Leo: The Firefighter Cat is een simpel maar vermakelijk spel. Je speelt als kat Leo, brandweer in de stad Feliopolis. Bewapend met een bijl en een waterpistool moet je op verschillende missies om katten te redden van spirits, een soort levend vuur. 

Het spel is heerlijk eenvoudig, op het begin reis je steeds naar een plek om daar tegen de spirits te vechten met je waterpistool en met een bijl de katten te bevrijden uit verschillende plekken. Terwijl je dit doet krijg je visbrokjes wat de munteenheid is van het spel. Later kan je dit gebruiken om je kat aan te passen naar je eigen wensen. In de levels zijn er verschillende soorten spirits. Soms moet je bijvoorbeeld eerst met je bijl aanvallen voordat je hem kan doven. Dit zorgt voor genoeg afwisseling om leuk te blijven. Ook kan je gewoon door de stad rijden, op zoek naar katten die je hulp nodig hebben.

Na een tijdje level je ook in rang bij de brandweer en krijg je nieuwe dingen. Bijvoorbeeld een helikopter of boot, maar ook nieuwe abilities waardoor het makkelijker wordt om te vechten tegen de spirits. Wederom voegt dit genoeg nieuwe dingen op, je gaat nou eenmaal heel anders met het vuur om als je vliegt in een helikopter. 
Het spel ziet er simpel maar schattig uit. Het is niks groots maar leuk om naar te kijken. Ook is het heerlijk makkelijk om te spelen en wordt je meteen de actie in gegooid zonder lang te hoeven wachten.

Kortom is Leo: The Firefighter Cat een leuk, simpel spel voor kinderen, maar wat toch spannend kan zijn. De simpelheid van het spel kan tegelijkertijd heel fijn zijn omdat het voor iedereen toegankelijk is, maar kan daardoor soms ook repetitief voelen. De introductie van andere voertuigen of abilities en moeilijkere vijanden proberen dit goed tegen te houden.

U kunt hier het spel bestellen bij bol.com.

Het bericht Leo: The Firefighter Cat recensie verscheen eerst op .

De première

Om 6 uur begon de première, zodra je binnen was kon je meteen een stukje Domino’s pizza van een tafel halen. Zodra je de roltrappen omhoog ging, begon de première pas echt. Rechts was er de rode loper waar alle BN’ers en Influencers te spotten waren. Mensen die bij deze première aanwezig waren zijn onder andere Sam de Wit, Casper Feddema, Jillian Jordan en Tom Schimmelpennink. Na een goed moment rond te hangen in de feestelijke sfeer van de première was het tijd om de Imax zaal in te gaan waar de daadwerkelijke filmvertoning plaats zal vinden. Voor de deuren van de zaal stonden mensen Monster Energy drankjes uit de delen, die trouwens erg lekker waren en konden we van een tafel wat ander drinken, Maltesers en popcorn pakken. Ik vind Imax zalen altijd erg indrukwekkend en was blij dat we deze keer de film daar konden kijken. 

De film

Venom: The Last Dance volgt meteen de gebeurtenissen van de tweede film. Eddie (en dus ook Venom), gespeeld door Tom Hardy, is op de vlucht geraakt na het laatste gevecht van de tweede film. Ze verschuilen zich in Mexico voor de autoriteiten die op zoek zijn naar Eddie. Maar deze keer ook door een God van de thuisplaneet van Venom die vrij wil komen uit de gevangenis waar die in beland is, de sleutel ligt dan ook bij Eddie. Hierdoor krijgen ze niet alleen te maken met het Amerikaanse leger maar ook met aliens die koste wat koste Venom te pakken willen krijgen. 

Hoewel ik de eerste twee films leuk, maar niet per se heel goed vond, was ik geen grote fan van deze film. Het verhaal voelde onafgemaakt en onsamenhangend. Geen moment voelde per se slecht en het was zeker een vermakelijke film, maar veel paste gewoon niet bij elkaar. En de schurk van deze film vond ik heel erg teleurstellend.

De film was gelukkig wel vermakelijk. Redelijk wat van de grappen waren leuk en Tom Hardy is even charismatisch als in de andere twee films. Ook de actie was erg leuk en interessant. Dit zorgde voor een leuke film waar het nooit saai was. 

Als je op zoek bent naar een vermakelijke superheldenfilm waar je je brein even uit kan zetten is deze zeker leuk, vol met goede actie en leuke humor. Maar het verhaal zelf voelde te zwak, zeker in vergelijking met de andere twee films, om het een hele goede film te noemen. 

Het bericht Venom: The Last Dance première en film verslag verscheen eerst op .

En eigenlijk… vind ik het niet zo erg. Maar dat mag je niet verder vertellen natuurlijk. Eén gigantisch “schilderij”, gemaakt met vele kleuren textielverf, op de witte slaapkamermuur, heb ik jaren laten zitten. En het overschilderen deed ik met pijn in mijn hart.

Ook de andere tekeningen op meubels en muren, waren me dierbaar. Maar dat vertel ik pas wanneer de kinderen wat ouder zijn!

Voor persoonlijke, blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dat hadden we toch al gehad? Deel 3: muurschilderingen [blog] verscheen eerst op .

Vorige keer schreef ik al over onze nostalgie verzameling van Pol®, het beroemde stripbeertje uit Denemarken. Een andere verzameling van ons (Karin en ik) zijn de view master® kijkers en schijfjes.

Bij mij thuis hadden we vroeger wel zo’n kijker (viewer) maar bij Karin weer niet. Zo kon het gebeuren dat je bij vriendjes kwam die wel zo’n viewer hadden en je daar uren doorbracht met het bekijken van de schijfjes.

Een stukje historie.
Hoewel de techniek van de View Master® in 1938 werd uitgevonden bestond er al sinds 1838 de techniek van 3D afbeeldingen. Deze zogeheten stereoscopie techniek bestaat er uit dat je 2 plaatjes fotografeert waarbij het linkse plaatje net iets afwijkt van het rechtse plaatje.

Door middel van het kijken door een stereoscoop kijk je met beide ogen tegelijkertijd naar beide plaatjes waardoor er een illusie van diepte (3D) ontstaat. Er waren ook speciale stereoscopische camera’s verkrijgbaar.
In de 19de eeuw tot begin 20ste eeuw bleven deze stereoscopiekaarten populair maar dat verminderde snel door de komst van de bewegende film.

De View Master® kijker of viewer.
In 1938 dus bedacht William Gruber (een Amerikaan van Duitse afkomst) een systeem om stereofoto’s te bekijken. Deze stereofoto’s staan per paar op een schijfje en elk schijfje bevat 7 paren (in totaal dus 14 foto’s op een schijfje). Deze schijf wordt in de viewer gestoken en door middel van een hendel beweeg je de foto’s in de viewer (de schijf maakt een ronddraaiende beweging waardoor er telkens een ander paar tevoorschijn komt).

In het begin werden de viewers van het duurdere materiaal bakeliet gemaakt (bakeliet wordt gezien als de eerste synthetische kunststof). Hierdoor konden de viewers gemaakt worden op productielijnen hetgeen goedkoper was dan de (vaak houten) viewers voor de stereoscoopkaarten die vaak met de hand gemaakt waren. Later werden de viewers van het nog goedkopere plastic waardoor de viewers ook voor de gewone mensen betaalbaar werd.

Naast de eenvoudige handviewer (die je met de hand bediende, voor je ogen en tegen het licht gericht hield voor het beste resultaat) werden er ook elektrische handviewers gemaakt. Door een batterij in het apparaat te stoppen kon verlichting achter de plaatjes worden aangezet (een diffuse schijf voor egale verlichting) waardoor je de plaatjes ook in het donker kon bekijken. Ook werden er projectoren ontworpen om de foto’s van het schijfje op een wit doek of witte muur te kunnen projecteren. Hierdoor ontstond een soort 3D voorstelling die met het hele gezin te bekijken was.

Van de gemaakte viewers zijn met name de kunststof exemplaren (eind jaren 60 tot en met heden) nog volop te krijgen. Op Marktplaats® kun je vooral oudere exemplaren vinden voor prijzen van € 10,00 tot € 25,00. De bakelieten uitvoeringen kom je tegen voor prijzen vanaf € 50,00 en de elektrische handviewer (zeer sporadisch) voor prijzen vanaf € 100,00 euro. De projectoren kom je soms ook wel tegen. De prijzen hiervoor kunnen best hoog liggen, afhankelijk van het aanbod.

Tot 1966 werden deze viewers gemaakt door Sawyer’s, een fabriek uit de woonplaats van Gruber. In 1966 werd deze overgenomen door GAF (General Anilin And Film Corporation). Naast de viewers met schijfjes kom je soms ook nog wel eens viewers tegen met rechthoekige kaarten met foto’s. Deze vind je onder de naam Lestrade Simplex®. Hier zijn ook nog volop kaartjes voor te vinden maar wel veel minder de voor de originele view master®.

Naast de viewers waren er tot in de jaren ’70 ook nog stereocamera’s te koop, speciaal voor het maken van view master® foto’s. Bij deze camera’s werden ook stansapparaten geleverd zodat je de fotootjes kon uitstansen en in de daarvoor beschikbare schijfjes geschoven worden. Hierdoor kon je je eigen 3D setjes samen stellen.

De view master® schijven.
Uiteraard is een viewer leuk maar niet zonder de bijbehorende schijven (of schijfjes zoals ze vaak omschreven worden). Hier kun je er nog echt honderden van vinden op internet (marktplaats®, e-bay®). Soms vind je een schijfje voor nog geen € 0,50 (voor een los schijfje) en soms betaal je wel € 90,00 voor een compleet maar zeldzaam setje.

Een complete set bestaat meestal uit 3 schijfjes met elk 7 paren dus 21 paren in totaal. Zelfs op dit moment worden er nog schijfjes gemaakt met bijvoorbeeld Disney’s® Cars®, Pixar® animatiefilms etc. Het formaat van de fotootjes is overigens 10,5 mm x 11,7 mm

Educatief:
Een groot deel van de schijfjes die gemaakt zijn, met name in de jaren ’50, ’60 en ’70 hadden een educatieve inhoud. Zo konden de schijfjes foto’s bevatten van landen (Tunesië, Luxemburg, Zwitserland, Duitsland, de Verenigde Staten, Canada) of van bijzondere gebeurtenissen zoals de eerste maanlanding.

In 1973 kwam er een boek uit over oogchirurgie (Stereoscopic Atlas Of Ophthalmic Surgery Of Domestic Animals, door Harlan E. Jensen) met daarin 16 schijfjes en een opvouwbare viewer, speciaal bedoeld voor studenten (bron Wikipedia). In de tweede wereldoorlog werd de viewer ook gebruikt in Amerika door defensie om bij bepaalde opleidingen te ondersteunen. Ook kon men sets kopen over vissen, dieren en planten uit de wereld om ons heen.

Vermaak:
Naast het educatieve deel (dat in de loop der tijd steeds minder onderdeel uitmaakte van de beschikbare catalogus) bestond er ook een groot aanbod dat speciaal voor vermaak was bedoeld. Dit kon lopen van populaire series van t.v. tot en met filmspecials (denk aan series als Thunderbirds, Paulus de boskabouter, Fabeltjeskrant, Pippi Langkous en Heidi). Zoals je bij de foto’s kunt zien was er zelfs een setje van het beertje Pol te koop (lees hiervoor het vorige deel uit de reeks Nostalgie). Het educatieve is in de hedendaagse catalogus niet meer terug te vinden maar nog steeds kun je in winkels de (nieuwe) schijfjes vinden.

Verzamelen:
Zoals al gezegd, mijn vriendin en ik verzamelen view master® schijfjes en dan met name de oudere uitvoeringen. Een van onze setjes komt uit bijvoorbeeld 1957 (Zorro). We zoeken naar deze schijfjes op rommelmarkten, beurzen en op internet.

Helaas leert de tijd ons dat meer mensen op zoek zijn naar deze, destijds, immens populaire schijfjes. Dat drijft de prijs wel op, helaas. Zo kun je voor een compleet setje van 3 schijfjes, inclusief het bijbehorende mapje en boekje (in goede staat) zelfs € 15,00 – € 30,00 kwijt zijn en voor een bijzonder exemplaar, een heel zeldzame set bijvoorbeeld, soms wel bedragen van meer dan € 100,00!

Zover gaan wij (nog?) niet, voor ons is de sport om voor een klein bedrag een leuk setje te scoren. Dat houdt het leuk en spannend. En….hoe simpel en ouderwets deze view master® producten ons heden ten dage voor komen, ik denk dat de jeugd nog steeds betoverd zal raken door de magie van de 3D plaatjes.

Het bericht Nostalgie: deel 2 – View Master [blog] verscheen eerst op .

Zo groot ben je al geworden (Eric van den Berk – 24 juli 2006)

Zo groot ben je al geworden,
ik herinner me nog je jeugd,
wat kan ik me nog goed
herinneren hoe klein je ooit was.

Nu ben je zoveel groter,
voel jij je soms onbegrepen,
is het zelfs nog maar één jaar
vertoeven in de hoogste klas.

Dan ga je verder met je studie,
verder in de volgende klas,
zul je een nieuw leventje beginnen,
met nieuwe vriendschappen.

Je tranen zie ik aan met lede ogen,
de pijn raakt ook mijn hart,
ik reik je mijn beider handen aan,
verzoek je naast me mee te stappen.

Zo groot ben je al geworden,
maar eigenlijk toch nog zo klein,
zo zelfstandig als je wil zijn,
o, hoe aanhankelijk ben je nog altijd.

Je angst om groter te worden,
is gebaseerd op je angst mensen te verliezen,
je opa en oma, je ouders en je zusjes,
maar die raak je nimmer kwijt.

Dan ga je verder met je leven,
wordt je een jonge vrouw,
volwassen en vol levensvreugde,
beleef je dag na dag na dag.

Met een doekje dep ik je tranen,
samen lachen onze harten weer,
hand in hand lopen we verder
en in het zonlicht klinkt je lach!

Het bericht Zo groot ben je al geworden [gedicht] verscheen eerst op .

Een van die dingen die mij zeer aan mijn jeugd herinnert zijn de stripboeken over een beertje dat een boot bouwt en vele avonturen beleeft.

Het beertje Pol ziet in 1951 in Denemarken het licht onder de naam Rasmus Klump en verschijnt vanaf 1958 ook in Nederland. Het is de creatie van Carla Hansen (schrijfster, 19-9-1906 – 6-12-2001) en Vilhelm Hansen (tekenaar, 6-5-1900 – 3-12-1992).
De eenvoud van de tekeningen en de kracht van de korte verhaaltjes (meerdere avonturen in 1 stripalbum) zijn onmiskenbaar de grote kracht achter de strip.

De eerste reeks, die ik voor het gemak de Oranje Reeks noem (vanwege de oranje band die links en onder op de omslag voorzijde te zien is), bevat zogeheten tekststrips. Dit fenomeen is vooral bekend uit de krant. Een tekening met daaronder de tekst die betrekking heeft op de tekening erboven. In dit geval wordt in de tekst, door middel van het hoofd van het karakter af te beelden aangegeven wie er praat.

