd weer een grappig gezicht volgens mij, een bijna blinde die met een bezem blaadjes bij elkaar veegt, volgens mij de helft vergeten en dan superblij zijn dat het je gelukt is weer zo’n stapel te verzamelen en in de groene container te dumpen. Ondertussen ook struikelend over een bezemsteel, die je volgens jezelf toch echt handig had neergelegd. Nee, niets is handig als je bijna blind bent, het is altijd gevaarlijk dat soort karweitjes te doen.

Had ik al dagen wat sluimerende pijn in mijn rug, op moment van schrijven van dit blog kan ik alleen maar rechtop staan en zitten en knalt mijn onderrug uit elkaar van … tja, waarvan eigenlijk? Alles is stijf, pijnlijk en in elkaar gedrukt lijkt het wel. Nu heb ik het geluk dat ik ook nog eens voorzien ben van een ‘bochel‘, eentje van een graad of 16, niet ernstig maar vervelend genoeg. Snel maar weer eens de fysio bellen voor wat massage.

Storm, regen, rugpijn, een moment om maar eens even tot rust te komen met de biografie van Bruce Springsteen. Daar was ik al in begonnen, maar had even een onderbreking met het boek van Astrid Holleeder over haar broer. Uitermate intrigerend boek was dat. Bizar, hoe de dingen zijn gegaan, zoals ze dat in haar boek schrijft. Is het de waarheid? Ik weet het niet, het zou me niets verbazen.

Nog vijf weken, dan is het kerst en hebben we allemaal twee weken vrij. Eerst sinterklaas, volgende week met z’n allen de stad in en ons opdelen om voor elkaar cadeautjes te kopen. Gezellig!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Storm … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Jackson, mijn geleidehond, is van de structuur, autistische trekjes zijn hem niet vreemd. Het voordeel van dit soort trekjes in zijn rol als geleidehond is dat hij zeer route-vast is. Een paar keer per week rijd ik met mijn echtgenote, onze rots in de branding, mee naar kantoor. Ik word dan vlak in de buurt afgezet en moet dan nog zo’n vijf minuten lopen. Die route gaat via een vaste weg.

Jackson is ook erg van het plassen. Iedere keer dat ik de auto word uitgezet samen met hem, komt hij langs een bosschage waar hij in duikt en een plekje zoekt om vervolgens de blaadjes te besprenkelen.De terugweg is vaak via het station. Da’s een wandeling van zo’n tien minuten. Iedere keer gaat hij strak dezelfde weg. Wijkt hij een keertje uit en gaat hij niet links maar rechts om een gebouw heen, dan schrikt hij daar zelf van en moet ik hem wat helpen de weg wijzen.

Eenmaal bij de lift, die naar de gang onder het station leidt, gaat het strak volgens hetzelfde principe.
Lift in, lift uit, beetje rechts aanhouden, blindenpad en exact hetzelfde poortje waar we moeten inloggen om naar de voorkant van het station te komen. Dat blindenpad is ook nog zo’n ding. Niet ik maar hij loopt daar op, ik krijg dat maar niet anders. Tja, zijn keuze!

Het beste voorbeeld van zijn autistische trekjes is het laatste stukje naar de bushalte. Volgens mij via dezelfde tegels loopt hij dan exact naar de goede halte. Daar is een witte streep (kan ik nog zien). Ook al staat mijn bus er al, Jackson moet en zal eerst bij die witte streep staan om een koekje in ontvangst te nemen. Of die bus er nu staat of niet, of ik nu vraag in te stappen of niet, die witte streep is waar hij al die tijd naar toe moest en dat zal hij dan bewijzen ook. Pas na het koekje kan ik het commando ‘zoek ingang’ geven en is hij bereid de bus in te gaan.

Nee, over Jackson niets dan goeds, maar van enige flexibiliteit is bij hem geen sprake!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dezelfde tegel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Thuisgekomen en met de televisie aan vielen we van de ene verbazing en walging in de andere. Maar wat ook direct overheerste was het verdriet over de vele slachtoffers.

Ik kon in die tijd nog behoorlijk zien en heb dus ook echt kunnen waarnemen wat er gebeurde. De wereld was van het een op andere moment niet meer hetzelfde, zou nooit meer hetzelfde worden.

Ik las enige jaren geleden een boek over een blinde man die met zijn geleidehond in de Twin Towers was toen zich daar een vliegtuig in boorde. Ik kon me ineens een voorstelling maken van wat dat betekent.

Vol vertrouwen op je hond en via de trappen met nog vele duizenden mensen naar beneden zien te komen. De band tussen dier en mens is denk ik nog nooit zo hecht geweest als tussen die twee op dat moment.

Helaas lijkt de wereld nooit meer hetzelfde te worden. We leven in een angstcultuur, waarin het er soms op lijkt dat iedereen iedereen zomaar kan gaan aanvallen.

Toch word ik zo verschrikkelijk blij als ik iets kleins maar o zo moois lees. Bij de wedstrijd tussen Feyenoord en ADO Den Haag waren kinderen aanwezig die ziek zijn en daardoor verbonden aan het Sophia Kinderziekenhuis. Zij zaten in een vak onder het uit-vak waar de ADO-supporters waren. Die hadden in de dagen ervoor opgeroepen om knuffels mee te nemen. Deze werden massaal naar beneden gegooid, naar de zieke kinderen.

Stoere grote mannen en vrouwen met een hart van goud! Dat is wat voor mij de wereld soms nog dat beetje kleur geeft, dat ze in zijn algemeenheid zo mist.

Op 30 september zijn een aantal visueel gehandicapte supporters van ADO Den Haag uitgenodigd bij mijn club, bij mij op de blindentribune. Ik kijk er nu al naar uit om samen met hen de wedstrijd te beluisteren en mee te maken. Voetbal is gezonde rivaliteit en dat kan wat mij betreft gewoon samen, naast elkaar! Voetbal verbindt, PEC Zwolle verbindt …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De aandacht … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Dit weekend waren we op kraambezoek bij vrienden. Een heel speciaal kraambezoek, er hopst daar namelijk een acht weken oud hondje door het huis en de tuin. Echt te schattig voor woorden. 2,5 kilo en dus met één hand omhoog te tillen. Spartelend van plezier en happend met haar kleine tandjes overal waar die tandjes maar komen kunnen. Douchen die ochtend was ook niet nodig geweest, kleine likjes kwamen overal in het gezicht.

Jackson, mijn geleidehond, was even niet mee. Onze eigenwijze puberdochter had geen zin en was thuis gebleven. Jackson wijkt zo ongeveer 24/7 niet van mijn zijde en dus vind ik het heerlijk om af en toe even alleen met mijn gezin, in dit geval een deel van mijn gezin, op pad te gaan.

Het hebben van een geleidehond heeft zo zijn voordelen. Deze komt gesocialiseerd bij degene in huis die met hem gaat werken. Zindelijk, (meestal) goed luisterend en opgewassen tegen nagenoeg alle situaties.

Een baby hondje moet nog zindelijk worden, moet leren luisteren naar zijn of haar naam, loopt constant in de weg en heeft een tomeloze energie tot hij neervalt door vermoeidheid. Dat alles is in principe onder controle bij geleidehonden en andere hulphonden. Nu heeft Jackson één eigenschap niet onder controle en dat is het continu in de weg lopen, bij voorkeur in de keuken als er wat te snaaien valt. Tja, het blijft ook maar een hond.

Ik heb me zitten afvragen of ik het leuk zou vinden om een baby hondje te hebben. Eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik daar helemaal geen behoefte aan heb, hoe schattig ook. Het is me allemaal veel te veel gedoe. Niet alleen ik maar ook mijn lieve echtgenote vroeg zich ook af wat we leuker zouden vinden, een babyhondje of een babykatje ? We kwamen beide uit op het laatste. Ik ben in de kern geen kattenmens maar onderhoud prima relaties met onze oude dame van 10 jaar en inmiddels ook met ons katertje van 2 jaar. Beide zijn als baby bij ons gekomen en dat was echt helemaal te leuk.

Terug naar de vraag of ik een babyhondje zou willen. Die vraag hoef ik uiteindelijk niet eens te beantwoorden. Mijn handicap zal nooit overgaan en dus zal ik mijn hele leven met een geleidehond lopen. Die komt pas na anderhalf, twee jaar en heeft dus alle fases van het opvoeden al doorlopen. In het soort ras heb ik dan wel weer een voorkeur, krullend of lang haar en licht van kleur. We kwamen uit op Golden Doodles en/of Golden Retrievers.

Maar waar heb ik het nu over? Ik hoop nog vele jaren met mijn grote vriend Jackson overal heen te kunnen en dus af en toe even zonder hem … dat houdt de relatie spannend!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Klein, lief, maar toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Hoe reageer ik als ik samen met mijn gezin en Jackson, mijn geleidehond, op de boulevard in Nice loop en ik hoor ineens veel geschreeuw en het geronk van iets zwaars? Ik hoor ineens mijn vrouw en kinderen in paniek schreeuwen dat er een vrachtwagen in volle vaart door de menigte achter ons dondert, alles en iedereen omver rijdt. Wat ga ik doen, hoe zal ik reageren?

Wat kan ik doen? Ik ben afhankelijk van mijn geleidehond en die heeft geen benul van het gevaar dat binnen enkele seconden dreigt, dat aanstaande is. Ik denk dat ik zou schreeuwen naar mijn gezin. Dat ze zich als de sodemieter uit de voeten moeten maken, op zoek naar een veilig heenkomen. Ik zou zelf mijn best doen om samen met Jackson op tijd weg te springen, waar dan ook heen.

Maakt het eigenlijk uit wat ik zou doen? Ik kan het nu allemaal bedenken. Op het moment dat je zoiets overkomt handel je op automatismen, denk ik.

Je kunt je niet voorbereiden op dit soort verachtelijke daden van doorgedraaide individuen die uit zijn op massavernietiging, paniek en angst.

Nog geen 24 uur later stond een ander land in de fik. Turkije, het land van, ja, waarvan eigenlijk? Het land van ongetwijfeld een heleboel mooie mensen die gewoon willen leven net als ik, die soms ook niet meer begrijpen wat de machthebbers in hun land bezielt.

De wereld, maar vooral een klein aantal doorgedraaide gekken en machthebbers in de wereld, is raar. Het maakt me radeloos, wat er aan te doen, maar strijdvaardig tegelijk omdat ik nooit, echt nooit kan en zal accepteren dat dit kleine aantal volslagen doorgedraaide idioten bepalend zullen zijn en blijven.
Lees ook dit bericht >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Radeloos en strijdvaardig… (Een so(m)ber blog) verscheen eerst op .

Iedere dag, iedere minuut en iedere seconde komt de vakantie dichterbij!

Je kent het wel, met kinderen op het voortgezet onderwijs en de basisschool gaat dat ook echt stap voor stap. Onze mooie lieve puberdochter heeft inmiddels soort van vakantie. Nog even boeken wegbrengen, rapport ophalen en nog twee uitjes met de klas en het is klaar. Nou ja, ik vind dat het dus eigenlijk nu al klaar is. Echt inspannen hoeft ze zich niet meer.

Daarna, over een paar dagen, start de vakantie van onze kleine blonde prinses. Met wat jaloerse blikken kijkt ze af en toe naar haar grote zus. Het is volgens haar niet geheel eerlijk dat die al wel die soort van vakantie heeft terwijl zij nog moet ploeteren op school. Tja, jouw tijd komt ook nog wel.

Zelf werk ik nog twee weken en onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote, moet er zelfs nog drie. Daarna zijn we samen drie weken vrij waarin we onder andere onze reis naar Frankrijk zullen beginnen. Voor mij was dat vorig jaar een mindere vakantie.

Eigenlijk zat ik in een beginnende burn-out, hetgeen niet echt gezellig was voor mijn gezin. Uiteindelijk is het zover gelukkig niet gekomen, omdat ik met mezelf aan de slag ben gegaan. Een pittig maar wel mooi proces, waar ik op dit moment absoluut sterker uit gekomen ben. De komende vakantie zal me leren of ik er echt in geslaagd ben weer op het goede pad te lopen.