Terwijl de Oranje Reeks nog loopt (stevige kartonnen omslag, tekst en tekeningen zijn omrand door pasteltinten geel, roze en blauw) begint er een reeks te lopen (Rode Reeks, herkenbaar aan de rode rechthoek links boven aan de omslag voorzijde). Deze reeks bevat dezelfde verhalen als de Oranje reeks maar de omslag is wat minder stijf, wel blijven de pasteltinten langs de zijkanten van de bladzijden.

Na deze twee reeksen verandert het karakter van de tekststrip in een ballonstrip. Deze reeks (Witte Reeks) bevatten deels nieuwe tekeningen, veel nieuwe of veranderde teksten en, grootste verschil, de teksten staan nu in ballonnetjes, zoals we gewend zijn van stripboeken.

Let bij de tekst ook eens op foto A en foto B. Plaatjes zijn vrijwel identiek maar de teksten zijn heel anders. Hoewel ze hetzelfde bedoelen is het woordgebruik moderner.

Deze reeks heeft andere titels zodat het een hele nieuwe reeks lijkt maar deel 1 heet hier Pol wordt Kapitein terwijl het bij de Oranje en Rode reeksen Pol bouwt een boot heet. Bij het verzamelen kan dit verwarring opleveren, zeker als je enkel de eerste Oranje reeks wil verzamelen. Het kan dan lijken of je boeken mist die later zijn uitgekomen maar dat is niet zo.

Tot slot is er sinds de jaren 10 van deze eeuw opnieuw aanbod van de reeks. Wederom met een oranje band aan de linkerzijde (onderaan niet meer). Zoals ook bij de Witte reeks zijn hier geen pasteltinten meer te vinden aan de zijkanten van de bladzijden.

Er is nog een groot verschil. De teksten zijn nu van Thierry Capezzone en de tekeningen van Per Sanderhage. De inkleuring wordt verzorgd door Yel Zamor. Het zijn overigens ook ballonstrips.

Hoewel de sfeer nog altijd die van gemoedelijkheid is en Pol de slimme beer die overal wel wat op weet heeft de reeks nu een meer stripachtig karakter waar het voorheen echt “aaibaarheid” was wat de reeks zo leuk maakte.

Zoals gezegd, wij halen veel van deze strips (mijn verzameling telt inmiddels 33 stuks) uit kringloopwinkels en rommelmarkten (alleen “Pol en de vulkaan” hebben we nieuw gekocht). Bij Bol.com kun je ook nog exemplaren bestellen (nieuw en gebruikt).

Naspeuren leverde op dat er ook animatiefilmpjes zijn gemaakt. In het Deens (met een enkele die vertaald is naar het Nederlands) van de oude reeks met een heerlijke jaren 70 uitstraling en in het Nederlands is zelfs de DVD te krijgen Beertje Pol. Deze dvd bevat nieuwe animaties maar is desondanks erg leuk om te zien.

Vooral de wat kleinere kinderen die wel al goed kunnen lezen zal deze stripreeks aanspreken (en waarschijnlijk ook nog wel een aantal ouders die zich nog kunnen herinneren met dit boekje op de bank te hebben gezeten).

Het bericht Nostalgie: deel 1 – Pol [blog] verscheen eerst op .

Ik ben Eric van den Berk, geboren in het oosten van het Brabantse land en voor de liefde naar Utrecht verhuisd (the things we do for love..).

Ben zelf vader van 3 kinderen en mijn vriendin heeft 2 kinderen. Samen dus 5 kids, allemaal meiden.
Oudste is 26 (Sarah, dochter van mijn vriendin Karin) en de jongste (Tara, mijn dochter) is bijna 20 (jarig in augustus). De rest zit daar tussen in (Demi, mijn dochter, en Julia, Karins dochter zijn 24 en Gillian, mijn dochter, is 22).

Ik ben zelf 55 (kun je dus niet meer omdraaien die cijfers) en Karin is bijna 52 (is in augustus jarig). Ik ben precies een half jaar later weer jarig, beiden op de 26ste.

Ik werk als service coördinator, leuk werk, veel contact met heel veel verschillende bedrijven. Ik lees veel en graag.

Ik dicht graag (heb een eigen dichtbundel uitgebracht en inmiddels voldoende materiaal voor een tweede). Naast lezen en schrijven schilder en teken ik graag.

Ook fotografeer ik graag, dit alles net als Karin (zij heeft ook mijn foto gemaakt bij deze voorstelronde). We houden van wandelen en zijn graag in de natuur (uiteraard niet zonder camera). Mooi dat wij dat allemaal samen delen.

Karin en ik houden ook van rommelmarkten afstruinen, brocante winkels/markten, boekwinkels (uiteraard!), we verzamelen vinyl (singeltjes, zo’n 1400 en een aantal lp’s, een stuk of 200). Oh ja kringloopwinkels zijn voor ons ook niet veilig (hier slepen we heel wat tweedehands boeken weg).

Omdat onze kids op zichzelf wonen hebben wij veel tijd voor onze hobby’s. Vandaar dat het me leuk lijkt om hier een aantal boeken te recenseren.

Het bericht Even voorstellen: Trotse Vader Eric verscheen eerst op .

Voor alle liefhebbers van ‘Hoe tem je de draak Films‘ (How to train your Dragon) is er goed nieuws: deel drie van de triologie over Hikkie, de Viking, en Tandloos de draak is uit! [SPOILER] Dit maal een soort van Romeo en Julia, want uiteindelijk gaat Hikkie trouwen met Astrid en wordt Tandloos verliefd op een Hemelfeeks Draak.

Bij de familiepremière op 12 januari 2019 van de nieuwste draken-film in Pathé Arena te Amsterdam had Universal Nederland weer flink uitgepakt.

Uiteraard de rode loper voor de Nederlandse-Stemmen kast, de foto-sessies, de hapje en de drankjes, maar vooral het optreden van de boyband FOURCE viel in de smaak van de massaal opgekomen jongeren met hun trotse ouders.

De groep FOURCE heeft voor de ‘Hoe tem je een Draak 3’ een Nederlandstalig lied uitgebracht “Lopen op de maan”

Het verhaal van deze animatiefilm van dit derde deel van de triologie is een logisch vervolg op de eerste delen en een prachtige afsluiting met een happy end. Het laatste deel van de film is wel heel erg zoetsappig, maar voor de meer kwetsbare zieltjes moet men bedenken dat in het eerste deel heel snel met heel veel snelle beeldwisselingen en gewelddadig verloopt. Maar gewoon een film waar men met de kinderen op een regenachtige dag met plezier naar toe wilt. Mijn zoonvan 12 en zijn vriendje vonden het een toffe film.

Bij de première van ‘Hoe tem ik de draak? 3 werd de 3D versie Nederlands gesproken vertoont. De stemmen waren prachtig in de film gesynchroniseerd en dat is moeilijker dan we soms denken maar Patrick Marten (stem van Hikkie!), Terence Schreurs (Astrid), Thekla Reuten (Valka Heilbot), Géza Weisz (Eret), Erik van der Hoff (Hork) en Daniël Boissevain met de stem van de slechterik in de film: Grimmel!

De film is ook in 2D op het programma in de bioscopen in Nederland. Hier de officiële Nederlands-talig trailer:

Het bericht ‘Hoe tem je een Draak 3’ : de nieuwste Dreamworld Animatie over Hikkie en Tandloos [verslag van première en film] verscheen eerst op .

Onvergetelijk, dat is meteen een goede term om mee te beginnen. Indrukwekkend. Sprookjesachtig. Professioneel. En zo kan ik de hele alinea vullen met termen en nog zal het me niet lukken om te omschrijven hoe het is om met je kind(eren) een Disney on Ice show mee te maken.

Het was alweer even geleden, maar ik ben al eerder bij een Disney on Ice show geweest. En ik heb toen enorm genoten. Maar op de een of andere manier, was het alsof het dit jaar nóg indrukwekkender was. Het gemak waarmee de schaatsers over het ijs gleden, de foutloze choreografie en uitvoering. Echt…. ongelooflijk!

En nee, ik heb geen aandelen! Ik was te gast bij een van de mooiste uitjes die je met je kind(eren) kunt doen.

Disney on Ice – Onvergetelijke Avonturen bestaat uit een aantal verhalen, die aan elkaar gepraat worden door onze grote Disney helden Mickey, Minnie, Pluto en Goofy. Zij zijn op zoek naar een geheim….

De verhalen bestaan uit stukjes van bekende Disney-films. De meeste films heb ik gezien, maar ook een recentere film als ‘Finding Dory’ kwam voorbij. Deze kende ik niet, maar het hele verhaal werd in het kort verteld en het was op die manier schitterend om er mee kennis te maken.

Ook ‘diep in de zee’ was Ariël. En vele andere prinsessen kwamen aan de beurt. Erg verrassend was Sneeuwwitje. Toch echt de eerste lange tekenfilm van Disney, maar ik had deze nog niet eerder vertaald gezien ‘On Ice’. De 7 dwergen met hun “hi ho” maakten dat iedereen mee zat te klappen. De heks is wel even eng, voor jonge kinderen, maar gelukkig was er ook een prins en komt alles weer goed

Sowieso werden alle fans van Disney prinsessen (en hun prinsen) verwend, want ze waren volgens mij allemaal aanwezig. In hun karakteristieke kleding dansten ze prachtig over het ijs. Wanneer een van hen (of van de andere schaatsers) aan de rand van de ijsbaan was, werd er gezwaaid. Volgens mij is er geen kind in het publiek geweest dat niet het gevoel had dat er speciaal naar hem / haar gezwaaid werd. Echt een extraatje bij deze show.

Tja, wat kan ik nog meer vertellen zonder alles te verklappen voor de mensen die nog willen gaan kijken (en dat moet je echt doen hoor, het is bijzonder de moeite waard. Kaartjes kun je <hier> bestellen. Ik kan vertellen dat allerlei bekende liedjes uit klassieke Disney films voorbij kwamen. Dat er een olifant op het ijs was. Dat er gesprongen werd, gezwaaid en gezwierd alsof het een WK indrukwekkende schaatskunsten was. Dat ik weer diep geraakt was door de uitvoering van Laat het los uit Frozen. Of verklap ik nu te veel? Ik kan je verklappen dat er nog véél meer te zien is, en zelfs wanneer je precies weet wat er allemaal komt, zul je nog verrast zijn door de uitvoering ervan.

Samenvattend gebruik ik graag een stukje van een bekende zin van Olaf: Disney on Ice bijwonen voelt als een warme knuffel. En wie wil dat nu niet?

De shows van Disney on Ice – Onvergetelijke Avonturen zijn nog in Rotterdam en Utrecht te zien. Voor beschikbare data klik je hier >>>>     

Het bericht Disney on Ice – onvergetelijke avonturen [verslag] verscheen eerst op .

Het leuke van “grote kinderen” is dat je goed afspraken kunt maken. Ik ging op een van de vele terrassen zitten en sprak af dat ze zelfstandig het park in mochten, maar dat het wel fijn was wanneer ze regelmatig langs kwamen. Het gevolg was dat ik een boek van ruim 400 pagina’s uit kon lezen! En tussendoor kreeg ik steeds een update over wat de kinderen gedaan en beleefd hadden. Prima dagje!

Mijn tweeling is al vaker in De Julianatoren geweest en ze vinden alles nog erg leuk, ook de attracties die eigenlijk voor jongere kinderen bedoeld zijn. Maar samen met een vriendje / vriendinnetje, zijn ze toch naar de wat stoerdere dingen gegaan, zoals een “op z’n kop – draaiding” en “de katapult”.

Ook was het water leuk om mee te spelen, het was tenslotte heerlijk weer! Het spookhuis en de achtbaan waren populair en ze zijn enorm vaak van de grote glijbanen af gegaan.

Het park zou om 17 uur sluiten, maar pas om half 6 kwamen ze weer naar me toe om te zeggen wat ze allemaal nog wilden doen…. Ze waren het dus nog lang niet beu!

We hebben geen shows gezien vandaag, het was zo heerlijk zonnig dat de kinderen niet naar het theater wilden. Toch hebben we van de extra’s kunnen genieten, want de hele dag liepen Julia, Jul en andere bekenden door De Julianatoren.

Zoals altijd viel me op hoe vriendelijke iedereen was. Van de mensen die de attracties bedienen en het horecapersoneel tot de mensen die verkleed de hele dag geduldig met kinderen op de foto gaan en handtekeningen uitdelen. Op geen enkel moment kreeg ik het idee dat ze het beu waren of er geen plezier in hadden. En dat maakt zo’n dagje uit nog fijner!

Dus… Ondanks dat de meeste bezoekers aan De Julianatoren er waren met jonge kinderen, is dit familiepretpark wat mij betreft ook geschikt voor “grote” 11- en 12-jarigen. Volgend jaar gaan we weer testen of ze het nog leuk vinden, maar door het enthousiasme op de achterbank tijdens de terugreis kan ik al inschatten dat ze ook volgend jaar weer zullen genieten! En ik zelf ook!

Ook zonder alle extra’s is De Julianatoren echt de moeite waard voor een dagje uit met kinderen. Klik hier voor meer informatie >>>>

Het bericht Wanneer ben je te oud voor De Julianatoren? verscheen eerst op .

Burger’s Zoo blijft altijd een feestje om naartoe te gaan. Eind juli togen wij ook weer naar Arnhem om niet alleen de dieren te bekijken maar dit keer ook om een bezoek te brengen aan de musical die opgevoerd wordt.

Zoë & Silos: de Desert Musical wordt in de zomerperiode een flink aantal keer per dag uitgevoerd. Na het bezoek aan de warme woestijn en de warme, klamme mangrove was de musical een welkome afwisseling. Van 30 graden celcius buiten naar een heerlijke airco gekoelde ruimte.

De musical speelt zich af in de warme woestijn waar Silos en Zoë samen een aantal leuke dieren, zoals de halsbandpekari, de renkoekoek en de ratelslang samen allemaal avonturen beleven. Silos, veelal aan het werk ver weg van Zoë, en Zoë hebben elkaar heel lang niet gezien en zijn heel blij elkaar te zien in de de uitgestrekte Mojave-woestijn in Arizona.

Tijdens een romantische wandeling komen ze een klein dier tegen wat op een zwijn lijkt, maar dat eigenlijk niet is….een halsbandpekari. Na een regenbui is hij zijn familie kwijtgeraakt. Zoë & Silos gaan hem helpen.

Samen met allerlei leuke dieren, die allemaal iets goed kunnen, wordt dit een spannende én leuke zoektocht. De kinderen genieten van de musical en leren direct iets over de verschillende krachten van de dieren die meedoen.

Mijn persoonlijke favoriet was natuurlijk Randy de Renkoekoek.

Het slot van de musical is één groot zing- en dansfestijn waarbij met name alle kleine Zoë’s in de zaal helemaal los gingen. Al met al een prima intermezzo in de dierentuin. En aansluitend is er nog een meet & greet met de cast. Erg leuk gedaan!

Zoë & Silos – De Desert Musical is nog t/m 26 augustus 2018 meerdere malen per dag te zien in het theater in Burgers’ Zoo. Toegang tot de musical is bij de entreeprijs inbegrepen. Voor meer informatie over tijden, klik hier >>>>

Het bericht Naar Zoë & Silos: de Desert Musical bij een bezoek aan Burgers’ Zoo [verslag] verscheen eerst op .

Mijn 14-jarige zoon heeft momenteel twee grote hobby’s: gamen en ‘survivallen’. Nu gaat het mij te ver om met alleen een touw, een pan, een vuursteen, een zeil en een mes de natuur in te gaan, maar kamperen komt dicht genoeg in de buurt.

Bij Campzone kun je een mooie combi maken: kamperen EN gamen.

Naar Noord-Limburg dus, waar een veld waar normaal gesproken paarden lopen, omgebouwd is tot een paradijs voor gamers. Sneller internet dan thuis, voldoende stroom en andere basale voorzieningen zoals toiletten en douches en zelfs een zwemplek om af te koelen. Maar het belangrijkste zijn de vele tenten waarin gamers kunnen zitten.

Iedereen kan een eigen plek vinden en gaan spelen wat hij of zij wil (ja, er waren ook veel vrouwen!). Samen, via Discord of gewoon alleen. En welke game je maar wilt. Of het nu de nieuwste versie van een online game is of een oude PC-game, maakt niet uit. Gewoon datgene wat jij wilt.

Mijn zoon en ik kwamen redelijk laat aan op maandagavond, maar tijden zijn geen probleem bij Campzone. We merkten meteen hoe relaxed de sfeer was en hoe vriendelijk (en behulpzaam) de mensen zijn die daar al dan niet als vrijwilliger betrokken zijn. In no-time hadden we een plekje voor onze tent en wisten we waar we alles konden vinden of vragen.

Nadat we onze tent hadden opgezet en wat gegeten hadden, zijn we gaan slapen om de volgende dag vroeg te kunnen gaan beginnen met…. gamen.

Uit de slaapzak direct de “Tent voor Tentloze Nerds” in rollen en beginnen te gamen. Dat is het ultieme begin van een vakantiedag voor mijn zoon! Ondertussen geniet ik in de rust die nog over het terrein hangt van koffie en een boek. Op Campzone zijn veel groepen te vinden die een eigen game-tent hebben gehuurd. Voor wie, net als wij, “los” komen, is er de ‘Tent voor Tentloze Nerds’.

In die tent zitten mensen te gamen, maar er is ook een hoek waar je kunt chillen (zowel binnen als buiten). Er staat een gezamenlijke koelkast en de sfeer is er heerlijk: rustig (iedereen zit te gamen) maar wel met het gevoel van kameraadschap.

Dat is me eigenlijk het meest bij gebleven: de fantastische sfeer. Ik heb het vaker gemerkt: wanneer je mensen bij elkaar zet met maar één gemeenschappelijke factor (in dit geval een passie voor gamen) vallen andere ‘verschillen’ weg. Leeftijd, geslacht, het maakt allemaal niet uit, iedereen is er met hetzelfde doel: een mooie tijd hebben.

Er zijn overigens nog een heleboel andere dingen te doen, zoals bij de tenten van de sponsoren die zeker een bezoekje waard zijn. Ook is er iedere dag een agenda waarop activiteiten vermeld staan. Wij hebben enorm genoten van Live Duck Hunt, waarbij je buiten op een gigantisch “scherm” op “eenden kon schieten”. De dag erna was er een soort “wipe-out” baan, dus denk maar niet dat gamers nooit bewegen

Ook ’tinkering’ tenten ontbreken niet: je kunt er leren hacken, maar ook solderen of aan de slag met een arduino. Wat je maar wilt.

Er is ook volop ruimte om met drones te vliegen, met een frisbee te gooien of watergevechten te houden. In de ruimte die normaal als gigantische paardenstal in gebruik is, zijn de avondactiviteiten. Gewoon rondlopen op het terrein is al gezellig. Wanneer je ergens in een tent binnenloopt, krijg je meteen contact en vaak ook iets te drinken.

Vanwege de warmte / droogte gingen de kampvuren niet door, maar door bijvoorbeeld een barbeque te organiseren bij de Tent voor Tentloze Nerds, kwamen we toch in een grote groep terecht waar het ook gezellig en ontspannen was. Natuurlijk, het ging over gamen, maar toch was het even op een andere manier contact dan in de tent zelf.

En zo blijkt CampZone meer dan gamen alleen. Het is een ontmoetingsplek voor mensen die van gamen houden. Ook mensen die erg op zichzelf zijn maken middels gamen contact en de sfeer is dusdanig goed dat iedereen zich welkom voelt. Er waren gamers die al jaren komen en nu ook hun jonge kinderen meenemen en er waren vriendengroepen die samen een tent huurden. Maar ook voor individuen is ruimte en alles is goed: ben je graag alleen dan kan dat, maar de drempel om samen activiteiten te ondernemen of te gamen is uiterst laag.

Voor mij was CampZone een ervaring die ik niet had willen missen: mijn oudste zoon bezig zien met een van zijn favoriete bezigheden in een hele relaxte en vriendelijke omgeving. Mijn eigen zoon kan nog niet alleen naar CampZone, maar ook als ouder-die-niet-gamet heb ik me vermaakt. En mijn zoon? Kijk maar naar de foto’s hierboven! Volgend jaar komen we zeker terug!

CampZone wordt jaarlijks georganiseerd en is geschikt voor iedereen die van gamen houdt. Maar ook voor Trotse Vaders die het fijn vinden om met één of meerdere kinderen ergens heen te gaan waar je vrij bent om te doen wat je wilt: van voetballen en kamperen tot gamen en gamen! Voor meer informatie over CampZone kun je de website Campzone.nl bezoeken. Neem ook eens een kijkje bij de filmpjes en verslagen van CampZone 2018 >>>>

https://trotsevaders.nl2018/06/vaderdag-tip-campzone/

Het bericht Campzone 2018 – méér dan gamen [verslag] verscheen eerst op .

Wanneer je op vakantie gaat naar een ander land, ga je vaak de omgeving verkennen. Stadjes bezoeken, naar musea, parken en bezienswaardigheden. En ook de natuur bekijken, wandelend of fietsend. Maar… in ons eigen land kan dat ook, zo hebben we weer eens ontdekt toen we een voor ons minder bekend gebied van Nederland gingen bezoeken: Eiland IJsselmonde!

Abel Klimbos
We begonnen onze vakantiedag bij Abel Klimbos. Eenvoudig te vinden, gratis parkeren, dat begint al goed! Na een duidelijke instructie kunnen de kinderen “de boom in”, uiteraard vanaf de grond gevolgd door hun Trotse Vader.

Er zijn 2 oefenbanen en wanneer kinderen daar laten zien dat ze de techniek onder de knie hebben, begint het echte werk: drie verschillende routes, hoog boven de grond. De eerste en de tweede zijn voor de meeste kinderen (en volwassenen) prima te doen, hoewel er moeilijke stukken tussen zitten. De derde is echt een uitdaging die alleen mijn jongste van 11 aandurfde (en aankon).

Ondertussen is het hele gezin lekker buiten, tussen de bomen. Aan het klimmen, praten met andere Trotse Vaders (en moeders) en vooral foto’s maken en filmen. Want het is wel erg mooi, die prachtige bomen met je eigen kinderen er in: aan het klimmen, balanceren, tokkelen, gillen en lachen.

De verschillende hindernissen lijken wel puzzeltjes: iedere keer moet je een andere techniek bedenken om verder te kunnen, prachtig!

Na deze heerlijke uren zijn we een stukje in de omgeving gaan kijken. We hebben vooral genoten van de ruimte die er overal om ons heen was. Grote akkers, polders, weilanden. De Oude Maas met haar brede bedding. Mooie dijkweggetjes. Wat een schitterende omgeving om tot rust te komen. Ook erg mooi om te fietsen, ik zag ook diverse knooppunten aangegeven!

En toen hadden we honger! En niet zo’n klein beetje ook! Gelukkig is er bij het grote (gratis!) recreatiegebied De Oude Maas volop picknick-gelegenheid wanneer je je eigen spullen meeneemt.

Er is voldoende speelterrein en je hebt zicht op het water waar veel grote boten voorbij komen. Maar wij gingen ons laten verwennen bij:

Pannenkoekenhuis De Oude Maas
Een sfeervol, vrij groot pannenkoekenhuis waar een keuze in pannenkoeken was die ik nog niet eerder tegen ben gekomen. Van klassiekers, Oud-Hollandse varianten tot pizza-pannenkoeken en andere specialiteiten.

Zo zat mijn jongste aan een pannenkoek Picasso, met vers fruit, ijs en slagroom en had de Trotse Vader van onze kinderen een Chinees gerecht op zijn pannenkoek.

Zelf ging ik voor pannenkoek Berlusconi, de vegetarische variant van de Pollo Mafioso Lekker heet, nep-kip, perzik en ananas. Een volledige maaltijd!

Het was echt erg lekker en de mensen waren overal erg aardig. Echt een plekje om nog eens terug te komen bij een volgend bezoek aan Eiland IJsselmonde, want er is nog veel meer te doen in dit prachtige gebied (en er zijn nog veel meer smaken pannenkoeken die ik uit wil proberen!)

Voor meer informatie over wat er op Eiland IJsselmonde te doen is, kun je op onderstaande kaart klikken:

Voor de website van Abel Klimbos, klik hier >>>>

Voor de website van pannenkoekenhuis De Oude Maas, klik hier >>>>

Voor de website “Ontdek IJsselmonde, klik hier >>>>

Het bericht Ontdek Eiland IJsselmonde – deel 1: bomen en Berlusconi verscheen eerst op .

Van te voren waren we wat sceptisch over deze film. Tijn (8 jaar) was enthousiast, maar wijzelf nog niet echt. Sherlock Gnomes bleek echter een onwijs grappige film.

Als volwassenen herkende je allemaal links naar de Sherlock Holmes (en Watson) verhalen. Het verschil is dat het in dit verhaal om tuinkabouters gaan die gered moeten worden door Sherlock van de tuinkaboutervijand Moriarty.

Onwijs veel humor wisselt zich af met spanning als de tuinkabouters steeds meer in gevaar komen. Ook komen er nog wat moralen rondom vriendschap en gelijkwaardigheid voorbij. Natuurlijk komt het uiteindelijk allemaal goed. Wij gingen met een onwijs enthousiaste Tijn weer naar huis!

Het bericht Sherlock Gnomes [verslag] verscheen eerst op .

We hebben al van veel premières verslag gedaan, maar zelden was een première zo druk als deze. Meerdere grote filmzalen in Pathé Arena zaten vol, en al tijdens het voorprogramma zat de sfeer er goed in. Gelukkig waren er meer dan genoeg donuts (en er was verse koffie, wel prettig nu de zomertijd net was ingegaan…).

Voorpret
Voorafgaande aan de film kon iedereen wat lekkers drinken en eten en werd de Nederlandse stemmencast door Sosha Duysker geïntroduceerd. Altijd leuk om het enthousiasme van de stemacteurs te zien! Vervolgens trad de boyband FOURCE op met een aantal liedjes, waaronder het speciaal voor de film Pieter Konijn gemaakte lied “Ik heb de wereld”. En toen was het tijd om de zaal in te gaan, waar de goedgevulde goody-bags al klaar lagen.

Het verhaal van de film
De strijd tussen Pieter en meneer Verhoef om de moestuin loopt ontzettend uit de hand. Ook proberen ze allebei in de smaak te vallen bij hun lieve buurvrouw Bea. Zij is gek op dieren, terwijl meneer Verhoef juist een hekel heeft aan het ‘ongedierte’ dat zijn tuin probeert te verwoesten.

Leeftijdsadvies: 6+
De film heeft als keuring 6+ meegekregen. Bij een première zie je dat mensen ook vaak veel jongere kinderen meenemen en bij deze film was dat niet heel erg. Hij is wel echt spannend af en toe (te spannend voor kleintjes) maar de belangrijkste reden om Pieter Konijn niet met kinderen jonger dan 6 jaar te gaan kijken is dat er een echt verhaal in zit. Het is natuurlijk schattig om de dieren te zien, maar de verhaallijnen van de film zijn complexer dan bij een film die voor alle leeftijden geschikt is.

Mijn mening
Ik heb echt genoten van deze film. Zo knap hoe de dieren levensecht in onze wereld te zien zijn. Je kunt niet zien dat het geen echte konijnen, mussen, vos, varken etc zijn. Nou… misschien dan omdat ze half gekleed zijn. De bovenste helft, zoals in het begin van de film al duidelijk wordt. En zo komisch om Pieter Konijn dan in een spijkerjasje te zien. Er zaten sowieso erg veel leuke details in de film.

Ik had eerlijk gezegd een doorsnee Pieter Konijn verhaal verwacht. Konijn steelt groenten, buurman wordt boos, probeert konijn te vangen en konijn ontsnapt. Dat idee. Maar de film is veel complexer, zonder ingewikkeld te worden. Emoties als liefde en jaloezie spelen een grote rol en ook het ontdekken van hoe je zelf in elkaar zit en wat je nodig hebt om gelukkig te worden. Los daarvan was de film vaak komisch en zit er enorm veel vaart in.

Mening van de tweeling

• Leuk en ook grappig (zoon, 11 jaar)
• Ook heel leuk, heel knap gemaakt en een spannend verhaal (dochter, 11 jaar)

Kortom
Een spannende, boeiende, vrolijke en avontuurlijke familiefilm om echt met het hele gezin naar toe te gaan. Pieter Konijn is echt zowel voor volwassenen als voor kinderen erg leuk. Aanrader!

Het bericht Grootse première voor Pieter Konijn [verslag] verscheen eerst op .

Niet erg natuurlijk, ik ben grote fan van Ducktales. In mijn eigen jeugd kwamen de afleveringen van deze Disney-serie al op televisie en ik heb een aantal oude afleveringen opgenomen destijds zodat mijn kinderen ook hebben kennisgemaakt met deze leuke serie.

Tijdens het Ducktales Event in Hilversum hoorden we dat Ducktales al vanaf 1990 niet meer te zien is geweest op de Nederlandse televisie, maar daar komt nu verandering in!

Iedere zaterdagochtend om 8.45 is er een aflevering van de nieuwe Ducktales serie te zien op Disney Channel!

Samen met een heleboel andere genodigden, mochten mijn tweeling en ik al van een voorproefje genieten van de nieuwe Ducktales (Woo-hoo!). Maar eerst was er feest: allerlei lekkers, tekenen met een echte Donald-Duck-tekenaar en het hoogtepunt: zwemmen in het geld zoals Dagobert Duck, en het op je hoofd laten kletteren (of het hoofd van je tweelingbroer / tweelingzus natuurlijk).

Daarna kregen we in de Dolby Cinemazaal, die helemaal vol zat, twee afleveringen van Ducktales te zien. Gelukkig is de tune niet veranderd, zodat ik die nog helemaal mee kon zingen. En ook de nieuwe afleveringen zitten vol humor, spanning en avontuur. Ik ga natuurlijk niet veel verklappen…. Maar wel een beetje!

We hebben aflevering 2 en 3 gezien en Lizzy was daarin indrukwekkend met allelei vecht-skills. Ze was ook erg onzeker omdat ze duidelijk niet gewend was aan het ‘gewone leven’. In de tweede aflevering gaat ze met de neefjes mee naar een indoor speeltuin, terwijl Donald Duck weer de eigenwijze kluns is die we kennen. Hij spreekt zoals in de oudere afleveringen vrijwel onverstaanbaar, heerlijk! Het zal weer een heleboel kinderen inspireren om hem na te doen!