Vakantie zal ook deels in het teken blijven staan van de aanstaande blindentribune. Dat die er bij PEC Zwolle gaat komen is nagenoeg een feit. Ik heb veelvuldig contact met mensen van de club en verwacht dat er deze of volgende week witte rook zal zijn. Er staan meer mooie dingen te gebeuren, die een rechtstreekse link hebben met mijn in april geplaatste tweet over de blindentribune die nu al maanden onderwerp van gesprek is. Ook dit weekend tijdens de open dag van PEC Zwolle werd ik regelmatig aangesproken en is iedereen even enthousiast.

Vakantie is ook veel, heel veel lezen. Uiteraard doe ik dat met luisterboeken. Heb inmiddels een mooie verzameling thrillers klaar staan van voornamelijk Scandinavische schrijvers. Deze weten mysterieuze boeken te schrijven die niet altijd even makkelijk te doorgronden zijn. Heerlijk om in weg te zakken met een goede nespresso of koude mooie witte wijn !!!

Uiteraard is vakantie ook genieten van onze kinderen, onze mooie meiden! We gaan leuke dingen doen en vooral veel plezier maken.

Ook over een paar weken vanuit Frankrijk zal ik me wekelijks laten horen in een blog. Dan uiteraard met vakantie avonturen die ongetwijfeld ook zullen gaan over die andere grote superheld in ons huis, Jackson!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Aftellen… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Nog te vaak moet ik uitleg geven wat mijn handicap voor mij inhoudt, welke beperkingen het met zich meebrengt, wat ik ook vooral nog wel kan.

De ene visuele handicap is de andere niet. En als je al dezelfde visuele handicap hebt als iemand anders, dan wil dat nog niet zeggen dat de beleving ervan voor beide personen hetzelfde is. Mijn handicap heet met een mooie naam Retinitis Pigmentosa. In normaal Nederlands heet dat kokervisus. Een handicap waarmee je steeds slechter gaat zien en die zal leiden tot volledige blindheid.

Daarover maak ik me niet zo druk. Want, toen ik 12 was zou ik op mijn 18e niets meer zien. Ik ben nu 44 en kan nog steeds een heel klein beetje zien. Weliswaar heel weinig en erg vaag, maar ik kan nog dingen waarnemen. Het feit dat ik nog wel dingen kan waarnemen en me laat begeleiden door Jackson, mijn blindengeleidehond, geeft mensen vaak de indruk dat ik dan alles nog wel kan wat betreft reizen.
Technisch gezien kan ik zeer zeker reizen, dat doe ik dan ook binnen mijn woonplaats Zwolle, zelfstandig met Jackson. Met de trein reis ik al een jaar niet meer en daar gaat bij mensen vaak iets mis. Te vaak nog moet ik uitleggen dat reizen met de trein technisch gezien zeker kan. Jackson begeleidt mij en zorgt dat ik op de juiste plek kom. Maar het levert mijzelf zoveel vermoeidheid op, dat ik een dag bezig ben om weer wat op adem te komen. Niet echt effectief op een 32-urige werkweek.

Natuurlijk brengt Jackson mij, maar hij doet dit wel op mijn aanwijzingen. Dat betekent dat ik continu bezig moet zijn met de route die we lopen. Tel daarbij op dat ik nog wel iets kan waarnemen, maar dat zo weinig is dat ik op drukke stations als CS Utrecht het gevoel heb van alle kanten besprongen te worden. Een jaar geleden heb ik dus besloten aan vergaderingen of bijeenkomsten buiten Zwolle op een andere manier mee te gaan doen. Videoconference, telefonisch, alles is tegenwoordig mogelijk.
En toch blijft de vraag komen waarom ik toch niet reis. Begrijpen jullie dat nou? Hoe vaak moet je zoiets uitleggen? Het is geen kwade wil, helemaal niet, men bedoelt het goed, maar af en toe bekruipt mij wel het gevoel alsof ik tegen muren praat. Het kan ook anders …

Deze week had ik een 24-uurssessie … Op mijn verzoek is die nabij Zwolle gehouden, zodat ik kon worden gehaald en per taxi naar huis kon. Dat soort dagen zijn toch al zwaar en dus wilde ik geen extra vermoeidheid door toch te gaan reizen met de trein. Ook in september kom ik niet onder een overleg in het verre Rijswijk uit. Geen probleem, zolang het maar bij uitzonderingen blijft. Je moet altijd zo oppassen dat van een uitzondering geen regel wordt gemaakt. Dat zal bij andere werkgevers niet anders zijn.

Een laatste voorbeeldje waar je als visueel gehandicapte ook op moet letten: sinds deze week hebben we nieuwe iPhones en iPads van het werk. De mail wordt nu binnen gehaald met een app. Ik heb vooraf veel onderzoek moeten doen of alles in die app wel wordt voorgelezen door de voice-over die Apple heeft ingebouwd. Er ging een wereld open voor de IT-mensen die ik mee heb laten kijken. Gelukkig werkt alles en heb ik nu ook mooie nieuwe apparatuur.

Voor jezelf opkomen, het is een vast onderdeel van mijn leven.
Gelukkig gaat dat soms ook fantastisch en vol verrassing. Lees het vorige blog over de #blindentribune bij #peczwolle maar eens… Het is niet altijd vervelend …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Leven met… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een week of zes geleden schreef ik een blog over een tweet die ik had geplaatst. Ik had een #twitterreferendum uitgeschreven over de komst van een #blindentribune bij PEC Zwolle.

Naar aanleiding hiervan kwam veel media aandacht op me af. RTV Oost en Drenthe, de Stentor, 3FM en recent Hart van Nederland die er in augustus een reportage over wil maken met mij.

PEC Zwolle nodigde me uit voor de laatste thuiswedstrijd, tegen PSV en het commentaar werd daar verzorgd door iemand die dat ook doet bij de blindentribune in Nijmegen en Eindhoven. Er zou een vervolg komen …

Afgelopen vrijdag was ik bij PEC in gesprek. Het leek slecht weer te worden en dus had ik vervoer geregeld. Mijn lieve echtgenote moest nog even naar de IKEA en wat is er nou mooier dan daar onderuit te komen door je af te laten zetten, terwijl zij op weg is met onze kleine blonde prinses naar deze Zweedse gigant? Jackson moest me nog een eind begeleiden en deed dat voortreffelijk. Hij was er een keertje eerder geweest en wist de weg nog feilloos.

We hebben een goed gesprek gehad. De tribune gaat er komen. Er zijn 24 plaatsen gereserveerd voor tien visueel gehandicapten, tien begeleiders, de commentatoren en vrijwilligers om de hele handel te begeleiden. Er wordt alles aan gedaan dit nog bij de start van de competitie allemaal in kannen en kruiken te hebben. Mij is toegezegd dat, als dat nog niet direct het geval is, er voor mij sowieso iets geregeld zal worden.

De eerste wedstrijd die ik bij kan wonen is de dag na terugkomst van mijn vakantie, de cirkel zou dan rond kunnen zijn want dat is tegen PSV !!

Binnenkort ga ik nog in gesprek, is de bedoeling, met een instelling die mogelijk kan helpen onderzoek te doen naar de behoefte onder andere slechtzienden en blinden. PEC en ik gaan samen optrekken in de komende maanden.

Het blijft gaaf om te zien wat de kracht van social media is. Een tweet kan veel teweeg brengen en geeft je ook een boel mooie nieuwe contacten. Zo heb ik een oude vriend weer in mijn tijdlijn van Facebook en zat ik naast hem tijdens de wedstrijd tegen PSV én is een nieuwe vriendschap ontstaan. In deze tijden van hooliganisme, extremisme en meer van dit soort kansloze zaken kan het ook mooi zijn in de wereld. Oké, op kleine schaal, maar daar begint het toch ook?

Uiteraard wordt ook dit verhaal vervolgd …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Stap dichterbij… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Dus, opgewekt met geleidehond en al de auto in, op pad. Moet ik er wel even bij zeggen dat ik de dag ervoor een stukje tandenstoker tussen mijn kiezen liet afbreken. Niet de eerste keer, de vorige keer moest de tandarts het verwijderen. Onderweg naar het dierenpark zat het er nog steeds. Irritant, maar goed, er was even niets aan te doen. Maar daarover later meer.

Al vrij snel na binnenkomst in het dierenpark kwam ik erachter, dat ik toch echt wel heel slecht ben gaan zien. Zo slecht dat ik de eerste beesten niet eens zag. Dat was schrikken, balen en verdrietig tegelijk. Jackson had wel direct een otter in het vizier en stond er bij te klappertanden.

Het was overigens ook direct het laatste beest dat hij bewust zag, hij was er daarna niet meer in geïnteresseerd.

Dit in tegenstelling tot Dustin, mijn vorige geleidehond, die al die beesten altijd fantastisch vond. Ik herinner me nog een keer een kudde apen die doodsbenauwd was voor hem, echt fantastisch om te zien. Ze gingen tekeer, plasten van zich af en waren zichtbaar benauwd. Op zich niet leuk natuurlijk, maar wel komisch om mee te maken.

Ik heb me samen met Jackson al snel even naar een terras laten leiden, heb mijn gezin gezegd er maar op uit te gaan, ik nam een bak koffie. Ik moest even tot mezelf komen. Dat was het ook niet, heb alles bij elkaar geraapt, ook mijn gemoedstoestand, en ben aangesloten bij mijn gezin.

Het was en is niet anders en ik heb geprobeerd van mijn kinderen te genieten.

Zij hadden veel plezier en veel verhalen. Uiteindelijk heb ik nog een silhouet van een olifant op een paar meter kunnen waarnemen. Ook daar was Jackson niet in geïnteresseerd.

Al vrij snel na thuiskomst heb ik de knop maar weer omgezet. Ik ben nagenoeg blind. Ik denk misschien dat ik nog veel zie, maar niets is minder waar.

Niet al te lang bij stilstaan, doorgaan. En dat kan inmiddels ook zonder dat stukje stoker … Met een zeer fijn stokertje wist ik uiteindelijk na een dag toch heel voorzichtig het achtergebleven venijnige puntje stoker weg te duwen, geen tandarts nodig dus deze keer. En die stokers? Die zitten heel mooi in dat pakje, komen voorlopig niet meer in mijn mond.

Vanaf deze week iedere maandagavond een blog van mij, de structuur moet erin. Ik ga veel met jullie delen. Niet alles, maar wel veel. De knipoog in mijn blogs moeten jullie wel blijven zien, het leven is te kort om overal vol emotie bij stil te staan.

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Back on earth… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Mochten jullie het je afvragen,het gaat momenteel erg goed met me. Na jaren van ellende op mijn werk heb ik mijn draai aardig weten te vinden, ben ik veel aan het werk, doe ik leuke dingen en ben ik weer zichtbaar in de organisatie.

Met Jackson gaat het steeds meer de goede kant op, af en toe maakt hij nog een rare beweging en is hij van mening dat hij dan even mank moet lopen maar over het algemeen doet hij het goed na zijn operatie.

Oké, thuis kan het beter. Onze lieve kleine blonde prinses heeft nog steeds dagelijks een epilepsie aanval en mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, heeft haar hand net niet gebroken, maar wel heel veel pijn. Toch gaat het goed en zit ik lekker in mijn vel!

Niet in het minst omdat ik deze week weer eens naar een concert van De Dijk ga. Sinds een jaar of 25 kom ik bij concerten van deze band!

Vroeger met een vaste groep vrienden kwamen we er soms 15x per jaar. Het viel op een gegeven moment zo op dat we maar op de gastenlijst werden gezet zodat we gratis naar binnen konden.

Tegenwoordig probeer ik toch jaarlijks een concertje mee te pakken in de poptempel van Zwolle, Hedon ! Samen met mijn goede beste vriend Serge maken we er dan een mooie avond van. Een goede vriend die op mijn pad kwam toen ik een geleidehond wilde.

Serge is eigenaar van geleide- en hulphondenschool Gaus. Al snel waren we meer dan klant en leverancier. Mooi hoe vriendschappen kunnen ontstaan. Afijn, met biertje in onze hand gaan we dan door de klassiekers heen zoals daar zijn ‘niemand in de stad’, ‘wat een vrouw’, ‘groot hart’ en natuurlijk de nummers van de laatste jaren.