In de derde aflevering zien we Willie Wortel en een eerste versie van ‘Lampje”. De neefjes zijn niet meer de hele tijd bij elkaar en zijn duidelijk in de hedendaagse tijd geplaatst, compleet met youtube-verslaving… We zien dan ook een stukje van de rode draad die door de nieuwe afleveringen loopt: de zoektocht naar informatie over de moeder van Kwik, Kwek en Kwak.

Meer vertel ik niet, alleen dat we enorm genoten hebben. De enige klacht die mijn dochter had was dat het TE leuk was. En dat we niet meer afleveringen te zien kregen. Gelukkig zijn mijn kinderen en ik vroege vogels, dus zaterdagochtend zitten we vóór 8.45 klaar voor de nieuwe afleveringen van Ducktales op Disney Channel. Ik verheug me er nu al op, Woo-Hoo!

Het bericht Voorproefje van de nieuwe DuckTales [verslag] verscheen eerst op .

In de voorgaande vier delen hebben we kennisgemaakt met Geronimo Stilton, Thea Stilton, de Thea Sisters en de verschillende series die door Geronimo en Thea zijn geschreven. In dit laatste blog volgt nog wat extra informatie.

De boeken lezen op je tablet
Misschien een leuke tip: de uitgever biedt een aantal boeken via streaming aan. Je kan kiezen voor een enkel boek, maar ook voor een x aantal dagen onbeperkt lezen. Nadeel van streaming is dat het boek niet jouw bezit wordt, maar je kan de boeken wel voor een wat aantrekkelijker prijs lezen.

Meer informatie kan je hier lezen.

Geronimo op school
De uitgever stelt iedere maand voor basisschoolleerkrachten lesbrieven samen. Achterliggend doel is kinderen stimuleren meer te lezen. Leerkrachten kunnen zich hier abonneren op een maandelijkse nieuwsbrief (maar waarom zou jij het als ouder niet ook zelf doen?).

Iedere twee maanden verschijnt een lesbrief met informatie over een bepaald thema én kunnen bijbehorende spelletjes gedownload worden. Ook leuk voor thuis!

Spreekbeurt en werkstuk
Geronimo helpt je kind bij zijn of haar spreekbeurt! Er worden op de site http://www.wakkeremuis.nl/spreekbeurt  zowel algemene tips gegeven als tips bij een behoorlijk aantal specifieke boeken. Je kan ze natuurlijk ook gebruiken voor een werkstuk.

Fanclub
Natuurlijk kan je kind ook lid worden van de enige echte Geronimo Stilton fanclub!!

Veel plezier met Geronimo en zijn vrienden, familie en voorouders!
Dit is het vijfde blog in een serie van vijf over Geronimo en Thea Stilton, de hoofdpersonen in hun boeken en de series die ze hebben uitgebracht. Klik hier om de andere blogs te lezen >>>>

[De afbeeldingen bij dit blog zijn screenshots van de site van de uitgever.]

Het bericht Nog wat extra informatie over Geronimo Stilton (5) verscheen eerst op .

Percy Jackson en de Olympiërs
Dit is de eerste serie van vijf delen. Percy Jackson ontdekt dat hij een halfgod is en het wel zo veilig is om de zomervakantie in Kamp Halfbloed door te brengen. Zijn vader is Poseidon, Griekse god van de zee. Hij ontmoet Annabeth in Kamp Halfbloed, dochter van de godin Athena, en zij vergezelt Percy tijdens zijn queestes. De delen zijn prima los van elkaar te lezen, maar op volgorde is eigenlijk wel zo fijn. Het eerste deel heet ‘De bliksemdief’.

Helden van Olympus
De serie Helden van Olympus is een vervolg op de serie Percy Jackson en de Olympiërs. Er zijn twee grote verschillen. Niet meer doen alleen Griekse goden mee, ook de Romeinse goden spelen een rol in de verhalen. Het andere verschil is dat de verhalen niet meer uitsluitend vanuit het perspectief van Percy worden verteld. Het laatste deel van de serie is ‘Het bloed van Olympus’.

De avonturen van de Familie Kane
In de trilogie De Avonturen van de Familie Kane staat de Egyptische mythologie centraal. Hoofdpersonen zijn broer en zus Carter en Sadie Kane, die een zekere verwantschap met de Egyptische goden vertonen.
Het eerste deel is ‘De rode piramide’, gevolgd door ‘De troon van vuur’ en ten slotte ‘De schaduw van de slang’.

Cross-over Percy Jackson en de Familie Kane
Het kan bijna niet anders dat wanneer zowel Percy Jackson als Carter en Sadie Kane wonen in New York, ze elkaar een keer ontmoeten. Dat gebeurt in de drie korte verhalen die zijn gebundeld in Percy Jackson en de andere helden. Niet alleen de helden ontmoeten elkaar, ook de Griekse en Egyptische goden zijn tot de conclusie gekomen dat ze sterker staan als ze hun krachten bundelen. Persoonlijk vind ik het jammer dat de ontmoeting tot nu toe beperkt is gebleven tot korte verhalen, van mij mag er wel een uitgebreider vervolg komen.

Magnus Chase en de Goden van Asgard
In het najaar van 2015 is het eerste deel van deze serie rond de Noordse mythologie verschenen, ‘Het verdoemde zwaard‘. Het prachtige motto van Magnus Chase en de Goden van Asgard is ‘Sometimes, the only way to start a new life is to die …’

De thuisbasis van Magnus is Boston en ook Magnus Chase kent een link met Percy Jackson. Percy’s vriendin Annabeth is familie van Magnus. Grappig, it runs in the family kennelijk, kind zijn van een of andere god … Er is nu één deel vertaald en het Engelse tweede deel zal in april 2016 verschijnen.

The Trials of Apollo
Rick Riordan keert in de loop van 2016 ook weer terug bij de Griekse goden. In de zomer verschijnt ‘Het verborgen orakel‘, het eerste deel van de nieuwe serie De beproevingen van Apollo (The Trials of Apollo). Dit zijn vijf boeken over de zonnegod Apollo. Apollo heeft Zeus verraden. Apollo straft hem door hem sterfelijk te maken. Kamp Halfbloed en Percy Jackson zullen ook in de boeken voorkomen. Ik verheug me er nu al op!

Extra’s
Naast zijn eigen site, waar de nodige informatie over de boeken en hoofdpersonen staat, houdt Disney als eigenaar van de Amerikaanse uitgever van Rick Riordan ook een informatieve en aantrekkelijke site bij. Beide zijn uiteraard Engelstalig. Ik ben vooral gecharmeerd van de laatste site. Hier kan je bijvoorbeeld kennis maken met alle belangrijke personages, goden en tovenaars van de verschillende series. Hier kunnen veel zogenaamde eventkits rond verschillende boeken van Rick Riordan gedownload worden. Het zijn pdf-bestanden met spelletjes, opdrachten, quizjes en extra informatie. Leuk om eens naar te kijken en ook leerzaam voor kinderen op de middelbare school die deze boeken graag lezen.

Een eerder artikel over de boeken van Rick Riordan vind je hier >>>>

Hieronder de tot nu toe uitgegeven boeken van Rick Riordan:

[bol_product_links block_id=”bol_5815bac9c144b_selected-products” products=”1001004011619154,9200000057345546,1001004007524795,9200000002212611,9200000028985188,9200000015345169,1001004010924166,9200000059825263,1001004011310960,9200000026522173,9200000040709918,9200000009921504,9200000035988911,9200000015345237,9200000026522016″ name=”rick riordan” sub_id=”” link_color=”003399″ subtitle_color=”000000″ pricetype_color=”000000″ price_color=”CC3300″ deliverytime_color=”009900″ background_color=”FFFFFF” border_color=”D2D2D2″ width=”860″ cols=”3″ show_bol_logo=”undefined” show_price=”1″ show_rating=”0″ show_deliverytime=”1″ link_target=”1″ image_size=”1″ admin_preview=”1″]

Het bericht Series geschreven door Rick Riordan (2) verscheen eerst op .

LILILILILILILI

Vanaf vrijdag 18:13 uur hingen Miranda en ik aan de draad. Papa’s en mama’s zijn namelijk rechargeable. Afhankelijk van de locatie is de snelheid waarmee je wordt opgeladen. Ik kan je vertellen dat bij Hotel Huis van Bewaring dit retesnel gaat. Mijn oplader lag al in de auto, zo’n renault modus kan best wat stroom missen. Na het brengen van de monsters sloot ik mijzelf aan op de Renault en met enige vaart op naar Dedemstown. Moest nog opschieten, Miranda was namelijk om 17 uur vrij en eta was voorspeld op 17:13…moet kunnen.

Aangekomen was mevrouw nog niet klaar, gelukkig. Ik wacht liever op haar dan andersom, maar vlot mocht ze ook weg. Verrassing naar Almelo, ze wist van niets en met mn telefoon tussen mn benen bracht Google Maps ons naar plaats van verrassing.

Doorgaans pakken we samen alles in en wordt er niets vergeten, een jas ofzo. Nu niet, dus de jas werdt vergeten. #oeps. Inchecken, onze kamer bewonderen. Naja, kamer. In een ver verleden woonde wij in een schoenendoos. De ruimte die we nu als logeerplek hadden was groter dan dat.

Miranda met had haar vizier al op het bad gericht en rap ritselde ze de LUSH UK bathbombs tevoorschijn met extra glitter. Moe wilde ook snel in bad om haar eau du Haríng weg te glitteren. Zo geschiedde en ook mn lief werdt opgeladen. Met een frisse suikerspinnengeur installeren op de bank en The voice of Holland zou ons van voldoende stroom moeten voorzien om de nacht door te halen.

Een nachtje slapen, wakker worden omdat je slaap op is, shoppen in de stad want de jas was vergeten #parenthoodisawesome en een happie knaagwerk bij Hudsons en weer een dag opgeladen naar morgen.

Even buurten bij Enschede en dan blijkt dat je die stad na 1,5 uur ook wel gezien hebt. Het gemis van de monsters komt stiekem naar boven en met kulsmoesjes verzin je van alles om daar weg te gaan terwijl je eigenlijk ook nog samen wat wilt doen nu je toch monsterloos bent. Op de een of andere manier beland je dan in een theehuis…#datismijngeluk. Met een doe-het-zelf chocolademelk knutselpakket en een schaal vol nachos rechargen we tot 100%. Mormels halen en gogogo!

Wanneer we weer in Huize van Vliet en Monsters zijn komen we tot een keiharde conclusie. We zijn oude batterijen. Hoewel we snel opgeladen zijn is een nadeel van oude batterijen dat ze wel snel vol zitten, maar verdomde lui. Bij de minste inspanning voel je je weer leeglopen.

Of het nou komt doordat je eigenlijk nooit de 100% hebt gehaald of dat er een klein lek zit, niemand zal het weten. Feit is, na 8 jaar is een batterij gewoon aan vervanging toe. Je kunt blijven opladen tot de lampjes zo groen zijn dat half Nederland door blijft rijden, maar op is op. Wat moeten we ermee? Gewoon blijven opladen tot het explodeert of hebben we een manier tot vervangen?

Geen idee, we rekken die laatste 3% gewoon tot het volgende monsterloze weekend al mag Joost weten wanneer dat is. Tot die tijd laad ik mij op met de monsters zelf, want toch geven zij ook energie. In ieder geval tot 19:00 uur ’s avonds, want hebben we een variant van monsterloos en laden we ook op. Moet wel, want we zijn luie batterijen.

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Luie batterijen [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ze doen het allemaal fout, geen enkele klopt, valse reclames liegen je voor en je trapt er open ogen in. Misschien is het de ijdele hoop, de stille verwachting die je doet besluiten het product aan te schaffen. Je zweert ze af maar toch sluimeren ze in je achterhoofd in de wetenschap dat het nooit zal zijn wat het spotje je verteld. Ik kan geen enkele reclame opnoemen die weerspiegelt hoe het ook in de realiteit is. Het begint al fout, gaat slechter verder en eindigt catastrofaal. Voorbeeldje;

Mama is al helemaal in de kleren, gezicht in de plooi, wakker en vrolijk…om 06:02 uur. Het zonnetje schijnt en blije kindjes schuiven aan de steriel witte tafel in het gedesinfecteerde eetkamergedeelte nadat ze ieder nog een knuffelrondje hebben gedraaid met mama. Mama schenkt koffie in voor papa die de krant heeft opgehaald van de veranda en papa geeft blij iedereen een kus. Een big happy family en volop plezier en orde. Met een smeer over het broodje zit de pasta erop en de kinderen beginnen netjes te eten. Oeps, er beland het een en ander op de tafel en de gezichtjes zitten onder.

Mama lacht, papa lacht, kindjes lachen en mama zet rustig haar thee op de tafel. Papa neemt nog snel een slok koffie en pakt het gereedstaande doekje om dat aan mama te overhandigen. Er volgt een innige zoen tijdens de doekjesoverdracht en mama poetst de snoetjes. Met een veeg is het schoon, nog even een vers doekje en als sneeuw voor de zon verdwijnt de smoetsigheid en je ziet in de tafel een supergelukkige familie. De kinderen pakken de tasjes en volgen mama vrolijk naar de auto. Papa pakt zijn koffer en gaat er ook op uit. Twee blinkend schone auto’s rijden de straat uit en afgelopen.

Gadverdamme wat is dat, wie is zo, bij wie??? Ik wil het weten, serieus, ik wil die mensen ontmoeten en knuffelen…met een dwangbuis.

Komtiedanhe!

Het is 05:12 uur en Nilu begint te blèren. Ze mist rohan zo, moet plassen, heeft dorst en haar benen zijn te moe. Papa ligt in coma en mama stampt de slaapkamer in. Vrouw! Doe es effe normaal, naar de wc en slapen, het is midden in de nacht joh gek! Nilu ligt weer maar van slapen komt niets meer terecht. Nog geen 13 minuten later is de hele club wakker en mama valt in tranen in slaap. Monsters vliegen met een fanfare band op en neer en papa gaat op de automatische piloot naar de senseo.

Lililililiwijwillendrinkenlilililbroodlililililuneeestommehiralilililutvmoetaanlilililiaaaauuuuwwwlililili…papa mompelt Godver begint dat geouwehoer nu al en giet zn koffie door zn baard. Koffie op de grond, aanrecht, shirt en in geen velden of wegen een doekje te bekennen. Na nog een bakkie en peuk roep ik de monsters om de tafel te dekken. Met gigantische tegenzin en kabaal ritselen ze vanalles bij elkaar en de hagelslag vliegt het hele huis door. Zak met brood wordt de tafel op geslingert en het bestek suist langs je oren. Gelukkig lag de tafel nog vol met lego, klei, auto’s en andere bende dus dat ligt nu door het hele huis bezaaid.

Binnen no-time zit Hira tot aan haar oren onder de pindakaas en plakken worst liggen overal behalve op brood. Er is nog geen enkele lach gezien behalve bij buurman en buurman want die eten broodje drollenscheet en Hira is een troelieloeloejongenindiaan. Nilu klettert van de bank af en Rani bepaald wat iedereen eet. Wel met haar mondvol zodat alles en iedereen mee kan genieten van haar broodje vruchtenhagel. Het gaat er links in en valt er rechts weer uit alvorens Rani veranderd in een heuse hagelslag mitrailleur.

Terwijl je alles probeert te ontwijken ontwaakt sir Poop-a-Lot ook nog eens en die heeft honger als een idioot en dus is hij alles behalve gezellig. Voeding kwijt, fles kwijt en ook nog eens een poepluier tot aan zn oorlellen en mama slaapt nog steeds. Na dit oh zo gezellige eet-moment maken we mama heel voorzichtig wakker. Geen bord is nog schoon dus eerst moet er vaten gewassen worden, met de hand ja.

Op een gegeven moment is iedereen wel in de kleren en kunnen we gaan. Nilu is alweer kwijt en hira heeft geen donder zin. Joep is een sandaal kwijt en rama moet natuurlijk nu nog even poepen. Rani kan weer eens geen afscheid nemen van haar telefoon en ongeduldig pushen we de monsters onze auto’s in. Er is meteen al ruzie wie waar gaat zitten en dus hebben we sowieso al drie chagrijnige monsters. Die auto’s van ons zijn te goor voor woorden want Hira had nog liga en stroopwafel bewaard. We zijn vertrokken, doodmoe, tegenzin, ongemotiveerd en smerig met een lege maag.

Leuk die reclames maar er klopt geen zak van. Graag zou ik de realiteit willen zien zodat ik weet dat ik niet de enige ben. Alle producten liggen op voorhand al klaar terwijl ik alles altijd kwijt ben. Kom gewoon eens bij ons, dat is stukken herkenbaarder dan dat ultieme televisie gezin. Lachen in de vroege ochtend en al klaar…doe eens normaal. Ik teken ervoor, hoewel…

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Reclame versus realiteit [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Al die kinderen komen niet vanzelf en iets meer dan de helft is van mij. Door mijn vrouw groeide mijn papahart nog eens tweemaal. Er waren tijden dat wij niet zoveel monsters om ons heen hadden, maar hoe dan wel?

Begin 2016 gingen Miran en ik van 2/3 monsters naar nu 6. Hoe dan? Samengesteld gezin. Simpeler kan ik het niet uitleggen. We begonnen met 5 en kregen Rohan er ongedacht bij. Ongedacht ja, wel verwacht want dat doe je als je in verwachting bent. Mensen die beweren het nooit verwacht te hebben vind ik maf. Wat had je dan verwacht, een gigantische splinternieuwe plasma tv ofzo? Ongedacht dus.

In onze omgeving wordt ons vaak gevraagd of het niet te druk is, veel is, of we wel overal heen kunnen gaan, alles kunnen doen. Ik snap die vraag niet zo goed. Ik vind het juist gek dat mensen zich heel druk vinden met 1, 2 of 3 monsters. Je wereld is net zo groot of klein als wat jij bepaalt. De wereld is net zo rond of plat als wat jij vindt. Wij hebben de touwtjes in handen, wij bepalen wat we wel of niet kunnen. Wij hebben ervoor gekozen om alles te kunnen, op onze vierkante roze wereld met lichtjes die knipperen. We beleven er van alles en al die avonturen zijn nu ook voor jullie.

Welkom in onze wereld door mijn ogen. Bereid je voor op monstertijd, we komen eraan. Al dravend over de geknutselde regenboog op onze op bellen draaiende motor-eenhoorns nemen we je mee in een wereld dat sneller draait dan de echte. Geen dag is hetzelfde, geen seconde is saai en daarom is er Dagboek van een Papa. Zodat wij later terug kunnen kijken op de tijd die we gemist hebben, want we gaan met een bloedgang door de stad heen. Vergeet niet te zwaaien, dan strooien wij met monsterglitters. Tot het volgende avontuur.

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Al die kinderen komen niet vanzelf [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Het team van Trotse Vaders is veel minder groot dan het team wat voor TrotseMoeders.nl schrijft. Daarom was ik extra blij toen een hele Trotse Vader me benaderde. Hij heeft al vele leuke blogs geschreven op zijn eigen Facebookpagina en gaat nu met enige regelmaat voor TrotseVaders.nl schrijven. 

Dave stelt zichzelf voor:
Ik ben Dave, verdwaald in Den Haag en de weg gevonden in het heerlijke Steenwijk. Ik ben 33 jaar en vader van 6 monsters. Dat hele gebeuren met al die monsters doe ik natuurlijk niet alleen. Ik word bijgestaan door de meest fantastische vrouw die ik ken, Miranda. 6 monsters dus, Rani van 8, Joep van 6, Rama van 6, Nilu van 4, Hira van 3 en Rohan van 10 maanden op het moment van publicatie. 6 eigen typetjes, karikaturen, persoontjes.

Zoals je voor kunt stellen is ons leven met dit gespuis nooit saai. Waar ik de tijd vandaan haal dit te doen is mij ook een raadsel, maar gelukkig voor jullie heb ik het wel. Ik neem jullie mee op reis door ons leven, gezien en beleefd vanuit mijn perspectief. Alles komt aan bod, alle lieve, leuke, grappige, vieze, droevige en fijne momenten. Van Buurman en buurman avonturen tot de Zeekippen van het Haagse Monster, van de watervallen van Judeska tot oudste zus verwachtingspatronen. Het enige wat je nodig hebt is je levendige fantasie, ik doe de rest.

Het bericht Even voorstellen: Trotse Vader Dave verscheen eerst op .

Heb jij er ook zo een thuis? Zo’n puber, met van die lange armen en lange benen? Zo’n puber, die vertederend lief is, maar oh zo stoer doet? Zo’n puber, die tussen kind en volwassen zit en zich soms groot, soms klein voelt?

Ik heb er zo eentje thuis en geniet enorm van hem. Maar wanneer ik hem vraag of hij een verlanglijstje wil maken voor sinterklaas, krijg ik de inmiddels bekende “mahaaam-blik” en de bijbehorende diepe zucht. Want puber wil heus wel cadeautjes, maar hij zou niet weten wat. Ja, games, die wil hij wel, maar voor speelgoed is hij te groot. Vindt hij. En ik vind dat hij ook nog een beetje kind is en ik weet dat er een heleboel te koop is waar hij nog erg blij mee zal zijn. Herkenbaar?

Bol.com heeft een prima oplossing hiervoor: de Cadeaumachine! Een online tool die erg eenvoudig werkt en waar je kind zelf een verlanglijstje op kan maken. Eerst naam, leeftijd en maximaal 5 interessegebieden invullen en de Cadeaumachine genereert een groot aantal suggesties voor cadeaus. Die kunnen uitgebreid bekeken worden wanneer er meer informatie nodig is, en aan het verlanglijstje worden toegevoegd.

Mijn zoon was erg enthousiast. Sommige suggesties werden meteen overgeslagen, anderen verdwenen in de verlanglijst. Uiteindelijk had hij zo’n 30 items, maar na een kritische blik werden er weer een heleboel verwijderd.

Gelukkig zijn er nog voldoende over voor Sinterklaas om – naast games- een aantal hele leuke cadeaus te kunnen geven op pakjesavond!

Om zelf een verlanglijstje te (laten) maken, klik hier >>>>

Het bericht Cadeaumachine, voor de puber die niet weet wat hij moet vragen aan Sinterklaas verscheen eerst op .

Als man van een TrotseMoeder ben je automatisch een TrotseVader…en daarom mochten wij met onze 2 jongste TrotseDochters naar het Mega Sint Spektakel in de Julianatoren in Apeldoorn.

De pret begint altijd al als we aan komen rijden en parkeerplaats 2 in gebruik is…wij denken dan :”Oh, het is al druk…”…de kinderen denken dan :”Yes! We mogen in de bus!”.

Het weekend van 25 en 26 november 2017 stond alles in het teken van Sinterklaas.

Alles was versierd met pakjes en over het hele park liepen Zwarte Pieten om pepernoten en snoepgoed uit te delen aan de kinderen. Er waren zelfs Zwarte Pieten die met kinderen in de achtbaan gingen !

Ook was er een hele bijzondere Piet op het park die zelfs een concert gaf…het was Party Piet Pablo!
Kijk, en hier hou ik nou van. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een vader die ook de ouderwetse gezelligheid kan waarderen hoor, maar wat liedjes betreft ben ik blij dat het feest wat moderner geworden is. Een lekkere beat erdoor en heerlijk swingen met die kids…dat is toch fantastisch!

De kleinsten zijn ook met Sinterklaas op de foto geweest, maar wat eigenlijk nog meer aantrekkingskracht op ze had was Amerigo, het paard van Sinterklaas. Onze twee jongsten zijn zoals je dat ook wel noemt PAARDENGEK …
En aan het begin van het park stond het dier de hele dag om geaaid en (heel veel) gefotografeerd te worden.

Grote publiekstrekker was de Mega Sint Show, waar je vooraf (gratis) kaartjes voor kon halen.
We hadden kaartjes, maar toch was er helaas geen plek. Ik denk dat er meer kaartjes uitgegeven zijn dan er plek beschikbaar was…
Dit leidde wel tot boze parkbezoekers en teleurgestelde kinderen.
Maar het personeel legde uit dat het ivm de veiligheid echt niet anders kon.
Ter compensatie werd aangeboden dat de mensen die er niet meer in konden, bij de laatste show als eerste naar binnen mochten.

Voor degenen die er tijdens de laatste show niet meer bij konden zijn omdat de kinderen helemaal op waren van een leuke dag, of die nog 1 1/2 uur naar huis moesten rijden, werd een alternatieve compensatie bedacht; zij kregen allemaal een vrijkaartje om een andere keer terug te komen èn per gezin een CD van Party Piet Pablo.

Mijn complimenten, want dat vind ik heel netjes.

Zelfs de booste oma die klaagde dat ze zo lang in de rij had gestaan en er niet meer in kon, complimenteerde het personeel voor deze oplossing. Ze vond het een prima oplossing en zei zelfs dat ze nu goede reclame zou maken voor de Julianatoren.

Het lijkt me dat ze de dat volgend jaar anders aan gaan pakken, want van andere mensen hoorden we al (als je in de rij voor de achtbaan staat te wachten ofzo) dat er bij de ochtendshows ook al meer mensen stonden dan er in het Jul & Julia Theater pasten.

TIP : als deze show ècht je prioriteit heeft tijdens je bezoek, zorg dan dat je ruim van tevoren in de rij gaat staan!

Gelukkig was er over het hele park nog genoeg te zien aan shows en voorstellingen, dus ik kan me niet voorstellen dat er kinderen zijn die echt heel teleurgesteld naar huis zijn gegaan, lijkt me bijna onmogelijk!
Zo traden Jul en Meneer Kaasgaaf op als Piet en Sinterklaas, maar zodanig dat alle kinderen zagen dat het Meneer Kaasgaaf was, dat vonden ze heel grappig…

Behalve alle “Sint-pret” zijn onze kinderen sowieso al fan van de Julianatoren, dus de meest favoriete attracties hebben we ook gewoon kunnen doen, ondanks dat het zo druk was.

Er gaat geen bezoek aan het park voorbij zonder een ritje op de paardjes (en dat blijft dan ook niet bij één ritje…) , de botsautootjes horen in het rijtje favoriete attracties thuis en met stip op nummer 1 (unaniem) staat toch wel de achtbaan…

Het weer zat behoorlijk mee…we hebben ’s middags wel een bui gehad, maar we hebben zeker ook de zon gezien.

Ik heb nog voor de bui een mooie foto kunnen maken van een heel zonnig moment met schaduwen op de grond, met daarachter een super donkere wolk…zag er heel bijzonder uit…

Na deze bijzonder geslaagde dag hebben we heerlijk gegeten in het restaurant.
Zo’n dag kan niet eindigen zonder frietjes natuurlijk.

Daphne en haar vriendinnetje Franca kozen zelfs voor een Jul & Julia kidsbox, met een speciaal flesje drinken (roze) en een klein cadeautje erbij.

En wat is er als TrotseVader nou mooier dan de kinderen zo te zien genieten?
Dit was echt zo’n dag waarvan ze later zullen zeggen :”Weet je nog toen we….”
Ja, helemaal geslaagd….

Ook vandaag, 26 november 2016, is het Mega Sint Spektakel in De Julianatoren. Alles extra’s zijn gratis bij de reguliere entreeprijs.

Misschien ook een mooi moment om een abonnement af te sluiten, want dat is toch wel het ultieme cadeau voor de kinderen! Tot het eind van het jaar is het abonnement extra voordelig en extra leuk is dat je dan vandaag al gratis het park in kunt! Klik hier voor meer informatie en prijzen >>>>

[Dit verslag is gemaakt door Arne van Veldhuizen]

Het bericht Mega Sint Spektakel 2017 [verslag] verscheen eerst op .

In juni had de vakjury al een voorselectie gemaakt. In de tussenliggende tijd mocht spelend Nederland beslissen wat in elke categorie het allerleukste speelgoed was. Dat kon op de altijd leuke Speeldag in Hoorn en via de website van Speelgoed van het Jaar.

In de categorie 0 t/m 3 jaar mocht Play-Doh Kleuren en Vormen met de trofee naar huis gaan. Een leuke combinatie van handvaardigheid en leren over vormen en kleuren.

De 4- en 5-jarigen kozen Soggy Doggy als hun favoriet (ook de mijne in deze categorie): een leuk hondje dat op een onverwacht moment zijn vacht uitschudt en iedereen nat maakt: spanning en hilariteit!

De Kidizoom Flix won de prijs voor 6- en 7-jarigen: een technische driepoot die foto’s en video’s maakt maar ook kan reageren op situaties: helemaal van deze tijd.

De 8- en 9-jarigen kozen voor de robotica met de Macrobot.

In de categorie 10 en 11 jaar ging de trofee naar de familie editie van Agricola. Een leuk spel dat je met gezin of vrienden kunt spelen.

In de categorie 12 t/m 17 jaar ging 30 Seconds Everyday Life met de prijs ervandoor: een leuke partygame; lekker snel.

Bij de 18-plussers viel ook dit jaar weer Escape Room the Game, nu met een virtual reality bril erbij, in de prijzen. Het werd dus weer een boeiende en afwisselende selectie van speelgoed en spellen die de eindstreep haalden.

De uitreiking zelf was weer echt een feest. Dit jaar in het Safarirestaurant van Burgers’ Zoo in Arnhem. In een deel van het restaurant was een kleurrijk podium ingericht, met banners, een projectiescherm en een grote tafel met daarop al het genomineerde speelgoed.

In de zaal waren een groot aantal tafeltjes ingericht met daarop heel veel van het genomineerde speelgoed en spellen. Een groot aantal vrijwilligers gaf toelichting en met alles kon lekker gespeeld worden en dat gebeurde dus ook volop!

De Telekids Discoshow verzorgde de muziek, dus de stemming zat er bij iedereen al vanaf het begin in.

Om 13:30 uur was het dan zover. Niemand minder dan Eric Bouwman verzorgde de presentatie, samen met zes kinderen (een voor elke leeftijdscategorie) en dit jaar dus ook één volwassene. Per categorie werden de genomineerde speelgoed-items en spellen genoemd en daarna werd samen met alle verzamelde kinderen (die al helemaal opgewonden waren van de Disco) afgeteld welk speelgoed of spel gewonnen had: “Drie, twee, een….Yeah!!!”