Ook als blinde medemens maak ik het concert van dichtbij mee. We zetten ons zo ongeveer strak tegen het podium aan zodat ik in principe nooit verkeerd kan kijken. Laatst bij een concert van BLOF bleek ik nog wel eens het publiek in te kijken in plaats van naar het podium. Ach ja, je maakt wat mee met een blinde.

Zo’n avond is echt een avondje ontspannen en begint meestal door samen even ergens een hapje te eten in de stad, deze week is dat niet anders. Dit overigens tot groot ergernis van onze kinderen. Papa gaat naar een restaurant waar zij ook erg graag komen, dat kan natuurlijk niet!!

Omdat ik niet stil kan staan en spring alsof ik nog 18 ben weet ik wat de volgende dag mij brengt. Jullie moeten weten, ik heb een bochel zoals de klokkenluider van …. afijn …., die breekt me wel op de volgende dag. Maar ik heb het er voor over. Het zijn de momenten van groot geluk en daar geniet ik van, genieten wij van.

Even de stress en ellende uit ons dagelijks leven vergeten, even terug naar waar het om draait, volop geluk en plezier.

Overigens nu al hardop aan het denken om volgend jaar naar Doe Maar in de Ziggo te gaan. Ik weet het nog, zolderraam open, 11 jaar en dan heel hard heroïne draaien…..dat vond mijn moeder destijds toch echt iets te gortig. Ook mijn punkkapsel en dito kleding was niet echt in de smaak de jaren erna. Maar getroost, ik ben terug op aarde om soms, heel af en toe even weer kind te zijn….deze week !

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Goed humeur – persoonlijke blog verscheen eerst op .

Een tijdje geleden heb ik me voorgenomen meer te genieten van de kleine dingen. Een vrij lastige opgaaf voor iemand die zich altijd en overal druk om maakt. Of het nou werk gerelateerd is of het vluchtelingenprobleem. Of het nou familieperikelen zijn of de oneerlijk verdeelde welvaart in de wereld. Er is altijd wel iets waar ik me bovenmatig druk om maakte. Daardoor vergat ik nog wel eens waar het echt om gaat, die kleine dingen dus …..

Ik zag ze altijd wel, had er ook zeer zeker aandacht voor maar eigenlijk te weinig om ze echt het belangrijkste te laten zijn. Nu doe ik echt mijn best die zaken te scheiden. Want, het vluchtelingenprobleem los ik in mijn eentje niet op. Deze wereld staat in brand, mensen zoeken een veilige plek en in Nederland gaan we die mensen bedreigen die open staan voor deze vluchtelingen.

Op mijn werk begrijp ik er soms niets van, doe niet zo moeilijk denk ik vaak. Familie krijg je gratis en voor niets, ik zoek ze zelf niet uit. Het kan goed gaan of gewoon niet lekker lopen. En, ik woon in een van de rijkste landen van de wereld en weet dat er vele plekken zijn waar dat totaal anders is. Maar verander ik zelf wat aan die zaken? Het is niet zo dat ik er nu nonchalant mee omga maar toch probeer ik het anders te doen.

Ik merk echt dat ik geniet van mijn gezin. Mijn fantastische lieve echtgenote die lang geleden op mijn pad kwam en voor wie ik viel als een blok. Of neem de 2 geschenkjes die we hebben gekregen in de vorm van onze dochters. De een, nu puber, fantastisch presterend op het gymnasium en zo zelfverzekerd dat je daar alleen maar trots op kunt zijn. Of onze lieve kleine blonde prinses, de kranigheid waarmee zij zich door – een inmiddels al een ellendig jaar van – aanvalletjes en hoofdpijn heen weet te werken.

Ruim een jaar geleden hield ik haar mee dood dan levend in mijn armen, diagnose epilepsie. Nog steeds iedere avond een kleine aanval en nog steeds zoekende naar de juiste medicatie. Ze blijft maar doorgaan. Nu net begonnen met lessen saxofoon. Inmiddels is er eentje gehuurd en o, wat klinkt dat lekker. Overigens komt er meer herrie uit dan je op voorhand zou denken. Maar hé, de buren zijn niet die kleine dingen dus ik maak me er niet zo druk om.

Dit zijn de kleine dingen waar het om gaat. Natuurlijk mag ik mijn trouwe hulp Jackson niet vergeten. De operatie aan zijn kruisbanden is geslaagd, we mogen weer samen op pad !

Mooi hè, die kleine dingen?

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Saxofoon [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Afgelopen week was er nogal wat lawaai bij onze buren. Wat bleek? De keuken moest eruit om over 2 weken een nieuwe erin te zetten. Op dag 1 van de herrie werden de decibellen wel heel hoog. Die avond zat onze kleine blonde prinses om 20.45 rechtop in haar bed. Afijn, even laten gaan. Maar toen de volgende middag om 17.00 uur dit alles weer begon ben ik even langs gegaan. Men was zich niet zo bewust van de herrie de avond ervoor en gaven aan dat dit niet weer zou gebeuren. Wel moesten er nog wat tegeltjes af en zou de volgende dag een gat in de muur naar buiten moeten worden geboord. Prima, ga lekker je gang overdag, dan zul je me niet horen.

De volgende middag gaat de bel. Ik doe de deur open en zie – met mijn weinige zicht – de buurvrouw staan met, jawel, een KNIPMES in haar hand. Oké, zou dit het einde van mijn leven zijn? Nee, dat was het niet.

Na van die schrik bekomen te zijn vroeg ze of ze de klimop die tussen hun en onze tuin staat ook nog even zou knippen, ze was toch bezig. Ik weet wel wat daar achter zit, lang geleden heb ik eens een paar verbindingstakken doorgeknipt en vielen de takken aan hun kant eraf. Klimop is alles voor hen, voor ons niet en tja, dan gebeurt dat wel eens. Nu proberen ze waarschijnlijk te voorkomen dat dat nog eens kan gebeuren en komt ze al wat langer die klimop zelf knippen. Ach, natuurlijk vind ik dat ook wel erg aardig en dus is het klimopje weer geknipt. Even bijgepraat in de tuin, is dat ook weer gedaan voor komende maanden.

Maar toen !!!! Zou het een vooropgezet plan zijn geweest? De volgende dag heb ik 2 uur lang niet kunnen werken in verband met de herrie. Ik ben afhankelijk van spraaksoftware en die kon ik keihard zetten, nog steeds verstond ik er niets van. Vooropgezet plan of niet, de klimop is geknipt, de herrie is weer voorbij en de rust is dus weer terug.

Voor andere blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Het bericht Het knipmes [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Vakantie is genieten met je gezin van elkaar en even helemaal tot rust komen. Het genieten van elkaar doen we zeker en ongetwijfeld komen we ook tot rust maar eenvoudig gaat dat niet.

In de laatste jaren hebben we veel meegemaakt. Ik zal jullie niet gaan vertellen wat zoal maar twee dingen zijn bekend. Gedurende bijna 5 jaren heeft mijn werkgever mij geen ‘normale’ taken kunnen bieden die passen bij mijn handicap. Al die jaren heb ik geweigerd me ziek te melden. Dit zou allerlei vervelende consequenties kunnen hebben waar ik niet eens over na wilde denken. Ik ben ‘fier’ overeind blijven staan met uiteraard mijn ups and downs.

Recent is er eindelijk licht gekomen aan het einde van deze donkere tunnel. Dat zou je toch blij moeten stemmen zou je denken? Ja, op zich wel maar het ‘fier’ overeind blijven staan blijkt een dermate grote inspanning te zijn geweest dat ik daar nu gezellig de tol voor betaal. Slapeloze nachten en een kop vol zorgen. Afijn, daarover maar eens goed in gesprek met werkgever in komende periode.

Tel daarbij op onze grote zorgen over de kleine blonde prinses met haar epilepsie in het afgelopen jaar en nog steeds en het tot rust komen in je vakantie krijgt ineens een heel andere dimensie. Ondanks mijn eigen dingen en ondanks de keelontsteking van mijn lieve echtgenote, onze rots in de branding, hebben we er toch geprobeerd iets van te maken.

Neem onze bezoekjes aan het strand in Normandië! Je zou denken, een Golden Retriever, vindt het water, de zee, fantastisch maar niets is minder waar. Om te gieren als je ziet hoe bang hij is voor de opkomende vloed. Geen pootje gaat de zee in, ben je gek geworden baas!

Of neem het wandelen in kleine stadjes met veel verleidingen voor een grote zwarte hondenneus! Werken voor mij, zijn blinde baasje, is daarmee wel een hele opgaaf geworden. Toch is het mooi om te zien hoe hij meegaat in de vakantiemodes! En wat zal hij moeten wennen als het echte werken weer begint.

De supermarkt zijn we na de eerste dag niet meer in geweest. Op die dag sloeg de paniek toe bij Jackson toen de slager ineens als een wilde begon in te slaan op een heel groot stuk vlees. Binnen 5 seconden had Jackson de uitgang van de supermarkt gevonden om er vervolgens nooit meer in te gaan! Ik zeg, een hond met karakter….

Het zit er op, de vakantie is voorbij. Het gaf misschien niet de rust die we zochten maar het was fijn voor de 10de keer te zijn bij zulke lieve Franse mensen. Een ding staat vast, volgend jaar komen we terug en dan wordt het allemaal beter!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Vakantie is….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het is de 10e keer dat we nu op hetzelfde vakantieadres zijn en nu de tweede keer met hulphond Jackson! Deze jongeman vermaakt zich prima. Ga maar na, alleen maar weilanden om zich heen, geen afleiding en niet hoeven werken omdat hij lekker los kan lopen. Kortom, een mooi en opgeruimd hondenleven.

Maar goed, soms willen het blinde baasje en zijn gezin toch ook wel even op pad. Bijvoorbeeld naar het mooie pittoreske havenplaatsje Honfleur ! Deze keer ging dat erg goed en heeft mijn grote vriend me goed weten te geleiden. Wat wel opvalt is de invasie van vele truttige hondjes met zo mogelijk nog truttigere baasjes.

Die snerthondjes met hun snertbaasjes weigeren om er iets aan te doen als hun trouwe viervoetertje snuffelt aan mijn grote vriend die me op dat moment wil helpen maar een lekker sappig hapje van zo’n truttig hondje niet kan weerstaan. Begrijp me goed, op zich heb ik niets tegen zo’n hondje maar die baasjes hier in Frankrijk denken dat dergelijke hondjes dan ook meteen alles mogen en de koning of koningin van Honfleur zijn. Nou, dat is natuurlijk niet zo, dat is namelijk sir Jackson !

Zonder gekheid, het was mooi om te zien dat ondanks die hondjes Jackson mij heel goed wist te helpen. Een paar dagen later aan het strand dachten we hem even te kunnen laten rennen en ravotten. Helaas, het was enorm vloed en dus was die mogelijkheid er niet. We lieten hem even los maar al dat zeewater was niet aan hem besteed, ‘dat is toch eng baasje’!

Buiten deze twee uitjes doet Jackson niets dan luieren, eten en snoepen. Tja, ook hij heeft zijn vakantie verdiend!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Soms….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Afgelopen vrijdag was het dan zover! Om exact 9.10 uur zijn we vertrokken naar Normandië. Daar betrekken we al 9 jaar en nu voor de 10e keer een prachtig vakantiehuis op het landgoed van een lieve Franse familie. Normaal komen we op zaterdag aan maar deze keer wilden we graag op vrijdag reizen in verband met de drukte.

Omdat het gevaarlijk kan zijn als ik als blinde medemens achter het stuur kruip zijn we afhankelijk van onze rots in de branding, mijn lieve echtgenote. Vrijdag reizen is rustiger, zo waren we van mening, en dus dagje eerder weg.

Helaas konden we niet een dag eerder in ons vakantiehuis maar daar had de Franse familie wel een oplossing voor. We zouden in hun huis mogen slapen en we zouden worden voorzien van alles dat we nodig zouden hebben. Via de mail sputterden we nog wel wat tegen maar dat werd niet geaccepteerd. We zijn als familie voor hen en dus stonden ze erop dat we bij hen zouden slapen.

De reis ging inderdaad voorspoedig. Jackson (mijn blindengeleidehond) vond de ruimte wat beperkt. Sinds enkele weken rijden we in een nieuwe auto die inderdaad wat kleiner is maar meneer had genoeg ruimte en dus vonden wij het piepen in het begin lichtelijk overdreven.