Eric wist de kinderen als geen ander te enthousiasmeren. Lachend en dansend wist hij steeds weer de spanning op te bouwen. Vervolgens mocht een van de kinderen de prijs uitreiken aan de fabrikant. Het was echt een feest!

Daarna konden de kinderen nog naar een Meet en Greet met OnneDi. Er stond een lange rij van kinderen en ouders om een handtekening van OnneDi en om samen met haar op de foto te kunnen. Ik kan zeggen dat ik als volwassene me geen enkel moment verveeld heb.

Prachtig om te zien hoe die BN-ers zo leuk met kinderen om gaan en er voor hun een onvergetelijke dag van weten te maken. En Eric had ook nog een boodschap voor de kinderen en ouders:

“Speelgoed verbindt: vrienden, vriendinnen, maar vooral ook de generaties: ouders, kinderen en niet te vergeten de grootouders.”

Het bericht Bekendmaking Speelgoed van het Jaar 2017!!! [persoonlijk verslag] verscheen eerst op .

De indeling van dit park is heel goed. Het bestaat uit verschillende ‘werelden’ als Bush, Rimba, Mangrove en Dessert, waar je als vanzelf doorheen geleid wordt over houten bruggen, langs houten observatiehutten, en waarbij je dan ineens weer verschillende overdekte werelden instapt. Het gaf een leuke ervaring van verschillende sferen en sensaties.

Het feit dat er ook veel binnen dingen zijn en overdekte plekken buiten maakt deze dierentuin minder weersgevoelig. Het neemt niet weg dat het buiten ook prachtig is. Op zo’n zonnige dag is het heerlijk vertoeven in de grote hoeveelheid groen en ruimte, speeltuintjes en fijne terrasjes aan leuk opgezette horecagelegenheden.

We bezochten vandaag verschillende werelden maar willen vooral de ‘Ocean’ benoemen. Mijn zoon van 8 omschreef het zo mooi: ‘ik krijg altijd kippenvel als ik dit soort dingen in ga’. Het spannende, donkere, ‘wat zal er gaan komen?’

We liepen langs verschillende grote en kleinere ramen waar achter grote hoeveelheden vissen zwommen. Het leuke was dat je ook het gevoel had steeds dieper onder water te belanden. Je begon langs grote stenen, eerste half boven, half onder water, de volgende donkerder en met ontelbaar veel prachtige vissen.

Langs grappige, bijzondere, tropische vissen en koralen, een groot donker raam met lichtgevende lantaarnvissen, dan verder, dieper naar de haaien en nog verder naar een prachtige tunnel waar enorme roggen over je heen en om je heen zwommen.

Heel bijzonder om de onderwater wereld zo te beleven, zo in verschillende niveaus en ook goed opgebouwd qua mate van bijzonderheid.

Ook heel erg genoten van de bush waar je je serieus in een tropisch regenwoud waant, met leuke kruipdoor weggetjes, een heuse waterval en het verblijf met de heel indrukwekkende python. Wauw, wat een beest!

Maar de mangrove was ook prachtig, met enorme hoeveelheden vlinders die om je heen vliegen. En uiteraard vind je in Burger’s Zoo ook de olifanten, savanne dieren, de apen, en de katachtigen.

Je merkt dat het een park is met historie. Het bestaat al sinds de jaren 30. Dat geeft een bijzondere sfeer maar je zie je dat er nog steeds enorm geïnvesteerd wordt, dat het met de tijd meegaat. Het zit goed in elkaar, is goed doordacht. Gewoon aan de rand van het terras en speeltuin een paar wasbakken om even je handen te kunnen wassen. En dat het terras is aangelegd tegen die speeltuin aan zodat je overzicht hebt. En als het regent is er ook gewoon een binnenspeeltuin. Perfect.

Voor algemene informatie over Burgers´ Zoo, klik hier >>>>

Het bericht Burgers’ Zoo – Burgers’ Ocean [verslag & foto’s van een bezoek] verscheen eerst op .

Aan het einde van de zomervakantie van de kinderen nog even echt weg, daar hadden we zin in! Ons gezin bestaat uit 5 personen: ikzelf, mijn lieve vrouw en onze drie kinderen. We hebben een jongen van 13, al een beetje aan het puberen, en een jongen-meisje-tweeling van ruim 10 jaar.

Dormio Resort Maastricht heeft nu ook Kidswoningen te huur. En daar hadden we wel interesse in. Speciaal ingericht voor gezinnen met (jonge) kinderen. Met extra’s, zoals een gameconsole en games, een mooie step, wasmachine, een mooi ingerichte kinderkamer en beveiligde stopcontacten en deurtjes.

De Kidshuizen staan ruim op het terrein, om een grote gezamenlijke speeltuin heen. In onderstaand artikel kun je meer lezen over deze speciale woningen voor kinderen met gezinnen:

https://trotsevaders.nl2017/09/hoe-kindvriendelijk-en-baby-proof-kidswoningen-dormio-resort-maastricht-probeerden/

Zelf ben ik een kijkje gaan nemen op de rest van het terrein en in de directe omgeving.

 

Hieronder mijn indruk:

De cottages (later komen er ook appartementen beschikbaar) zijn royaal in het park opgezet, de meeste huizen zijn vrijstaand en staan met een gevarieerde architectuur speels als in een vriendelijk dorp verspreid. De huizen hebben allemaal een eigen parkeerplek.

De huizen zijn luxe ingericht en beschikbaar voor grotere (familie)groepen en gezinnen. De huizen hebben natuurlijk een koelkast, afwasmachine, wasmachine, oven, en dergelijke voorzieningen.

In alle kamers HD-TV met groot aanbod. En in ons vakantieverblijf (speciaal voor kinderen ingericht) ook een Play-station met enkele leuke spellen.

Alle huisjes hebben een royale eigen tuin met tuinmeubels. Ons appartement had ook een mooie step. en grenste aan een mooie speeltuin in het gemeenschappelijke weide.

Je kunt op het resort fietsen huren, er is een Brasserie en een ski-baan. En uiteraard de naast gelegen golfbaan.

Het zwembad met fitness, tennisbanen en dergelijk (De Pelikaan) is op loopafstand. Bij de receptie zijn vrijkaarten voor het zwembad (met sauna!) te verkrijgen.

Het Dormio Resort Maastricht ligt op 100 meter op de Dousberg. In het westen van Maastricht grenst het aan de Belgische grens bij Lanaken. De golfbaan die de vakantiehuisjes omringt ligt gedeeltelijk in België, dus letterlijk de grens op een steenworp afstand. Let dus op met je telefoon want zonder dat je het misschien door hebt, schakelt hij over op een Belgische provider met mogelijk alle extra kosten van dien. Alle huisjes hebben overigens gratis en uitstekend internet-wifi bereik.

De toegang tot het resort ligt aan de weg richting Hasselt / Lanaken en als je die doorrijdt dan ben je binnen een kilometer bij het Albert-Kanaal en dus in België. Vergeet dus niet om daar even goedkoop te tanken!

Door deze ligging is het resort dus niet alleen heel interessant voor de golf-spelers onder de trotse Vaders, maar ook een uitstekende uitvalsbasis voor bezoeken aan Belgisch Limburg, Luik en dus de Ardennen.

Aan de andere kant van Maastricht bereik je natuurlijk gemakkelijk het prachtige Zuid-Limburgse Landschap met voor de kinderen en voor de wielrennende trotse vaders het aantrekkelijke Valkenburg, en verder op de heuvels van Epen en het drielandenpunt in Vaals.

Over de schoonheid en aantrekkelijkheid van Maastricht hoeven we hier niet uit te wijden want dat is algemeen bekend. Vergeet vooral ook niet om met de kinderen de grotten van de Sint-Pietersberg te bezoeken. Wij vonden de onder-aardse wandeling met een uitstekende gids echt een hoogtepunt.

https://trotsevaders.nl2016/08/maastricht-underground-bezoek-aan-grotten-sint-pietersberg-verslag/

Dus: wij vonden het de moeite waard! Een vakantie of een lang weekend met kinderen kan daar ontspannen en luxe worden gevierd in een prachtig stukje Nederland.

Het bericht Luxe genieten met de kinderen in het Dormio Resort Maastricht [verslag] verscheen eerst op .

TrotseVaders.nl was uitgenodigd om een rondleiding te krijgen in dit kleine stukje Belize in Burgers Zoo en dat was zeer de moeite waard. De Trotse Vader met zijn tweeling van 10 werden zeer vakkundig, geduldig en plezierig rondgeleid door Tanja, één van de verzorgers van die stukje tropische natuur.  

Het Mangrovebos is nagebouwd in een grote overdekte koepel met prachtig daglicht, die continue op de juiste (26°C) temperatuur en zeer hoge vochtigheid gehouden wordt. Bij binnenkomst waan je gelijk in de Tropen, dus pak je jas maar in!

Het eerste wat opvalt als je binnenkomt zijn de prachtige, kleurige en hele grote vlinders die om je hoofd zwermen. Dat betekent dus ook dat onze hele kleintjes in een kinderwagen gelijk zullen genieten.

De vlinders zijn de vlinders die in het Mangrovebos van Belize voorkomen, en in de hal worden verzorgd en gekweekt (of zeg je van vlinders fokken?).

Wat ik nog nooit gezien had was een kweektuin, waar in de poppen van de rupsen lekker warm hingen te wachten op de ‘geboorte’ van nieuwe vlinders.

Misschien kennen jullie de Mangrove wel van de karakteristieke planten met hoge luchtwortels, die gebouwd zijn op het verwerken van en en vloed die vaak in de Mangrove bossen en de kust optreden. De dieren zijn vaak ook aangepast aan het brakke water, en maakt ook dat daar een paar bijzondere dieren, vissen en krabben leven. Veel van die soorten zijn in Burgers Zoo in hun natuurlijke leefomgeving te zien.

Het opvallende dier, buiten de altijd en overal aanwezige vlinders die om je hoofd fladderen, in het Mangrove Paviljoen zijn de 500 kg zware zeekoeien. Deze rustig door het water zwemmende zoogdier kan in de dierentuin tot wel 4 meter duiken en een werkelijk groot bassin, waarin ook tropische vissen goed te zien zijn bij de hoge glaswand.

Het hoogtepunt van de rondleiding was voor de tweeling natuurlijk het voederen der dieren. Een hele kist met andijvie stronken, zeekoeien zijn vegetariërs, mochten de kinderen vanaf een steigertje in het water gooien waarna de zeekoeien zich statig en hele ontspannen aan de lunch overgaven.

Belize, eerder bekend onder de naam Brits Honduras, is een klein land met nog geen 400.000 inwoners en ligt in Midden-Amerika aan de Caraïbische zee en grenst aan Mexico en Guatemala. Het heeft een rijke geschiedenis met de Inca’s en enkele belangrijke natuurparken. Burgers Zoo werkt met de natuurorganisaties in Belize samen aan het Mangrove project.

Een dagje dierentuin met het hele gezin is altijd leuk, en ik zou nu Burgers Zoo snel op het verlanglijstje zetten. Want het Mangrovebos is innovatief en daardoor zeker de moeite waard en voor alle leeftijden aantrekkelijk.

En de kinderen van alle leeftijden, en de ouders natuurlijk, steken er weer veel van op. De informatie in de prachtig ingerichte en verzorgde hal is helder en effectief. O ja, en misschien ook een goed idee voor een schoolreisje. De klas kan zich hier de hele dag uitstekend vermaken.

Meer informatie over de Mangrove, kun je op de site van Koninklijke Burgers’ Zoo vinden >>>>

Het bericht Rondleiding in de Mangrove van Burgers’ Zoo: van vlinder tot zeekoe [verslag] verscheen eerst op .

Mijn kinderen van 5 en 8 vinden Julianatoren een heel fijn park. Ze zijn niet zulke helden qua attracties en dan is Julianatoren echt de plek om dat heel rustig op te bouwen. We waren er nu voor de derde keer en nu durfde de oudste uiteindelijk in de achtbaan, heel toegankelijk, kort rondje, gaat nog niet over de kop. Ook is alles zo dichtbij elkaar dat je ze heel goed in de gaten kunt houden vanaf een afstandje en ze nu langzamerhand dingen met z’n tweeën durfden te gaan doen.

Samen matten glijden van de hoge glijbaan, samen in de olifantenmolen, samen in de theekopjes en de safari autootjes. Maar dan ook weer met zijn allen genieten van het uitzicht in het reuzenrad en uiteraard van de leuke shows. Die van Jul en Julia de muis zijn vaste prik maar het was natuurlijk bijzonder leuk om te kijken wat ons ditmaal in het theater de wachten stond.

De AFAS sprookjesweken houden in dat er een mooi Sprookjesconcert is het theater en daarnaast zie je verschillende sprookjesfiguren in Julianatoren rondlopen die te maken hebben met de puzzeltocht die je kunt doen. Je moet dan verschillende letters bij elkaar verzamelen door bij iedere figuur een letter te halen. Op de kaart staat waar je de sprookjesfiguren ongeveer kunt vinden.

De show was een leuke belevenis! Goed zingende en dansende acteurs die stonden te stralen op het podium of in en rond het theater in hun prachtige kostuums. Het verhaal is eenvoudig maar leuk. De wat minder aardig uitziende tovenares, door de koning ‘heks’ genoemd, is niet uitgenodigd voor het bal van de koning. Omdat ze het daar niet mee eens is tovert ze al het snoep en de lekkere dingen voor het feest weg. Hans en Grietje krijgen dit slechte nieuws te horen en beloven de snoepjes terug te vinden. Ze ontdekken een met snoep bedekt huisje in het bos waar de tovenares woont die hen vertelt dat ze het snoep terug mogen hebben als ze de drie raadsels weten op te lossen.

Samen met Rapunzel, Assepoester, de lakei en Sneeuwwitje lukt het hen uiteindelijk de raadsels op te lossen met tussentijds leuke dansjes en liedjes. En uiteraard krijgen ze dan de snoepjes terug voor het bal.

Een leuke show voor alle leeftijden, al vonden sommige kleintjes in de zaal het nog wat spannend, maar dat zat hem eigenlijk alleen in het eerste stukje, waarbij je in een filmpje ziet hoe de tovenares alles wegtovert. Tijdens het echte spelen, dansen en zingen op het podium is er voor iedereen genoeg te zien en kan er volop meegezongen en gedanst worden door wie dat wil.

Mijn kinderen hebben ademloos zitten kijken en waren zo gebiologeerd dat ze niet van hun stoel af geweest zijn. En toen mijn dochter na afloop ook nog met deze bijzondere mensen op de foto mocht was het feest helemaal compleet.

Wat een fijn park, met een goede sfeer, veel te doen, voor ieder wat wils, een mooie variant tussen speeltuin en Efteling, waar alles lekker dicht bij elkaar zit zodat je gemakkelijk nog een paar keer heen en weer kunt lopen tussen begin en eind om net die ene attractie nog een keer te doen en dat ook nog op je kleine kindervoetjes kunnen bijbenen. En dan ook nog energie overhebben om het prachtige bospad te nemen naar de parkeerplaats in plaats van de bus. Wij komen zeker volgend seizoen weer terug!