Om exact 17.15 uur waren we over. De snelste tijd zou 15.55 uur zijn geweest dus met wat stops prima gedaan dus! Bij aankomst bleken ze 2 nieuwe – wat vervaarlijk uitziende – honden te hebben. Maar de meest boos uitziende bleek gek op mannen te zijn en dus was het allemaal al snel goed tussen ons, Jackson en de honden.

Nog een blije verrassing was dat het kleinere vakantiehuis vrij bleek te zijn en dat voor ons was ingericht voor de eerste nacht. Het welkom was warm. We hebben samen met de familie iets gedronken. De familie bestaat uit een man en vrouw van rond de 60 jaar met een uit huis wonende zoon. Ze wonen op een landgoed van 2 hectare en doen veel met renpaarden.

Na wat gedronken te hebben werden we uitgenodigd om paar uurtjes later bij hen te komen eten. Dat is uniek in Frankrijk. Nederlanders klagen vaak steen en been over de afstandelijke arrogante fransen maar deze ervaring hebben wij niet. Die avond zaten we zowel in de woonkamer als in hun eetkamer en hebben we genoten van een lekkere maaltijd met goede wijn.

Ik moest besluiten met een kopje echte espresso gemalen met bonen. Men weet dat ik altijd mijn eigen nespresso apparaat meeneem maar wilden me toch ook hun koffie laten proeven. Die was zo lekker – en dat was kennelijk zichtbaar – dat ik de volgende ochtend om 10 uur weer werd uitgenodigd om koffie te komen drinken.

Het was een mooi begin van onze vakantie, we kwamen echt weer thuis. Dat voelt goed. Ik ben niet zo’n vakantiebeest en ben eigenlijk liever in mijn eigen huis. Ga maar na, leuke dingen bezichtigen is er voor mij niet bij en ook voor Jackson is lopen in een vreemde omgeving spannend. Maar om dan zo thuis te komen…..

In de komende 2 weken wat vaker een blog over belevenissen in Normandië!

Klik hier voor eerdere, persoonlijke, blogs van Frank >>>>

Het bericht Thuis komen….. [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Een programma als ‘De beste zangers van Nederland’ is natuurlijk in principe een dubieus programma om naar te kijken. Dit seizoen zit ‘m dit vooral in de deelname van
Jan Keizer en Do! Maar, het moet gezegd, verrassend is het wel. Zo keken we een paar dagen geleden via Uitzending Gemist de aflevering waar de nummers van Van Dik Hout centraal stonden. Bij een nummer bleef ik steken in mijn gedachten of beter gezegd, dwaalde ik af.

Nota bene een nummer dat niet van Van Dik Hout was en ook nog gezongen door Do. Het prachtige ‘Laat me’ van Ramses Shaffy! Nou wil ik me in de verste verten niet vergelijken met deze grootheid, vooral niet waar het gaat om zijn drankgebruik, maar het nummer raakte me zoals dat al eerder was gebeurd.

‘Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan.’ Het herinnert me aan de woorden die mijn vader, nu bijna 20 jaar geleden, tegen me zei met zijn laatste krachten. ‘Jongen, maak je eigen keuzes, die zijn goed, dat is altijd zo geweest.’ Ik was destijds pas 22, wat had ik nou al meegemaakt? Het was mooi dat toen te horen. 10 minuten later sliep hij na een slopend kort ziekbed in.

Ze zijn altijd blijven hangen deze woorden. En het klopt, ik maak mijn eigen keuzes, soms tegendraads en altijd stronteigenwijs. Maar het maakt me tot wie ik ben geworden. Het heeft me tot de krachtige persoon gemaakt die leeft met een handicap, maar daar niet over wil zeuren. Het heeft me door jarenlange ellende op mijn werk heen geholpen. Ik wist wat ik deed en wat ik wilde, mijn werkgever wist dat lange tijd niet. Maar, sinds enkele maanden weet mijn werkgever dat nu ook. Mijn toekomst ligt weer open en vol uitdagingen. Gewoon, simpel, omdat ik wist wat ik deed en daarin mijn keuzes heb gemaakt.

Leven met een handicap is stom en bovenal niet leuk. Maar het staat in het niets bij wat je naasten kan overkomen. Neem de epilepsie van onze kleine blonde prinses. Nog steeds ondervindt ze daar veel hinder van. Of neem je eigenwijze puberdochter die ook zo haar dingen heeft. Ook daarin, in hoe we met alles omgaan, maak ik samen met de mooiste en meest bijzondere vrouw die ik ooit heb ontmoet keuzes. Keuzes die misschien voor anderen net niet kloppen, maar voor ons wel. Het maakt mij en mijn gezin tot een stevig fundament, waar niemand tegenin kan! En toch staan we open voor alles en iedereen om ons heen, dat past ook bij die keuzes.

Maar toch, in dat kleine stevige fundament doe je nog steeds je eigen ding en dan nog steeds doe ik het zoals ik altijd heb gedaan, laat mij ook soms buiten dat fundament mijn eigen gang maar gaan !

En dan vraag ik me soms, heel soms, toch af of mijn wijze vader nog ergens iets mee krijgt van mijn gemaakte en nog te maken keuzes … vast wel.

Voor meer persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Laat me verscheen eerst op .

Voor een blind persoon is niets lastiger dan een route die afwijkt van het normale patroon. Met een blindengeleidehond ernaast wordt dat al wel iets eenvoudiger. Maar net als katten verdenk ik honden ook van autistische trekjes en dus is iedere afwijking van de vaste route een hobbel die genomen moet worden.

Station Zwolle is de plaats die ik wekelijks een aantal keren doorkruis. Op weg naar een trein of op weg naar kantoor. Dat ging vele jaren via de traverse over de perrons heen. Enkele dagen geleden kwam ik op twitter een tweet tegen waarin me duidelijk werd dat deze traverse is gesloten en dat de gang onder de perrons door af is en dus toegankelijk voor publiek. De zondag erna ben ik samen met Jackson en mijn stoere eigenwijze puberdochter de route gaan trainen. Voordeel van een routevaste hond is dat als hij de weg twee keer heeft gelopen, hij dit altijd goed doet.

Afijn, we liepen dus het station op en nog voor mijn puberdochter de lift had gevonden en de route voor Jackson er naar toe had bepaald, hobbelde Jackson op mijn commando ‘zoek lift’ er al vrolijk naar toe. Dat ging dus goed! Wat hij even niet door had, waren de glazen deuren en dus liep Jackson vrolijk met zijn mooie kop ‘boem’ tegen de deuren aan. Oké, dat zou hij vast niet nog eens doen.

Beneden in de gang aangekomen had ik meer het idee in een mega hal te zijn terecht gekomen. Mijn stoere eigenwijze puberdochter keek even goed hoe de routes liepen en daar gingen we. ‘Vooraan’ is het commando om Jackson te laten lopen en daar gingen we dus. Eerst maar eens even naar het einde van de gang richting kantoor. Wederom liep hij aan het einde bij het commando ‘zoek lift’ met zijn kop tegen de glazen deuren aan. Onder het mom ‘een ezel….’ dacht ik dat het nu wel klaar was.

Eenmaal boven en dus aan andere kant van het station was het even zoeken, maar toen zag hij zijn vaste route naar kantoor. Stukje gelopen en ‘keert’ als commando gegeven. Jackson keert zich dan om en wacht op het volgende commando. Dat was ‘vooraan’ en kort erna ‘zoek lift’… Ongelooflijk om te zien hoe strak hij me weer bij de lift neerzette. En, geloof het of niet, hij stond op tijd stil voor de glazen deuren ! Vervolgens ook nog even route naar perron gedaan en vanaf perron weer naar de bus.

In een half uur heb ik hem alles geleerd en ik vertrouw er volledig op dat het nu goed gaat komen, ook als we alleen zijn. Moe maar voldaan gingen we weer de bus in, thuis zijn we nog even met hem in het park geweest, zodat hij even de spanning en stress van zich af kon rennen.
Vergeet niet, dit is en zal nog even hard werken blijven voor hem tot het er volkomen ingeslepen is.

Klik hier voor eerdere persoonlijke blogs van Frank >>>>

Het bericht Glazen deuren! verscheen eerst op .

Recent vierden we een weekend lang de 9e verjaardag van onze kleine blonde prinses. We hadden het verdeeld over 3 dagen. Door haar epilepsie is ze heel erg moe en om te voorkomen dat de laatste weken school echt een drama voor haar zouden worden, hebben we dus iedereen op andere momenten laten komen. Dat was een groot succes. Naast dat het voor haar rustiger was, gaf het ons de gelegenheid om ook zelf te kunnen genieten van mooi gezelschap zonder te hoeven rennen.

Van ons had de kleine blonde prinses een cruiseschip van Lego Friends gekregen. Ik vind het altijd weer ontroerend om haar zo blij te zien. Dat is ze niet zo vaak meer, de epilepsie hakt er op in. Nog mooier vind ik het hoe ze mij alles laat zien als het weer in elkaar gezet is. Ze pakt dan mijn hand en een vinger en legt die overal op of overheen waar ze iets over wil en kan vertellen. Zonder nadenken is mijn visuele handicap voor mijn kinderen een normaal iets geworden.

Mooi was het bezoek op de zaterdag. De nieuwe vrienden van de kleine blonde prinses kwamen op bezoek. Ik heb daar wederom ontdekt waarom ik vroeger, toen ik nog heel jong was, wilde werken met autistische mensen. Wat een bijzondere jongen was er ook op bezoek. Hij had het naar zijn zin bij ons, zittend op de bank met zijn laptop. Heb een paar keer een gesprek gevoerd met hem en ben onder de indruk van zijn kwaliteiten en mooie karakter. Bijzonder deze lieve jongen nu in mijn vriendenkring te hebben.

Mooi, het woord dat veel voorkomt in dit blog. Denk eens na over het woord ‘mooi’. Er zit veel in. Het woord is ook voor meerdere uitleggen vatbaar. Mooi dat het je gelukt is, ofwel, goed dat het je gelukt is. Of, wat ben je toch een mooie vrouw (ik denk even spontaan aan mijn eigen rots in de branding), hier in de uitleg van, wat ben je toch een knappe vrouw. Maar de mooiste uitleg staat hierboven in het blog. Mooi als ‘bijzonder’, in die ‘mooi’ zit wat mij betreft de meest unieke uitleg van het woord. En zo is het ! Mooi toch?

Klik hier voor eerdere persoonlijke blogs van Frank >>>>

Het bericht Mooi! [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Als je het licht niet kunt zien… Het is de titel van een wonderschoon boek over een blind meisje in de Tweede Wereldoorlog. Zelden zo ingespannen naar een boek geluisterd over de oorlog als met dit boek. Misschien raakt het me des te meer omdat het meisje leeft als blind geworden tienermeisje in die verschrikkelijke oorlog.

Het blijft toch een onderwerp dat dicht bij je ligt als je zelf ook nagenoeg blind bent. Over het boek wil ik verder niets vertellen, ga het alsjeblieft zelf lezen, het is een van de grootste parels van de afgelopen periode.

Ik prijs me gelukkig in een tijd te leven waarin technologie geen grenzen lijkt te kennen. Moest het meisje het nog doen met zeldzame boeken in braille, ik kan onderuit gelegen in de bank of zittend in de trein luisteren naar voorgelezen boeken via mijn iPhone of iPad, die ook nog eens spraaksoftware bevatten. Dat is voor de visueel gehandicapten onder ons een prima uitkomst.

Visueel gehandicapt zijn is niet leuk, het is simpelweg gewoon – mag ik even? – dikke shit! Ik mis veel, zie mijn prachtige dochters niet letterlijk opgroeien, kan niet samen met mijn echtgenote naar een goede film kijken en nooit eens even alleen op pad. In dat laatste geval heb ik naast mijn gezin natuurlijk Jackson, maar er zijn ook van die momenten dat je gewoon op de fiets zou willen stappen om kilometers ver in de omgeving te gaan fietsen.

Ook in werkkring is het niet altijd even leuk. Sterker nog, in mijn geval is het al jaren niet leuk. Natuurlijk, met een vaste aanstelling van inmiddels meer dan 21 jaar bij de overheid maak ik me geen zorgen, maar als je zoals ik een jaar of 5 geleden je werk niet meer kunt uitvoeren dan slik je wel even. Er is genoeg dat ik nog wel kan doen en de wil is er ook absoluut om dat voor mij goed te regelen, maar dan komt de volgende fase. Waar en hoe gaan we dat regelen? In die fase zit ik nog steeds, al doe ik wel verschillende klussen. Het komt goed, dat weet ik, maar wanneer?

Het is dus niet fijn om bijna blind te zijn. Maar ineens, sta je weer met beide voetjes op de grond. Wanneer je verhalen leest over visueel gehandicapten die nog veel schrijnender zijn, wanneer je leest hoe men de wanhoop nabij is of wanneer je, in soms heel kleine dingen als het lezen van een boek, je realiseert hoe goed je het eigenlijk hebt en wat je eigenlijk allemaal wel hebt.

Ik heb een fantastische echtgenote, twee lieve dochters, een hond die me overal naar toe brengt en zoveel meer! Ik ben gelukkig met af en toe een traan ……

Voor meer, persoonlijke, blogs van Frank, klik hier >>>>

Voor de recensie van het boek Als je het licht niet kunt zien, klik hier >>>>

Als je het licht niet kunt zien – Anthony Doerr
Roman, paperback / ebook, 544 pagina’s, The House of Books
Bestel dit boek (paperback) hier >>>>

Het bericht Als je het licht niet kunt zien [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Stel je voor, je bent visueel gehandicapt en kunt geen zaken meer van papier lezen of de ondertitels bij een goede film of serie. Is je leven dan beperkter of niet?

Omdat ik natuurlijk ervaringsdeskundige ben, is en wordt die vraag mij vaak gesteld. Iedere keer weer kan ik met 100 procent overtuiging zeggen dat in ieder geval mijn leven niet beperkter is. Sterker nog, ik ben van mening dat mijn leven misschien wel minder beperkt is dan het leven van mensen die wel goed kunnen zien.

Allereerst, de tegenwoordige technologie maakt dat ik op net zo’n wijze aan het dagelijks leven kan deelnemen als ieder ander. Meneer Steve Jobs heeft bij de ontwikkeling van de Apple-producten goed aan visueel gehandicapten gedacht. Ik ben een fervent aanhanger van Apple-apparatuur en met een iPhone en iPad ben ik goed vertegenwoordigd. Overigens geldt dit inmiddels voor mijn hele gezin. We zijn goede sponsoren zeg maar…..

Afijn, de iPhone en iPad zijn voorzien van spraaksoftware die er standaard in zit. Via het menu instellingen, algemeen en toegankelijkheid is de voice-over aan te zetten. Bijna alle apps worden vervolgens op een zelf gekozen tempo voorgelezen. Zelf hanteer ik een zeer hoog tempo, niet te volgen voor mensen die dit niet gewend zijn.

Alle nieuwsberichten, kranten, facebook, twitter, telefoonlijsten (contacten) en ga maar door, zijn daardoor voor mij toegankelijk. Sterker nog, omdat ik het toch niet zie, kan ik het scherm ook op donker zetten. Met een enkele klik op een app hoor ik waar ik ben, een dubbele klik open ik de app of de koppeling. Het scherm op zwart is handig voor in bus en trein, dit om potttenkijkers te voorkomen!

Ondertitels op tv worden me soms voorgelezen en anders maak ik een interpretatie van wat ik hoor. Hierdoor vallen mij soms zaken op die voor anderen nog niet zo zichtbaar waren. Zie hier een wellicht meer verrijkt leven dan ziende mensen …

Op mijn werk is er het programma Super Nova. Een spraakprogramma dat op mijn pc is geïnstalleerd. Minder geavanceerd dan de voice over in iPhone en iPad, maar het werkt wel. De stem die me daar voorleest is Claire, ik kan er ook niets aan doen. Het is een ingewikkeld, maar bruikbaar programma. Hierdoor ben ik in staat om veel taken te verrichten.

Toch ben ik daarin wel beperkt. Vraag me niet om een mooie lay-out of plaatjes in Excel te maken, dat gaat simpelweg niet. En alle stukken die ik oplever moeten nog wel taaltechnisch en spellingstechnisch worden gecontroleerd. Met spraak mis je wel eens iets en bij het naluisteren wil je dan ook nog wel eens iets missen. Het is dus een continue zoektocht naar een goed pakket aan taken op mijn werk. Dat gaat de ene keer beter dan de andere keer, maar we komen er altijd uit.

Over mij geen zorgen dus, ik neem net zo deel aan alles als ieder ander. Wel word ik regelmatig gevraagd thuis even een koptelefoontje in te doen, ze zijn die stemmen soms ineens helemaal zat …

Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>

Het bericht Hoe doet hij dat? Persoonlijke blog over blind zijn & lezen verscheen eerst op .

Over tot de orde van de dag ! Na de dodenherdenking is bevrijdingsdag. Een periode uit de geschiedenis die we nimmer mogen vergeten. Het staat ver van het bed van onze eigen kinderen. Hoe indrukwekkend was het toen onze jongste, de kleine blonde prinses, laatst aan opa vroeg of hij dingen kon vertellen uit de oorlog toen hij nog jong was. Oef, dat kwam zelfs bij ons binnen en dus mogen we die tijd nooit vergeten!

Een anekdote van opa:

Hongerwinter, Zwolle. Opa Jan was toen een jaar of 7. Ze hadden hout nodig en hij en zijn vriendje besloten bielzen te ‘stelen’ bij het nabijgelegen spoor. Plotseling ontdekte een Duitse wachtcommandant hen en vroeg wat hun namen waren. Ze dachten in grote problemen te komen maar gaven – uiteraard – netjes antwoord.

Ik ben Jan, zei opa, en dat is Dolf. De Duitse wachtcommandant was helemaal verheugd en legde de biels voor hen op een slee. Want, Dolf was een meer dan perfecte naam. Daarna mochten ze gaan en was de biels van hen!

Dit soort anekdotes mogen we nooit vergeten……

Frank

Andere persoonlijke blogs van Frank kun je hier lezen >>>>

Het bericht Over tot de orde van de dag … verscheen eerst op .

Na korte tijd werd ik meegenomen naar een kleine bedrukte kamer. Gaat u maar liggen, werd me gezegd na een voorstelronde. Eh, ja, prima maar ik zie niets, kunt u me even helpen. Altijd weer leuk de reacties te merken. Afijn, liggend op mijn buik werd mijn shirt omhoog gedaan. Er zouden op 3 plekken vlak onder elkaar naalden in een zenuw verdwijnen. Al bij de eerste dacht ik, dat is niet fijn. Een soort schok ging door me heen, en dat dus 3x.

Al bij de derde naald dacht ik me wat licht in mijn hoofd te voelen. Ik werd gewaarschuwd dat mijn benen zwaar zouden zijn. Tuurlijk, dacht ik, maar niet bij mij. Nou, voor ik goed en wel overeind was lag ik al weer gestrekt door een hevige aanval van misselijkheid. Na een paar minuten alsnog overeind en proberen te staan. O, wat was ik blij dat ik in een rolstoel kon vallen. Daar werd ik acuut weer misselijk tijdens de rit naar een kamer verderop in de gang.

Toen sloeg de paniek toe in het ziekenhuis. Ik bleek een hartslag van 63/43 te hebben en de arts werd à la minute opgeroepen. De verpleegster werd gesommeerd haast te maken en een infuus te halen. Mijn benen werden in tussentijd omhoog gedaan voor de bloedtoevoer. Inmiddels waren echtgenote en dochter ook gearriveerd. Het enige dat ik nog kon uitbrengen waren geruststellende woorden naar de kleine blonde prinses. Verder weet ik even niets meer.

Na ruim een half uur kon ik alsnog het ziekenhuis verlaten, waggelend naast mijn echtgenote. Tja, toen belde arts die middag. Vroeg eerst maar even hoe het ging, ze waren erg geschrokken, dit kwam eigenlijk nooit voor. Daarna de vraag of het geholpen had, eh eh eh, nou, ik had al 3 kwartier gemist door die ellende maar ben toch van mening dat het hielp.

Over 5 weken wordt de boel definitief geblokkeerd, duurt keer zo lang. Heb maar even gevraagd of ik direct een infuus kan krijgen en of het niet verstandig is me in een bed te leggen. Ze zouden er rekening mee houden.

En toch hè?! In een week dat ook de Bed Bad Brood-discussie gaande was denk ik achteraf, wat stelde dit voor. Als ik een uitgeprocedeerde asielzoeker was, zou ik misschien wensen dat ik zo behandeld was als ik in dat ziekenhuis. Een zinloze discussie die mij in ieder geval alle verstand te boven gaat. Ik kon gewoon weer naar huis, naar mijn Bed, mijn Bad en met Brood in de vriezer.

Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>

Het bericht Au verscheen eerst op .

Vanaf het moment dat we hoorden dat onze kleine blonde prinses epilepsie heeft is er iets veranderd in mij. Aan de oppervlakte zie je dat niet zo goed. In die zin ben ik een echte man, die tonen geen verdriet! Of toch wel?

Van binnen huilt mijn hart en worstelt het met zijn gevoelens. Dat hart klopt nog net zo als al die jaren ervoor, maar toch anders. Epilepsie is natuurlijk iets waar je gewoon oud mee gaat worden, maar toch staat je wereld tijdelijk behoorlijk op zijn kop.

Neem alleen al de vervelende gevolgen die de epilepsie bij onze kleine blonde prinses heeft. Zo’n 3-4 keer per week word ze wakker na net een half uurtje te hebben geslapen. Barstende hoofdpijn of het zien van allemaal sterretjes maken haar weer wakker. De overdag zo stoere bijna 9-jarige grote dochter is dan ineens niet meer dan een vertederend klein verdrietig meisje.

Wat kun je doen behalve dan bij haar zijn, af en toe wat pijnstillers geven en hopen dat de ellende snel weer uit dat mooie hoofdje vertrekt. Iedere keer weer bekruipt me een heel verdrietig gevoel en huilt dat kloppende hart. Alleen slapen durft ze (nog) niet, dat is niet gek als je dit iedere keer meemaakt. Dus slaap of ik of de meest bijzondere vrouw die ik ken bij haar. En zo gaat het al maanden.

Veel onderzoek moet nog gaan plaatsvinden in de komende maanden en dan worden zaken misschien meer duidelijk en kunnen we stappen voorwaarts zetten. Hoe gelukkig kun je zijn met je lieve vrouw en fantastische dochters en hoe kan dit geluk ook zomaar op de proef gesteld worden. Die proef doorstaan wij met de mooiste glans die je je maar kunt bedenken. Ook niet in het minst om de stoere eigenwijze puberdochter die in alles ook een rots in de branding is.

En toch, dat hart blijft kloppen en huilt. Maar waarom huilt het, ik vraag het me constant af. Is het huilen uit onmacht, ja, dat is het ook. Maar het is ook huilen om wat ik heb, om de mensen die me omringen, mijn gezin, mijn alles. Voor hen geef ik mijn hart, mijn kloppende hart. En ineens weet ik het, het hart klopt anders dan voorheen. Het klopt harder en met meer passie en vuur. En zo is het !

Voor eerdere blogs van Trotse Vader Frank, klik hier >>>>

Het bericht Geluk en verdriet, hand in hand! verscheen eerst op .

Ergens eind augustus namen we het besluit dat er een katertje bij moest komen. Onze oude poes Simba had nu jaren het rijk alleen gehad, het werd tijd voor jong vers leven. Na raskatten was ik van mening dat het een pas geboren katertje uit het asiel moest worden. Liefst een mooie rode kater.

Redelijk snel vonden we een lief ogend rood/wit katertje in een asiel bij ons in de buurt. Het bleek een katertje te zijn van enkele maanden oud, samen met zijn broertje gevonden op straat!

We wilden er maar één katertje bij en dus werden onze nieuwste aanwinst en zijn broertje gescheiden. Nu, meer dan een half jaar later, denken we wel eens ‘wat zijn we toch barbaarse mensen geweest door ze te scheiden’. Vraag blijft wel of de oude poezendame dat leuk had gevonden.