AFAS Sprookjesconcert:
Locatie:        Jul & Julia Theater
Wanneer:     15 juli t/m 20 augustus 2017
Tijd:               12:00, 13:00, 14:00 & 15:00 uur
Tijdsduur:   30 minuten
Klik hier voor meer informatie >>>>

Het bericht AFAS sprookjesweken in De Julianatoren [verslag] verscheen eerst op .

Derde Pinksterdag 2017 viel samen met mijn verjaardag en Tijn was zo maar een week extra vrij. Een ideale dag om eens richting de dierentuin te gaan. Niet dringen, geen rijen grote mensen voor je neus als je naar de pinguïns wil kijken en alle tijd om alle vissen te zoeken in het aquarium. Het bleek inderdaad een prima keuze!

We begonnen de dag in Burgers’ Zoo echter met regen en wind. Geen probleem voor stoere Hollandse mannen (in een regenjas), maar wel voor de dieren. Een aantal pinguïns waagde zich wel buiten, maar er was geen zwijn, stokstaartje, cheeta en/of hyena te zien. Een beetje teleurgestelde begonnen we aan de reis door Rimba, ook hier bleken veel dieren lekker nog binnen te zitten. Vanuit hier liepen we de Bush’ in, één van de overdekte delen van het park. Fantastisch. Lekker warm en allemaal leuke en mooie dieren. Een zeekoe om maar eens iets te noemen.

Na een korte eet- en drinkpauze gingen we verder naar de dessert, één van onze favoriete plekken van het park. Tijn was vooral onder de indruk van lynx, “een best wel grote poes”, renkoekoeks en andere dieren in de grot. Vanuit het woestijn loop je onderlangs de safari in. Een geweldig mooi onderdeel van het park. Je loopt langs een flink terrein waar giraffen, gnoes en nijlpaarden door elkaar bewegen en leven. Leuk gedaan!

Maar de kers op de taart was toch wel een nieuw deel van het park. Na heel veel bekeken en gekeken te hebben, kon Tijn zelf ook even los gaan in de grootste Apenkooi-omgeving van Nederland. Waar je kunt zien of je zo sterk bent als een beer, door bijvoorbeeld autobanden te werpen, zo snel als een cheetah en zo wendbaar als een vlinder.

Het is leuk te zien dat de dieren en hun specifieke kwaliteiten verweven zijn met een speeltuin. Hierdoor beginnen de dieren en hun specifieke kwaliteiten ook veel meer te leven voor een gemiddelde 7 jarige.

Ter afsluiting nog ongeveer een half uur lang genoten van spelende gorilla’s in het buitenverblijf. Al met al een zeer leuke dag in een fris ogend dierenpark.

Apenkooien in Burgers’ Zoo kan nog t/m 27 augustus 2017, klik hier voor meer informatie >>>>

Het bericht Burgers’ Zoo – Apenkooien tot je erbij neervalt…. verscheen eerst op .

Sinds ik vorige week Dylan Haegens en Marit ontmoet heb, ben ik fan! Voorheen was ik al onder de indruk van de professionele manier waarop zij content maken die een enorme doelgroep aanspreekt, nu ben ik ook onder de indruk van de enthousiaste manier waarop Dylan met zijn fans omgaat en van de manier waarop hij betrokken is bij het uitleggen van toekomstgericht denken. Kinderen van nu zullen, samen met ons, moeten zorgen dat deze doelen van de UN gerealiseerd gaan worden!

Een van de manieren om onze kinderen voor te bereiden op de toekomst, is ze bekend te maken met nieuwe technologieën en met de problemen waar de wereld van nu mee te maken heeft en kan gaan krijgen. Technische en wetenschappelijke kennis leer je het best door er mee te “spelen”.

Wanneer een kind een keer zelf een lava-lamp gemaakt heeft, zal hij / zij onthouden dat olie op water blijft drijven. En door proefjes te doen, ben je, samen met je kind, heerlijk bezig om te laten zien dat uitvinden geen dingen zijn die alleen in universiteiten gedaan worden, maar ook gewoon thuis, met spullen die gewoon voorhanden zijn.

Laat daarom je kind lekker kiezen uit deze 10 leuke proefjes, of doe gezellig mee!

Voor meer uitleg over de proefjes, klik hier >>>>

Wie is Dylan Haegens? Dat zullen vele Trotse Vaders zichzelf afgevraagd hebben bij het lezen van bovenstaande tekst. Dylan Haegens is een van de bekendste YouTubers. Jouw kind zal hem ongetwijfeld kennen, want hij is mateloos populair en heeft meer dan een miljoen abonnees op zijn YouTube-kanaal. Samen met zijn team, waar onder andere zijn vriendin Marit in zit, maakt hij video-content die erg leuk is om naar te kijken. Zelf kijk ik regelmatig mee, en de video’s met “de 10…” vind ik erg goed. Dus… wil je indruk maken op je kind(eren), zeg dan tussen neus en lippen door dat je een heel leuk idee hebt gekregen door een video van Dylan Haegens en ga dan samen een proefje doen

https://trotsemoeders.nl/2017/06/dylan-haegens-naar-toekomst-kijken-verslag/

Het bericht 10 leukste proefjes om thuis te doen. verscheen eerst op .

“Vroeger” ben ik een aantal keer in het Omniversum geweest. Het indrukwekkende grote scherm, groter dan het grootste bioscoopscherm wat ik ooit gezien heb, maakt dat je als het ware midden in het beeld zit. Het scherm is koepelvorming, en samen met de goede geluidskwaliteit, maakt het kijken naar een film tot een bijzondere ervaring. Zo ook bij de film ‘China, the Rise of an Empire’, waar ik met mijn gezin naar toe ben geweest.

De grootbeeldfilm ‘China, the Rise of an Empire’ gaat heen en weer tussen het rijk van de eerste grote Keizer, ruim 2.000 jaar geleden, en de huidige tijd. Startpunt vormt de archeologische vondst van het mausoleum van keizer Qin Shi Huang en het bekende Terracottaleger. Deze vondst biedt een unieke tijdcapsule naar het verleden van China. Het laat zien hoe de eerste keizer de basis legde voor de wereldmacht China zoals we die nu kennen.

De film begint met beelden van het huidige China en gaat dan terug naar ruim 200 jaar voor onze jaartelling. Het is een soort documentaire, maar door de projectie op het grote scherm, kijk je ernaar alsof het een film betreft en houdt het de aandacht, ook van de kinderen, volledig vast. Mijn kinderen (10-13 jaar) vonden het enorm boeiend.

Ook mijn man en ik vonden het interessant. En we hebben allemaal bijzonder genoten van de beelden van de opgravingen van de terracotta beelden en vooral van het overzicht van wat er al als Terracottaleger gereconstrueerd is. Het mooie is, dat de archeologische betekenis nu ook uitgelegd werd. Dat men nu kan begrijpen hoe het China, zoals we het nu kennen, ontstaan is en hoe keizer Qin Shi Huang niet alleen de veroverde gebieden verdedigde, maar er ook een eenheid van maakte en een groot begin maakte met de Chinese beschaving van nu.

Hopelijk komt er te zijner tijd ook een Omniversum-film over China, wanneer het mausoleum opgegraven is! En tot die tijd, kunnen we hopelijk blijven genieten van andere films, want een bezoek aan Omniversum Den Haag is een bijzondere ervaring voor jong en oud.

De film ‘China, the Rise of an Empire’ is Nederlands gesproken. De film heeft als adviesleeftijd 6+. Voor meer informatie, klik hier >>>>

Het bericht Kijken naar een stuk geschiedenis over China in Omniversum met ‘China, the Rise of an Empire’ [verslag] verscheen eerst op .

Rond mijn twaalfde vonden mijn ouders het verstandig dat ik leerde stoklopen. Dat moest ik dan leren op een blindeninstituut, toen heel normaal. Dat betekende twee weken intern. Dat idee stond me al voor geen meter aan, maar goed, mijn ouders leek het goed. Dus vooruit …

Al na twee dagen ging ik dwars doen. Naast het stoklopen was het ook goed dat ik leerde hoe ik moest koken en dat soort onzin. En dus ging ik een appeltaart maken. Ik vond dat volslagen belachelijk, maar het moest en het zou mijn zelfstandigheid goed doen. Nooit heb ik sindsdien meer een appeltaart gebakken.

Dan het stoklopen …

Ik zag in die tijd nog vrij goed en dus vertrouwde ik tijdens het oefenen op mijn ogen. Dat had mijn begeleidster door en die stelde voor dat ik met een donkere afgesloten bril zou gaan lopen, dan zou ik het veel beter leren. Ik herinner me dat ik haar aan keek en de volgende woorden zei: ‘Zolang ik nog zie, neem ik alles waar dat ik kan zien en ik doe niet aan nepsituaties‘. Dat vond ze niet zo leuk maar het werd geaccepteerd. Wat zal ze gedacht hebben van zo’n twaalfjarig jochie?

Drie dagen later was ik helemaal klaar met dat interne gedoe. Ik ben een kamer ingeslopen en heb mijn ouders gebeld. Ik weet nog dat ze niet thuis waren en ik me herinnerde dat ze naar oma waren. Laat ik daar nu het nummer van uit mijn hoofd kennen … Ik belde oma, moest huilen en vertelde dat ik naar huis wilde. Toen kreeg ik mijn moeder en die ging, al dan niet onder invloed van oma, direct overstag. Ze zouden me de volgende dag komen halen.

Zo geschiedde … en zo werd mijn karakter gevormd tot een eigenwijze zeer zelfbewuste persoon die volledig zijn eigen regie in handen heeft. Ben ik er een minder persoon door geworden? Nee, dat denk ik zeker niet, hooguit wat lastig voor mijn gezin en soms voor mijn baas maar ach, dat compenseer ik met heel mooie lieve eigenschappen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Waar het begon … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Dierentuinbezoeker Gerrit de Weerd schenkt hoofdverzorger Christiaan Luttenberg, één van Nederlands grootste dierentuinverzamelaars, woensdag 3 mei 2017 een zeldzame eierdop van Burgers’ Dierenpark Tilburg.

Christiaan Luttenberg, in het dagelijks leven hoofdverzorger van de Bush en Desert in het Arnhemse dierenpark Koninklijke Burgers’ Zoo, is privé een fanatiek verzamelaar van dierentuinmemorabilia en zijn verzameling is één van de grootste van Nederland. In zijn vrije tijd struint Christiaan Luttenberg regelmatig stad en land af op zoek naar nieuwe aanwinsten voor zijn collectie.

Zijn verzameling telt inmiddels ruim 65.000 items, afkomstig van dierenparken verspreid over de hele wereld. De collectie bestaat uit duizenden ansichtkaarten, honderden suikerzakjes, stickers en lucifermerkjes, duizenden entreekaartjes, tienduizenden gidsen en jaarverslagen, tienduizenden folders, honderden oude dia’s van dierentuinen over de hele wereld, originele dierentuinborden, maar ook glazen, bierpullen, vaantjes, stropdassen, herdenkingsmunten, asbakken, tegels, speelgoed, sleutelhangers en pindazakjes. Eén van de pronkstukken van Luttenberg is een originele pet van een kaartjescontroleur die bij de ingang van Carl Hagenbecks Tierpark in Hamburg stond.

Op naar Burgers’ Zoo dus, voor een gesprek met Christiaan Luttenberg. Mijn kinderen gingen mee en ook de beste vriendin van mijn oudste zoon was er bij. Eerst hebben we gezamenlijk een aantal “werelden” bezocht, waaronder Bush, Desert en Ocean. Daarna ging de tweeling “apenkooien” en de twee oudsten gingen de rest van Burgers’ Zoo bekijken.

Christaan Luttenberg heeft me door ons gesprek een heel ander beeld gegeven van het beroep van dierenverzorger in een dierentuin. Hij is zelf ‘per ongeluk’ bij Burgers’ Zoo terecht gekomen omdat hij een betaalde stage moest hebben voor zijn opleiding. Eigenlijk wilde hij in een kinderboerderij gaan werken, maar al vanaf 1993 werkt hij bij de Arnhemse Zoo. Inmiddels als hoofdverzorger van zowel Bush als Desert.

De verschillende werelden in Burgers’ Zoo zijn ecosystemen waar dieren zo natuurlijk mogelijk kunnen leven. En daar ging mijn grootste vooroordeel over dierenverzorgers: in Burgers’ Zoo bouwen verzorgers geen band op met de dieren. Ze verzorgen ze uiteraard wel, maar de dieren moeten zich zo natuurlijk mogelijk blijven gedragen. Géén vaste voedertijden dus, geen namen, geen lievelingsdieren, geen contact op die manier. Een eye-opener voor mij!

Wanneer je het in je hebt, zoals Christiaan, is het een prachtig beroep. Geen dag is hetzelfde, vertelt de uiterst sympathieke man. Iedere dag is weer spannend, je weet nooit wat je aantreft. En iedere dag leer je weer wat bij.

Christiaan heeft over de hele wereld al zo’n 400 dierentuinen bezocht. En heus niet alleen om items aan zijn verzameling toe te voegen. Ook om bepaalde dieren te kunnen zien, om bij andere dierenparken te kijken naar hoe zij de ruimte indelen en de dieren verzorgen. De manier waarop Burgers’ Zoo dat doet is nog steeds uniek: alle dieren kunnen er vrij bewegen. Maar over andere dierentuinen zijn ook interessante verhalen te vertellen, zoals de dierentuin in China die hij bezocht en waar geen enkel informatie, anders dan in het Chinees, te verkrijgen was. Hoe via tussenkomst van een dierenarts die wel Engels sprak, hij uiteindelijk zeer goed opgevangen werd en veel van de dierentuinen heeft kunnen zien.

Christiaan vertelt over hoe bijzonder het is om in Burgers’ Bush ’s morgens vroeg rond te lopen en alle vogels te horen fluiten. Er zitten dan ook echt hele bijzondere en mooie vogels. Hoe langer je rond loopt, of eigenlijk, hoe langer je op een plek stijl blijft staan, hoe meer je ziet! Ik ben van plan om een keer mee te gaan met de vroege-vogel-wandeling die er af en toe georganiseerd wordt.

Verder ben ik onder de indruk van de hoeveelheid informatie die Christiaan Luttenberg in zijn hoofd heeft zitten, over Bush & Desert, maar ook over andere dieren. Ik zou waarschijnlijk uren met hem door Bush en door Desert kunnen lopen en dan nog zou hij nog lang niet uitverteld zijn! Dank je, Christiaan, voor dit fijne gesprek!

Het bericht Christaan Luttenberg: over eierdopjes, honderden dierentuinen, Bush & Desert verscheen eerst op .

Ergens in juni vorig jaar besloten we dat we graag in mei (ja ja, jullie lezen het goed) een volle week naar Ameland wilden gaan. We waren er een keer een midweek geweest en later nog eens een dag. We zijn toen op zoek gegaan naar huizen waar we graag zouden willen verblijven. Deze vonden we en dus gingen we bij thuiskomst kijken hoe duur ze waren voor een week. Behoorlijk in shock waren we bij het zien van de huurprijs. Maar goed, we werken allebei erg hard en vonden dat we dit gewoon een keertje moesten doen.

Het is altijd afwachten of het dan ook echt is wat je er voor betaalt. Daar kan ik alleen maar bevestigend op antwoorden. Het was in een woord FANTASTISCH! Het verblijf was dus erg goed en dat was maar goed ook, want heel warm was het natuurlijk niet in de afgelopen week.