Affijn, ik riep al vrij snel ‘dit gaat mijn grote vriend worden’. Dat bleek even anders te lopen. Toetanchamon (roepnaam Toet) vond mij de eerste 2 dagen nog wel leuk, maar dat liep daarna wel even anders. Toet had het niet zo op met Jackson, de grote geleidehond bij ons in huis. Wat Toet niet begreep, was dat Jackson bang voor hem was. Maar goed, na 2 dagen moest Toet niets meer van me weten en weg was mijn idee dat het mijn katertje zou worden.

Ergens heb ik mijn beleidsplan richting Toet aangepast. Sinds een week of 8 kan ik Toet heel goed lijmen met stukjes ham en kaas. Meneer staat al in de koelkast als ik de deur nog maar net open heb. Hij communiceert ook ineens met mij. Nog beter ging het toen hij een weekje bij de opvang was toen wij op Ameland zaten. Sindsdien is meneer erg gesteld op mij. Stampte ik voorheen nog wel eens naar hem toe als hij weer eens in de bank hing met vier poten met alle nagels uit, nu pak ik dat anders aan. Ik loop voorzichtig naar hem toe en ga het gesprek aan.

Het lijkt zijn vruchten af te werpen. Net als Jackson gooit ook Toet graag zijn hele handel bloot en ligt hij graag, pootjes wijd, op zijn rug. Nu mag ik hem kriebelen over zijn buikje en mag ik hem zelfs tillen. Ja ja, langzaam gaat mijn idee werken en worden we meer en meer vriendjes. Als ik thuis kom met Jackson, staat Toet me al op te wachten, al miauwend bij de deur.

Jackson is overigens wel stinkend jaloers. Ook hij wil opgetild worden als ik Toet heb opgetild. Getuige de foto vraag ik me af in hoeverre hij dit nu echt leuk vindt overigens. Jackson blijft mijn kanjer. Heeft me deze week wel mooi weer over CS Utrecht weten te leiden en me strak voor de juiste lift naar het perron neergezet. Blijft bijzonder om mee te maken.

Toch vind ik het stiekem ook wel heel leuk dat Toet mij begint te waarderen. Wie had ooit gedacht, dat ik nog eens zo over een kat zou schrijven, ik niet in ieder geval. Levert ook een gevaar op. Thuis wil men graag nog een katertje erbij, maar daar heb ik niet zoveel zin in, 3 poezen, een hond en ook nog een konijn dat niet dood wil … O, dat vraagt om uitleg…

HoeHoe is ons stokoude konijn. Ooit zo genoemd door onze nu eigenwijze puberdochter., toen nog een klein kleutertje. Het beest is ooit begonnen bij ons in huis, maar bleek zoveel testosteron in zich te hebben dat hij het zelfs gepresteerd heeft de spijlen van zijn hok door te bijten. Je schrikt je wezenloos als je ’s ochtends beneden komt en je konijn staat middenin de woonkamer (toen nog geen hond, anders waren het waarschijnlijk botjes geweest). Dus, HoeHoe naar buiten in een hok.

Daar leeft hij gelukkig, maar al wel heeeeeeel lang. Het hok valt zowat in elkaar maar ik weiger nu al jaren een nieuw hok te kopen, omdat ik van mening ben dat hij snel dood gaat. Dat doet hij maar niet. Uiteraard krijgt hij zijn natje en droogje en zijn we lief voor hem, maar we zijn wel een beetje klaar met konijnen. Dit is de laatste, maar dat kon nog wel eens heel lang gaan duren.

Oké, dat was ‘m weer, tot het volgende blog.

Lees hier eerdere blogs van Frank >>>>

Het bericht Mijn nieuwe vriendje ….. verscheen eerst op .

Een tijdje geleden ben ik samen met Jackson, mijn hond, in Utopia geweest. Ze wilden daar een puppy hebben, die zou worden opgeleid tot hulp- of geleidehond.

Serge Gaus, goede vriend en ook eigenaar van Jackson (hij heeft de school destijds van zijn vader overgenomen), is gevraagd daar over mee te denken. Een van de dingen die Serge wilde ter voorbereiding wilde doen, is een gebruiker van een geleidehond laten uitleggen hoe het is om met zo’n hond te lopen en hoe het überhaupt is om blind te zijn.

Als kijker van dit waanzinnig belachelijke, maar leuke programma vond ik het erg leuk om daar te zijn. Ik kreeg de hele groep bewoners 2 uur lang om me heen, volgens mij tot ergernis van de productie. Immers, na 2 uur leek het ze, denk ik, nogal saaie televisie. Ik vond het vooral boeiend om mensen zo geïnteresseerd te zien.

Een van de bewoners mocht ook even lopen met Jackson. Ik voorspelde al niet veel goeds. Jackson en ik zijn zo ongeveer aan elkaar verbonden. Dat was ook zichtbaar, de arme stakker vond het niets en weigerde te gaan lopen zonder mij in zijn buurt.

Ik was super trots op mijn trouwe viervoeter, ga er maar eens aan staan in een vreemde omsloten omgeving. Thuis zaten ze 3 uur lang de live stream te volgen, het was vakantie. Voor de kleine blonde prinses en onze eigenwijze puberdochter was het natuurlijk gaaf om hun vader zo op tv te zien.

Of ik een hit ben geworden op YouTube, geen idee, er staan wel vele filmpjes op. Overigens is niet lang na ons bezoek besloten geen pup te plaatsen in Utopia.

Okee, ik dwaal dus nog steeds af. Wat zal ik doen ? Volgens mij moet ik een volgende keer meer vertellen over het opleidingstraject van Jackson. En ook hoe het voor mijn gezin was dat hier ineens een hond woonde, die me ging helpen waardoor zij niets meer hoefden. Een hele verandering kan ik jullie verzekeren. Andere keer dus maar …

Voor andere persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Op “huisbezoek” bij Utopia [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Heel erg snel ben ik niet stil te krijgen, maar een aantal dagen geleden was dat wel het geval. Onze kleine blonde prinses, 8 jaar, had een liedtekst geschreven over verliefdheid. Dit was niet alleen mooi, het was onvoorstelbaar mooi en knap! Als dit is waar ze nu al toe in staat is, wat schrijft ze dan als ze richting de 18 of 20 jaar gaat?

Onze kleine blonde prinses, het meisje dat het de afgelopen maanden en nog steeds zo moeilijk heeft. Epilepsie, migraine, een paar avonden per week met of het een of het ander wakker worden uit je slaap, wat een verdriet om je meisje zo te zien worstelen. Maar dan ineens die tekst, poëzie tot in de fijnste finesses.

Ik vroeg haar of ik de tekst in mijn blog mocht plaatsen. Haar directe antwoord was NEE! en dat heb ik maar te respecteren. Maar geloof me, als Miss Montreal dit zou uitbrengen, zou het een hit zijn geworden!

Kijk toch eens aan, ik heb een mooi (overigens gemeend) ezelsbruggetje gevonden. Deze week met onze eigenwijze puberdochter van 12 naar de theatervoorstelling van Miss Montreal geweest. Voorste rij middenvoor.

Fantastische avond gehad en maar weer eens het bewijs dat onze puberdochter echt groot aan het worden is. Ze heeft zitten genieten, filmpjes gemaakt en mij tussendoor op de hoogte gehouden van de tussenstand bij PEC Zwolle. Ze had met haar telefoon een rechtstreekse what’s app verbinding met een klasgenoot die in het stadion zat. Een prachtige winst werd het voor mijn cluppie!

De avond zijn we samen geëindigd op het podium op uitnodiging van Miss Montreal! Nee, niet wij alleen, het was iedereen toegestaan. Maar goed, we zaten tegen het podium aan en stonden er dus als eerste….

Het was een mooie week, waarin ik ook nog eens voorzichtig aan het werk ben gegaan in mijn nieuwe project. Na 4 jaren van doffe ellende heeft mijn werkgever het licht gezien en zijn we samen tot een project gekomen waar ik in mee ga draaien en straks ook nog in een functie die, als het goed is, toekomstbestendig is.

Voor andere persoonlijke blogs van Frank, klik hier >>>>

Het bericht Een lach en een traan… [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Onafhankelijk maar toch afhankelijk, ik had het er in mijn laatste blog over. Met professor Jackson, mijn blindengeleidehond, gaat het langzaam maar gestaag de goede kant op. Na het verwijderen van de hechtingen uit zijn kont heeft hij er moeite mee om te poepen. Er blijkt medisch gezien niets aan de hand. Hij had als complicatie kunnen krijgen dat hij incontinent was geworden, maar dit is zo ongeveer het tegenovergestelde!

Per dag sta ik zo’n 20 minuten naar hem te kijken terwijl hij probeert en blijft proberen … Zo kwam ik na zo’n sessie, waar je een boek bij kunt staan lezen, op kantoor. Daar bleek her en der wat achter te blijven waar we liepen …, duidelijk zijn billen niet schoongemaakt! Maar ja, dat zie je als bijna blinde niet en dus was ik afhankelijk van een goede trouwe collega die me hielp. Affijn, volgende week op Ameland rent hij vast zoveel dat het wel weer goed zal komen.

Vorige week samen met mijn gezin naar een theateroptreden van Nick & Simon geweest. Voordeel van een bijna blinde vader is dat hij met voorrang zijn abonnement mag reserveren, waardoor we altijd voorste rij middenvoor zitten. Dat vonden mijn dochters wel leuk! Simon was de hele avond, zo heb ik begrepen, verliefd aan het kijken naar onze kleine blonde prinses. De heren hadden een tekst over Zwolle gemaakt en zongen dat van papier. Na het lied kwam Simon het papier aan haar geven!

Een fragment tref je bij deze blog aan. Het lied hangt op de deur van haar kamer! Dit zijn zo de kleine voordeeltjes van de ook vele nadeeltjes die ze hebben, omdat ik maar weinig meer zie. Daar ben ik overigens zelf ook wel eens de dupe van. Zo zat ik twee jaar geleden ineens op het podium bij BLØF, ze zochten een paar kale mannen en hadden mij op die voorste rij al de hele avond in het vizier gehad …

En, laatste anekdote … de rots in de branding, mijn lieftallige echtgenote, werd eens een keer door Peter Heerschop gevraagd het podium te betreden zodat hij kon voordoen hoe je een vrouw moet verleiden .. Die hand van hem zag ik toch echt mooi op haar billen … verdorie!

Deze week weer naar het ziekenhuis met de kleine blonde prinses. Veel kleine epileptische aanvalletjes helaas en dus ook volop in de zorg bij ons thuis. Het vreet energie, maar ondanks alles proberen we te blijven lachen. Volgende keer een of meerdere blogs vanaf Ameland!

Meer lezen van (en over) Frank? Klik hier voor eerdere blogs >>>>

Het bericht Een greep uit de week … [blog] verscheen eerst op .

Oké, afgelopen week zaten we dus op Ameland. Wanneer je de belevenissen van de eerste dagen wilt lezen, klik dan hier >>>>

Onze oudste, de eigenwijze puberdochter, wilde heel graag met haar (bijna-blinde) vader fietsen. Op naar de fietsverhuur en gevraagd om een tandem. Met haar aan het stuur opgestapt en geprobeerd weg te komen. Als je wel eens op een tandem gefietst hebt, dan weet je dat dat niet zo makkelijk is. Met veel lachen, bijna vallen en weer proberen lukte het ons om op gang te komen.

We besloten het natuurgebied van Ameland, het Oerd, per fiets te doorkruisen.

Dat werd een mooie gedenkwaardige tocht. Hoe fijn is het als je als bijna blinde vader met je oudste dochter zoiets actiefs kunt doen. Het zijn van die momenten waarop ik me zielsgelukkig voel.

Uiteindelijk hebben we een mooie tocht van zo’n 18 kilometer gemaakt met prachtige uitzichten. Aan het einde, terug in het dorp, begrepen we ineens hoe je tegelijk goed kunt starten. Niet makkelijk hoor, zo’n tandem!

Het beklimmen van de vuurtoren met onze beide dochters was ook zo’n mooie ervaring. Terwijl mama met Jackson door de duinen liep, beklommen wij de 58 meter hoge vuurtoren.

De kleine blonde prinses durfde zelfs boven naar buiten. Of ik haar niet stoer vond? Jazeker, ontzettend stoer. Maar ook het durven zeggen dat je niet naar buiten gaat vind ik stoer. Mooi om te zien hoe ze allebei hun vader naar boven en beneden begeleiden, superdochters zijn het!

Inmiddels zijn we al weer even thuis. Eindelijk is er weer werk voor mij en dus ga ik weer langzaam opbouwen bij mijn werkgever.

Een mooi moment is het online gaan van de, mede door mij opgerichte, Stichting Gebruikers Assistentiehonden (www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl). Een mijlpaal! Met het verspreiden van een heus persbericht hoop ik me binnenkort op tv te presenteren aan de tafel van Humberto Tan! Zou toch leuk zijn….

Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>

Het bericht Van alles en nog wat verscheen eerst op .

Koffers de auto in, boodschappen in krat, schoenen, jassen, voer voor Jackson en -niet te vergeten en een ramp als dat wel zo zou zijn ….- mijn Nespresso apparaat! Ik kan me een recente vakantie in Frankrijk herinneren, waar na een fikse onweersbui de stroom er bijna 24 uur uit lag …, dus … geen Nespresso! Noem het verslaafd, maar ik was helemaal de weg kwijt.

Afijn, 1,5 uur te vroeg kwamen we aan bij de boot, zagen nog net hoe de boot, die voor de onze zou vertrekken, te laat vertrok richting Ameland. Veel te vroeg stonden we dus te wachten. Dit tot grote ergernis van onze Jackson. Vol ongeloof zat hij achterin de auto, niet begrijpend waarom we niet gingen rijden. Na ook nog eens extra half uur wachten dan toch de boot op.

Overtocht was zo klaar, Jackson begreep er niets van en leidde me enigszins verdwaasd langs mensen aan tafeltjes en vooral veel honden. Dat is natuurlijk lastig werken, maar het is hem weer naar behoren gelukt.

Aangekomen bij ons appartement stuiterde Jackson als eerste door de deur naar binnen. Het leek of kabouter Plop het appartement had uitgevonden. Nu besef ik me terdege dat wij verwend zijn met een huis dat erg groot is, niet zozeer qua koopprijs (al vind ik het meer dan genoeg) maar wel qua grootte van alle kamers. In de keuken of wat er voor door ging kun je nog net staan, al snel besloten we dan ook uit eten te gaan en aan afhaal te doen.

Ameland is een eiland waar overal bordjes staan dat honden aan de lijn moeten. Da’s handig denk je dan, dat ziet Frank toch niet, dus loslaten dat wilde hert. Maar ja, ik heb 3 wel ziende gezinsleden bij me, dus die smoes kan nooit opgaan. Nou ja, met het risico van een boete toch maar loslaten. En wat doet een goed opgeleide blindengeleidehond dan? Wel, die hoeft even niet te werken en slaat volledig door. Al vliegend op en neer de duin door en als een volslagen gek rondjes rennen.

Ik heb ooit bewust gekozen een hond van de school van Serge Gaus te ‘nemen’. Waarom? Serge leidt heel goede honden op, maar vindt het ook erg belangrijk dat de honden buiten de uren dat ze moeten werken zich mogen gedragen als ‘normale’ huishond. Nou, met Jackson is hij in die missie meer dan zeker geslaagd.

Omdat ik toch nooit boetes kan krijgen voor te hard rijden gewoon de gok genomen op Ameland en dus bordjes genegeerd. Met mijn ’tuig’ waarmee Jackson, als hij dat om heeft, aan het werk is denk ik wel door de mazen van de wet te kunnen glippen. ‘Ach meneer, u begrijpt toch ook wel dat deze hard werkende hond af en toe even zijn vrijheid moet hebben?’.

Ameland is erg mooi, de stranden zijn heerlijk en ook het bos wordt zeer gewaardeerd. In mijn volgende blog over een paar dagen het verhaal van een bijna blinde vader die met zijn oudste dochter per tandem het eiland onveilig maakt. Dat avontuur moet nog starten, dus daar kan ik nu nog niets over vertellen. Inmiddels zijn we er al wel uit dat zij voorop gaat en het stuur ter hand neemt, lijkt ons iets verstandiger!

Tot slot nog even kort iets heel anders: maandag 2 maart zal de website van de Stichting Gebruikers Assistentiehonden online gaan. Althans, dat is het streven. Alleen een vervelende hick-up kan dit nog tegenhouden.

Einde van de middag kun je de site vinden onder www.stichtinggebruikersassistentiehonden.nl! Een Amelandse groet van Frank.

Eerdere blogs van Frank vind je hier >>>>

Het bericht Ameland! verscheen eerst op .

Zoals bekend kom ik van A naar B dankzij mijn blindengeleidehond Jackson! Het heeft me mijn onafhankelijkheid teruggegeven sinds ik met een blindengeleidehond werk.

Lees hier eerdere blogs van Frank >>>>

Helaas heb ik af en toe wel wat pech. Mijn eerste hond, Dustin, moest na vier jaar helaas naar een ander gezin. Een hernia maakte het werken voor hem onmogelijk. Hij mocht blijven, maar kon niet alleen zijn. Met Jackson, een Golden Retriever, ben ik sinds een jaar superblij ! Hij is zeer stabiel in werken en bovendien een heerlijke druktemaker op de momenten dat hij niet werkt. Helaas is dat deze dagen niet het geval.

Jackson is geopereerd. Het doet er even niet toe waaraan, maar feit is wel dat hij er last van heeft. Rondom de plek van operatie is iets te nadrukkelijk haar weggeschoren. Dat jeukt en prikt nu enorm bij hem. Omdat hij een kap om zijn kop moet dragen kan hij er niet bij, hetgeen hem enorm in de stress laat schieten. Zoveel stress dat hij er in een nacht 5x zijn maaginhoud heeft uitgegooid.

Wat doe je als blinde medemens als je polshoogte gaat nemen in de woonkamer en ineens natte voeten hebt? Wel, dan vloek je eerst hartgrondig om daarna je echtgenote, de rots in de branding, te roepen. Met goede ogen maakt het iets beter schoon zeg maar ….

Op momenten dat je hond even niets kan, is je verworven onafhankelijkheid ineens weg en ben je weer afhankelijk van anderen. Er is dus altijd een zekere mate van kwetsbaarheid die je met je meedraagt. Ik vraag me wel eens, niet te vaak anders word je gek, wat ik moet doen als Jackson spontaan ziek wordt in de trein of bus ?

De kap om zijn kop heeft wel een voordeel … Jackson ervaart nu precies wat ik zie met mijn Retinitis Pigmentosa, kokervisus. Immers, hij kan ook niet goed van opzij zien nu en is beperkt in zijn mogelijkheden.

Ik moet eerlijk zeggen, volgens mij voelt hij nu niet echt die verbondenheid met mij en irriteert het hem alleen maar mateloos om met zo’n kap om te lopen. We proberen er samen maar het beste van te maken. Hopelijk kunnen we snel weer samen de weg op !

Het bericht Onafhankelijk maar toch afhankelijk verscheen eerst op .

Deze week weer eens een lange reis gemaakt met Jackson! Voor mijn werk had ik een afspraak op ons hoofdkantoor, dat ver weg van Zwolle in Rijswijk is. Dat betekent een reis van 3 uur heen en 3 uur terug. Het idee was om er om 10 uur ’s ochtends te zijn, twee informele afspraken te hebben en dan de formele afspraak.

Al de avond ervoor begint onze reis. Omdat het nogal vroeg op pad is naar de bus, smeer ik dan ’s avonds alle boterhammetjes voor iedereen die dat de volgende dag nodig heeft. Ook maak ik het zakje lekkers voor Jackson klaar, dat ik onderweg nodig heb. ‘Zonder lekkers geen werk‘ is het motto van Jackson. De tas pak ik deels vast in. Jackson is dan al in alle staten en is blij omdat hij weet dat we op pad gaan. Groot is dan ook de teleurstelling als baasje eerst nog gaat slapen.

Om kwart over zes in de ochtend gaat de wekker, douchen, aankleden, Jackson eten geven, uitlaten en zelf snel eten. Ondertussen de tas verder klaar maken. Op dat moment is Jackson al niet meer weg te slaan bij de deur. Affijn, tegen tien voor zeven vertrekken we. Omdat ik dan een rugtas bij me heb, weet Jackson dat ik naar de bus wil en slaat hij na de tuin rechts af in plaats van de gebruikelijke links af. Zonder morren loopt hij naar de bus, zorgt dat ik goed kan instappen en zoekt een lege plaats. Uiteraard dat alles niet zonder een snoepje.

Op station Zwolle weet mijn held dat hij naar perron 5 moet en dus brengt hij me veilig tussen alle mensen door via een hoge trap naar het perron. In de trein gaat hij zo liggen dat hij het lang kan volhouden, deels onder de stoel, maar wel zodanig dat hij alles in de gaten kan houden.

Het meest bijzondere doet zich voor tijdens de overstap in Rotterdam. Daar moeten we twee perrons verderop zijn. Via altijd exact dezelfde route brengt hij me naar de trap, gaat de gang in en weet precies dat hij twee trappen verder weer omhoog moet. De dag dat perrons veranderen, heb ik dus echt een probleem!!!

In Rijswijk is het nog paar minuten lopen. Altijd bij exact dezelfde boom gaat meneer een plasje doen, om volgens mij via dezelfde tegels het pand in te lopen. Daar is hij er klaar mee, laat zich verwennen en vertroetelen door iedereen en denkt, succes baas, je bent er!!

Het voelt ontzettend veilig met Jackson op pad te gaan. Bovendien is het reuze gezellig. In de trein op de terugweg delen we altijd mijn brood, die mooie kop die me aantuurt kan ik niet weerstaan. Al zie ik er niet veel van, je voelt het gewoon. Natuurlijk wordt ook Jackson moe en dat merk je, maar nooit zal hij me ergens tegenaan laten lopen. Hooguit zwalken we iets meer maar hé, mag het? Hij draagt een grote verantwoordelijkheid!!

Sinds de komst van Jackson en eerder Dustin is mijn gezin tot rust. Immers, ik ben niet meer alleen en er is iemand die op me let en zorgt dat ik niet een perron afval. Het lijkt allemaal zo normaal, maar deze honden zijn heuse toppers, het mag gezegd!!

Nog een laatste opmerking: het blijkt dat je als bijna blinde niet echt foto’s kunt maken van je hond in de trein. Er is niet veel meer van zijn snoet over, vertelde mijn vrouw…, toch maar bijgevoegd.

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Een lange reis met Jackson verscheen eerst op .

Scherp zie ik al lang niet meer, dat zal nog zo’n 10 procent zijn en dan ook nog eens heel troebel. Dat weerhoudt me er overigens niet van een groot fan te zijn van PEC Zwolle, de voetbalclub uit mijn stad. Iedere week volg ik de wedstrijden live via de televisie. Ik zie eigenlijk niets, maar vermaak me prima en schreeuw het huis bij elkaar als er een doelpunt is. Tijdens wedstrijden twitter ik me suf over de wedstrijd, net of ik alles zie en dus alles goed kan beoordelen. Het levert leuke reacties op van volgers.

Laatst ben ik uitgenodigd door PEC Zwolle om een wedstrijd live mee te maken in het stadion naast de commentator van Fox Sports. Dat was echt fantastisch. Vroeger, toen ik nog meer zag had ik altijd seizoenskaarten, was ik zelfs bestuurslid van de supportersclub en eindredacteur van het supportersblad. Helaas werd het deze keer een gelijkspel, maar het was niet minder leuk.

Ik heb daar een oude voetbalvriend ontmoet met wie we naar het supportershonk gingen. Ik mocht er eerst niet in, had mijn lidmaatschapskaart niet bij me. Maar ineens werd gezegd ‘o, jij bent die twitteraar, prima, loop maar door !!!’

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Voetbal kijken wanneer je bijna blind bent [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Dustin
De eerste maanden van 2014 stonden in het teken van Dustin, mijn vorige geleidehond. Bij hem was een hernia geconstateerd, hij kon niet meer werken. Begin januari kwam Jackson bij ons in huis om mij te helpen. Het was de bedoeling dat Dustin zou blijven als huishond. Hij was immers onze eerste hond, iedereen was gek op hem en bovenal was hij super in het troosten als wie dan ook in huis verdriet had. Dan kwam zijn grote witte krullenkop op schoot en die ging pas weg als het verdriet voorbij was.

Zelden heb ik zo’n hond meegemaakt. Karakter had hij ook. Hij wilde mij per sé blijven helpen en kon het niet verkroppen als ik met Jackson wegging. Janken en blaffen was het gevolg en dat ging niet over. Uiteindelijk hebben we met heel veel verdriet hem bij een goede collega van mij kunnen onderbrengen, waar hij nu veel plezier heeft. We missen hem nog iedere dag. Niemand vervangt Dustin, ondanks dat we met Jackson weer een heel lieve en hard werkende hond hebben.

Puberdochter
Het was ook een bijzonder jaar. Onze eigenwijze puberdochter ging een volgende stap zetten in haar nog prille leven. Van de basisschool naar het gymnasium. Wat is het mooi om te zien hoe goed ze het daar doet en hoe ze op haar plek is op de nieuwe school. Met gelijkgestemden om haar heen is ze ineens groot, heel groot en lijkt ze al haar eigen probleempjes achter zich te hebben gelaten. De trots overheerst dan ook als ik haar zie en hoor.

Karate
Ook het eerste examen karate van de kleine blonde prinses vond ik erg bijzonder. Bij aankomst bleek dat ouders er niet bij mochten blijven. De paniek sloeg haar om het lijf. Snel heb ik op haar ingepraat en nog wat nasnikkend ging ze alleen de zaal in. Ik kon op dat moment wel even een tegenstander gebruiken om die met een enorme karateschop uit te schakelen, zo gefrustreerd was ik. Maar ja, karate is een sport van respect, dus dat kon ik helaas niet doen. Immers, als vader moet je het goede voorbeeld blijven geven …

Epilepsie
De laatste maanden van dit jaar zijn samen te vatten als een periode van grote zorg. Ik zie ons nog zitten, in die ambulance, met ons kleine blonde prinsesje. Ik zie haar nog liggen, in het ziekenhuis, een tijdje later en ik zie haar nog gaan, op weg naar de MRI! De zorgen waren er en zijn er nog steeds.

Het is niet niks om op je achtste al epilepsie en migraine te hebben in een zeer vervelende vorm. Maar wat ben ik ook trots op haar. Ondanks de ellende trekt ze zichzelf er doorheen. Met vallen en opstaan, dat wel, maar op een wijze die mij met trots vervult.

Respect
In deze terugblik mag een iemand niet vergeten worden, mijn echtgenote. De wijze waarop zij vooral de laatste maanden omgaat met alle zorgen, hoe ze het hele gezin bij elkaar weet te houden, hoe ze maar door en door gaat, het verdient niets meer dan respect! Ik heb de mooiste en meest bijzondere vrouw die je je als man maar kunt bedenken.

Alle goeds!
Oké, genoeg teruggeblikt, wat gaat 2015 ons brengen? Een boel goeds hoop ik, een beetje meer rust, maar ook vooral veel lol ! Ik zal blijven bloggen, ik zal mijn belevenissen met jullie blijven delen. De ene keer op serieuze toon, de andere keer met meer humor en weer een andere keer beschouwend. Ik zal als Trotse Vader met jullie delen wat ik wil delen, ik zal jullie meenemen in hoe het is om als bijna blinde te leven, ik ga het jullie allemaal vertellen.

Voor nu wens ik iedereen vooral een goede jaarwisseling en alle goeds voor 2015!

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Veel tranen [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Tegelijkertijd weet ik ook dat er op die dag een moment komt dat ik naar haar kamer ga, bij haar ga zitten, we nog wat bekvechten maar daarna mooie gesprekken voeren. Ik kom dan met, in haar ogen, zogenaamd eigenwijze woorden en bespiegelingen maar ik weet, ze herpakt zichzelf. Daarna is het voorbij, gaat de muts af en ziet ze de zon weer schijnen. Volgens mij het typische pubergevoel.

We hebben een schat van een puberdochter. Ze weet wat ze wil en is een groot voorstander van rechtvaardigheid. Dat werd maar weer eens bevestigd tijdens de eerste oudergesprekken op haar nieuwe school. In het team was besproken dat ze zeer gedreven is, perfectionistisch maar bovenal gaat voor eerlijkheid. Ik zat daar met trots mensen, niet te geloven. Dat stukje opvoeding lijkt nu dus al geslaagd.

Bovenal is het een zeer behulpzaam en lief kind. Het is niet makkelijk te leven met een bijna blinde vader die toch wel eens geholpen moet worden. Of bij het plaatsen van iets op internet, of bij het zoeken naar iets of om iets voor te lezen. Van jongs af aan weten onze dochters niet beter. Ook onze kleine blonde prinses is zeer behulpzaam, maar nog jong. Onze eigenwijze puberdochter leeft al vier jaar langer met me en dat zie je. Leven met een vader die een lastige handicap heeft is niet makkelijk, veel kan niet zoals anderen dat doen maar toch komt er veel voor in de plaats !!

Nee, ik ben trots op onze eigenwijze puberdochter, dat kan niet vaak genoeg gezegd.

Deze week ineens verrassend nieuws van mijn werk. Door mijn handicap kon ik mijn huidige functie niet langer uitvoeren. Al 3,5 jaar wordt er voor mij gezocht naar een passende functie. Dat is tot nu toe kennelijk erg moeilijk gebleken. Maar ineens is er perspectief vanaf februari/maart, volgende keer meer daarover en in relatie daarmee ook meer over waar ik dan zoal in beperkt ben.

Lees hier de andere blogs van Frank >>>>

Het bericht Eigenwijze puberdochter [blog] verscheen eerst op .

MRI
Daar aangekomen direct door naar kinderarts. Op dat moment was de pijn gelukkig minder aan het worden bij haar. Toch werd ’s avonds om half 10 besloten haar op te nemen en ook om een MRI te plannen. Met de kleine blonde prinses op een bed dwars door het ziekenhuis naar de afdeling.

Bijna blind
Ik besloot voorop te lopen, een nogal vreemde actie voor een bijna blinde. Bijna ging ik te vroeg naar rechts, richting een trap. Het bracht de kleine blonde prinses een mooie glimlach op haar gezichtje. De drijvende kracht, mama, mocht bij haar blijven en ik heb me laten halen door een inmiddels opgetrommelde vriendin.

Ziekenhuis
De volgende 2 dagen waren vooral lang en zaten vol wachten. Het ging redelijk met de kleine blonde prinses, nog één hoofdpijn aanval gehad. Er moest even overleg plaatsvinden met de verpleging. Immers, zonder Jackson, mijn blindengeleidehond, kom ik nergens en ik wilde toch naar het ziekenhuis. Was de eerste volle dag onze eigenwijze puberdochter nog paraat, die moest de tweede dag naar school.

Assistentiehond
Gelukkig, Jackson mocht mee tot in de kamer van de kleine blonde prinses, die alleen lag. Dat is helaas niet altijd en overal het geval. Zelf heb ik nog nooit problemen ondervonden om ergens binnen te komen, zou het mijn uitstraling zijn en mijn ‘ik laat me de deur niet weigeren’ mentaliteit? Van gebruikers van hulp- en geleidehonden (algemene naam: assistentiehonden) weet ik dat ze regelmatig toch tegen problemen aanlopen, ook in ziekenhuizen.

Nieuwe stichting GA
Recent ben ik daarom met een collega blinde de stichting GA (Gebruikers Assistentiehonden) gestart. Deze stichting wil een informatiepunt zijn voor gebruikers van assistentiehonden, maar ook voor de hele maatschappij. Daarnaast is een belangrijk speerpunt het verbeteren van de toegankelijkheid voor onze assistentiehonden. Over een tijdje meer over deze stichting. Even terug naar onze kleine blonde prinses.

Positief
Ze heeft heel stoer de MRI doorstaan, vond het doodeng maar zei ‘ik heb niet op het knopje gedrukt dat ik het eng vond’. Gelukkig was de eerste uitslag positief. Maar wat doe en denk je als ouders als ze wel zeggen dat er een wit vlekje zit dat er niet hoort, maar dat geen kwaad kan. Dan vraag je je toch af, wat doet dat daar?

Epilepsie
En wat doe je als ouders als de kinderarts tegen je zegt of beter, tegen je dochter zegt dat ze gewoon alleen moet slapen, dat ze nooit zal blijven in een epilepsie aanval (hetgeen ze heeft, dat wisten we al) omdat ze er toch niets van merkt ? Empathie is het woord dat ontbreekt bij deze arts. Het gaat hier wel om ons kleine blonde prinsesje meneer ! Inmiddels dan ook om een andere arts gevraagd.

Medicatie
De kleine blonde prinses is weer thuis met zware medicatie. Dit wilde ze ook graag, sinterklaas moest gevierd worden op school. Ze gelooft dan wel niet meer, daar moest en zou ze bij zijn. In de avond thuis cadeautjes gedaan. Voor het eerst waren onze dochters samen op pad geweest om ook voor ons iets te kopen.

Sinterklaas
Met tranen in de ogen heb ik gezien hoe de kleine blonde prinses de lucht in sprong bij alles wat ze kreeg, maar ook bij het uitpakken van haar aan ons gegeven cadeautjes. Zo lief en vertederend. Direct erna was de koek op, alles stress kwam er ineens uit, heel veel verdriet, inwendig ook bij mij. Het onderzoek naar haar hoofdje gaat voort, de angst en onduidelijkheid blijft maar ze is weer thuis, veilig bij ons !!!

Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>

Het bericht Machteloos gevoel ! verscheen eerst op .

Wel zag ik steeds minder en werd het steeds gevaarlijker. Een jaar of zes geleden wilde ik met onze kleine blonde prinses, de jongste van toen 2,5 jaar, even op de fiets naar het winkelcentrum. Nog voor we de straat uit waren knalde ik op een stoeprand. Hierop zei de kleine blonde prinses: ‘papa, dat is niet de weg…’. Het was klaar, ik heb nooit meer op een fiets gereden. De vreugde bij mijn echtgenote, de drijvende kracht bij ons thuis, was enorm, daar hoefde ze zich geen zorgen meer om te maken.

Een proces van acceptatie begon. Ik zag en zie minder en minder maar wil(de) wel mijn zelfstandigheid terug krijgen. Bij het kijken naar het tv- programma ‘De wereld draait door’ zag ik meneer Wijdbeens, kent u hem nog? Hij had een hilarische sketch opgenomen met Martin Gaus en een blindengeleidehond. Daarop heb ik de volgende dag eens gebeld met de school van Gaus. Daar sprak ik met Serge Gaus, zoon van. Het contact was direct goed. Serge gaf me het gevoel dat ik mijn leven weer zelfstandig zou kunnen leiden met een hond.

Een aanvraag werd ingediend en nog geen half jaar later kwam Dustin, mijn eerste blindengeleidehond. De wereld lag weer voor me open. Ik was weer de gelukkige huisvader die op pad kon waar hij maar heen wilde. Bus, trein, het maakte allemaal ineens niet meer uit. Niet alleen voor mij was het een nieuwe fase in mijn leven. Ook mijn gezin kon weer adem halen en met een gerust hart mij laten gaan.

En, er was een heuse knuffelbeer in huis in de persoon van Dustin. Een zeer karaktervolle hond die helaas na ruim 4 jaar bij ons weg moest. Een hernia maakte een einde aan zijn werkende leven. Hij mocht blijven, maar kon niet accepteren dat ik met professor Jackson, mijn nieuwe geleidehond, op pad ging. De buren waren begaan, maar het geblaf bleef. Dustin is nu bij een collega van me en maakt het meer dan goed. Jackson heb ik de professor genoemd, omdat hij zo wijs is. Knettergek ook en dat is wat ik leuk vind. Een geleidehond doet zijn werk, maar mag ook hond zijn op alle andere momenten.

Mijn handicap heb ik geaccepteerd, het is zoals het is. Ik zie nog heel erg weinig, ik kijk tv, zie iets bewegen maar verder niets. Doordat je alles op gehoor doet, maak je alles anders mee, heel boeiend. Ik vertel jullie er later meer over.

Frank heeft meerdere blogs geschreven, klik <hier> om deze allemaal te kunnen lezen >>>>

Het bericht Acceptatie en onafhankelijkheid verscheen eerst op .