We hebben enorm genoten, hebben vele wandelingen, met echte routes, gemaakt, iets teveel strandtenten bezocht en vooral veel genoten van onze dochters die er ook echt even uit waren. En ook niet te vergeten mijn geleidehond Jackson. Ruim tien weken geleden liep hij nog op drie poten, moest hij een zware operatie ondergaan en moest hij negen weken revalideren. Net op tijd mocht hij weer los rennen en dat was maar goed ook. Jackson vond het helemaal te gek dat hij weer vrijheid had, al hebben we hem nog wel wat beperkt om nieuwe ellende te voorkomen.

Uiteraard hebben we ook weer een dag op de tandem gefietst. Vooral met mijn oudste dochter. Ze ging als een echte Max Verstappen door de bochten. Ergens in een bos ging ik even via facetime bellen met onze jongste, onze kleine blonde prinses, zij was live getuige van een afdaling en keek live mee hoe we bijna over de kop gingen. Ook zij heeft op de tandem gefietst met haar moeder maar ook samen met haar grote zus, die op de laatste dag haar vijftiende verjaardag vierde.

Het was een heerlijke week, die we zeer zeker nog eens over gaan doen!

Vergeef me dit ietwat saaie blog, maar in vakantiesferen kom je vaak niet verder dan simpelweg vertellen hoe blij en gelukkig je bent met je gezin !!!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Ameland … verscheen eerst op .

Ik nam het vroeger altijd op voor de onderliggende partij, het rechtvaardigheidsgevoel was groot. Onze oudste dochter doet dit alles in het driedubbele kwadraat. Ze bouwt tegelijkertijd een muurtje om zich heen. Niet een muurtje waarbij ze niet in contact staat of komt met anderen, het is een muurtje dat aangeeft tot hoever je kunt komen met en bij haar. Liefst gekleed in enkel zwarte kleding en sinds een week met een piercing in haar oor. Het maakt haar net even iets anders dan de gemiddelde vijftienjarige. Dat gevoel en het uitdragen ervan herken ik. Ik was en ben wie ik ben, take it or leave it. Die killers mentaliteit heeft zij ook.

Raak haar niet in haar hart, ze vermorzelt je waar je bij staat, je hebt geen tijd om te knipogen. Allemaal figuurlijk bedoeld natuurlijk, maar het zegt alles over mijn grote trots, mijn en onze bloedeigen mooie dochter.

En dan zien we haar fietsen samen met haar kleine zusje, die ver van huis een nieuwe fiets kreeg maar nog niet alleen naar huis kon fietsen, te ver weg en nog te gevaarlijk. Samen fietsten ze naar huis, wat trots waren wij en hoe gelukkig prijzen we onszelf met zulke mooie dochters, met zo’n fantastisch grote zus die altijd bezorgd is over haar kleine zusje.

En deze week gaan we samen op pad! Een week Ameland is ons vooruitzicht. Daar ga ik samen met haar op de tandem het eiland over. Ik uiteraard achterop, zij volhardend in de strijd dat fietsen op een tandem is, voorop … aan het stuur … de touwtjes in handen hebbend!! Ik heb er nu al zin in …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Herkenning … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Vroeger, toen ik nog jong was, werd ik altijd een beetje opgewonden als ik wist dat de Dolly Dots op tv zouden komen. Ik kocht hun langspeelplaten (wat voor dingen? Nou, van die platte schijven die je op een pick-up legde. Een pick-up? Eh, nou, laat maar. ..) en draaide die helemaal grijs. ik had twee favorieten en dat waren Anita en Angela. Later bleef ik een vreemd soort adoratie houden voor Angela Groothuizen. Niemand begreep me in die tijd, kon mij niets schelen. De Dolly Dots en ik, dat hoorde gewoon bij elkaar.

Dat is allemaal lang geleden. Nu heb ik zelf twee dochters, bijna 11 en 15 jaar. Zij zijn beide idolaat van Ed Sheeran. En ik moet zeggen, ik begin het te begrijpen. Onze dochters zijn meiden die gewone mensen het leukst vinden. En laat die Ed nu, ondanks zijn roem, een doodnormaal mens zijn. Gooi een gitaar om je heen, zing je liedjes en breng zeer volle zalen in beroering. Dat is alles wat Ed doet. Geen grote band om hem heen, geen poespas, niets van dat alles. Trek een houthakkersblouse aan en doe je ding.

Ik herken mezelf in mijn dochters. Ook zij raken in vervoering als ze weten dat Ed op tv komt of als zijn nieuwe muziek uitkomt. Binnenkort is onze oudste jarig, ik overweeg een fanartikel van Ed voor haar te kopen. Of nee, laat ik dat nu toch maar gewoon niet doen. Laten we het dan ook ‘gewoon’ houden.

En een cadeau voor haar is al lang en breed besproken. Ze wil blauwe kleuren in haar haar en een heuse piercing! Dat laatste gaat komende week gebeuren, de kleur in het haar volgt enkele weken later. Onze dochter toont daarmee aan dat ze gewoon doet wat ze zelf wil, ze doet haar ding zonder poespas en recht door zee. En Ed past prima in dat plaatje …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Leuk toch …? verscheen eerst op .

Afgelopen woensdag is de verslaggever anderhalf uur bij mij thuis geweest en hebben we over voetbal gepraat, van vroeger tot nu. Ik kan er nu van alles over gaan vertellen, maar het artikel zal voor zich spreken en is vanaf woensdag overal te koop in de winkel.

Ik heb nog een tijd met de verslaggever gesproken over de vraag hoe het toch kan dat ik met mijn hoofd precies daar kijk waar het spel zich ook bevindt. Hij vindt dat heel fascinerend. Als ik daar over nadenk ik eigenlijk ook wel. Ik zie namelijk echt geen speler op dat veld. Het zijn de goede commentatoren die bij ons op de tribune zitten die me meenemen bij elke bal, waardoor ik alles volg en precies op de goede momenten iets roep of juich. Wat ik me ook realiseerde is dat ik vroeger natuurlijk het spelletje wel kon zien en dus weet hoe het werkt en me erin kan verplaatsen.

Affijn, ik ben benieuwd naar het resultaat als het artikel af is.

Leuk hoor al die aandacht en -zo langzamerhand- ook nationale roem. Het is me een jaar geweest. Zo’n elf maanden geleden begon ik met een simpele tweet en kijk eens wat er allemaal is gebeurd sindsdien. Van de krant tot radio Oost, van een officiële opening tot radio 3FM en nu de slagroom op de taart, een artikel in Voetbal International. Ik ben een blij mens maar adem gewoon door en ben vooral blij dat ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor een aantal andere visueel gehandicapten, een avondje PEC weer mogelijk heb gemaakt. Uiteraard met alle mooie medewerking en ondersteuning van de fantastische mensen bij deze mooie club!

We gaan ons opmaken voor de laatste zes wedstrijden van dit seizoen en voor het volgende seizoen voor een nieuwe ronde met nieuwe kansen … op de blindentribune !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Nationale roem … [persoonlijke blog] verscheen eerst op .

Ik heb nog op de zaak – eigenlijk niet zo heel lang gelden (20-30jaar) – nog geklooid met 300baut Hayes modems (= 300bits/sec) via een telefoondraadje (kon je even niet bellen of gebeld worden!) en wat waren we blij toe de 1200 en daarna de 2400baut modems verschenen naast je computer van pakweg 5.000 guldens.

Daarom “Al een beetje gewend aan de snelheid van je 4G netwerk voor je telefoon?”  Want de groep van specialisten van de technologie bedrijven in deze wereld die gaat over de standaarden voor de (snelheid) van de mobiele telefonie (3GPP) heeft nu de voorlopige standaard voor de 5G netwerk-technologie gepubliceerd. Dus de opvolger van het nog maar zeer recent uitgerolde 4G netwerk, en waarmee je nu dus nog niet zo lang op te telefoontje mee aan de slag bent. 5G staat voor 5th Generation!

En de specificaties zijn duizelingwekkend. Waar het 4G netwerk ruwweg een snelheid haalt van 1GBites/seconde (download) per seconden moet dat bij het 5G netwerk worden opgeschroefd naar 20Gbites/seconde.

Bedrijven als Samsung experimenteren reeds met het nieuwe netwerk en de verwachting is dat eind van het jaar de specificaties definitief kunnen worden en dat het nieuwe netwerk met bijbehorende apparaten vanaf eind 2018 beschikbaar gaan komen.

Natuurlijk hoort hier een waarschuwing bij: de daadwerkelijke snelheid van het internet op de telefoon is ook en vooral afhankelijk van de kwaliteit van de verbinding (een half of 5 streepjes maakt echt uit) en uiteraard de ‘drukte’ (aantal gebruikers/apparaten en zwaarte van de activiteiten) op dat deel van je mobiele netwerk waar jouw telefoon toevallig draadloos gebruik van maakt. Daarom ook de de focus naast de pure snelheid van de bits overdracht ook het aantal apparaten dat in een bepaald gebied aangesloten zijn. De specificaties spreken over dat met mogelijk moet zijn dat er 1 miljoen apparaten aan te sluiten per vierkante kilometer. Je zou misschien denken “Zoveel mensen passen er niet op een vierkante kilometer? maar je moet er van uitgaan dat heel veel apparaten (Internet of Things, ofwel IoT) gebruik gaan maken van het mobiele netwerk, meer dan de toch aan plaats gebonden routers van de WiFi netwerken, en dan is de norm in steden van 1 miljoen aangesloten apparaten zo gek nog niet.

Hoe dan ook in de beleving van een doorsnee consument wordt daarmee mobiel internet net zo snel en gebruiksvriendelijk voor het internet was wat we nu bij snelle verbinden thuis met kabels en Wifi gewend zijn. Er is dan eigenlijk ook geen reden meer om naast je mobiele abonnementen (in het begin natuurlijk wel wat betreft de kosten mogelijk) een abonnement voor internet-aansluiting (incl. glasvezel) te hebben.

Om tenslotte om wat duizelig te worden: de snelheid van een 300Baut modem met 300bits/seconden is ongeveer 66 miljoen keer langzamer dan een 20Gbits/seconde download-verbinding die met 5G mogelijk moet gaan worden!

Bron: ougur.com / 3GPP

Het bericht Al een beetje gewend aan de snelheid van je 4G mobiele telefoon? Wacht maar tot eind 2018 gaan we 20x sneller met 5G verscheen eerst op .

Eindelijk is het dan zover, eindelijk staan de tuinstoelen weer op de plek waar ze horen, in de tuin. De laatste dagen hebben zelf de kussentjes er in gelegen. Niet voor de sier, nee, om ook echt op te kunnen zitten. Want, mochten jullie het nog niet door hebben, de lente is nu echt begonnen.

Ineens leeft de buurt weer, lijkt iedereen vrolijk en lukt het je weer om wat vrolijker op te staan. Het is en blijft een mooi gegeven. Het gegeven dat de kwaliteit van het weer behoorlijk bepalend is voor hoe de mens zich over het algemeen voelt.

Ik ben daar het levende voorbeeld van. Bij slecht en donker weer voel ik me vaak moe, ben niet vooruit te branden. Pas als dan ’s avonds de gordijnen dicht gaan en de lampjes aan begint het in mijn hoofd weer wat op te klaren. Als ik nu, in de lente, de gordijnen opentrek komt het licht me tegemoet.

Ik hoor jullie denken, die Frank is toch blind? Ja, dat klopt wel zo ongeveer. Licht en donker kan ik echter nog heel goed onderscheiden.

Ik voel me ook de weerman van het gezin. Op vakantie in Frankrijk geef ik om de vijf minuten een weersvoorspelling. Hoe ik dat doe? Nou, gewoon door naar boven te kijken, de lucht in en op basis daarvan mijn oordeel te vellen. Slaat nergens op, klopt ook vaak niet maar is zo leuk om te doen. Mijn gezin wordt er gek van en verklaart me voor gek.

Lente is ook naar je takken en bomen in de tuin kijken. Die moeten echt gekortwiekt worden. Dat gaat met behulp van een heggeschaar, zo’n groot hapgraag scherp ding. Zoals bekend is mij een verbod opgelegd er mee te spelen, ik ben afhankelijk van anderen in mijn gezin die me willen helpen.

Zo ook de schuur. Die moet een nieuwe laag verf. Er ligt een offerte voor het schilderen van ons huis inclusief de schuur. Vooral wat gevraagd wordt voor de schuur vind ik nogal veel. Ik heb mijn dochters een flinke bonus beloofd als zij mij helpen. Ik de grote stukken en zij het meer precieze werk. En raad eens? Ze gaan het doen, ergens in de zomer!! Moet ik wel zeggen dat ik de deal in eerste instantie met onze oudste had gesloten. Afgelopen week fietste onze jongste naar school en vlak na het opstappen zei ik haar nog dat ik met haar zus de schuur ga schilderen. Toen ik zei wat ze daarvoor kreeg remde ze, stapte af en gaf me te kennen dat het toch wel belachelijk is dat zij daarvoor niet is gevraagd. Daaorm nu die deal met beide dochters …

Lente, ik hou ervan !!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Lente … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

In augustus 1995 overleed mijn vader na een akelig en kort ziekbed. De kanker had zijn lichaam volledig in zijn macht gekregen. Van de stoere stevige man met een hart van goud was ineens geen schim meer over. Net met pensioen, dat kon toen nog op je 56e, zou hij gaan genieten met mijn moeder in hun nieuwe huis. Dat duurde maar kort. Hij overleed op een prachtige zomerdag. Vooruitstrevend als hij kon denken, heeft hij ervoor gekozen zijn leven te laten beëindigen. Een moedig maar o zo goed besluit, het lichaam was in een aantal maanden kapot gegaan.

Nooit heb ik het verdriet willen toelaten, tot op de dag van vandaag niet. Het zal ook niet gebeuren anders dan in dit blog. Het heeft geen nut, het levert niets op. Ik herinner me liever een paar mooie momenten.

Onze gezamenlijke reis naar Rome. Bijzonder om met hem de stad te verkennen, samen een pizza te eten en elkaar nog beter te leren kennen. Of nou ja, dat beter leren kennen viel wel mee. Ik was een puber en liet natuurlijk niets toe, praters waren we niet, ben ik nog steeds niet. Ik herinner me het bestellen van een pizza. Italiaans konden we niet en dus dachten we dat frutti di mare iets met fruit was … niet dus, dat is gewoon een pizza met vis.

Ik herinner me de momenten dat hij me ophaalde na een wedstrijd van PEC Zwolle. Kwam hij de laatste 15 minuten ook even kijken en nam hij me, blind als ik toen al was in het donker, weer mee naar huis.

Ik herinner me dat ik zomers lang bij hem werkte in de bouw. Hij was daar hoofduitvoerder en liet me van alles doen, uiteraard op veilige plekken.

Ik herinner me zijn opgetogenheid als Lee Towers over de radio klonk. Daar begreep ik natuurlijk helemaal niets van, maar mooi was het wel als hij daar volledig in op ging.

Mijn vader was een goed mens, had het beste voor met iedereen en wilde het iedereen naar de zin maken. Ik herken me in hem en zie dingen van hem terug in mijn dochters. Wat is het jammer dat zij hem nooit gekend hebben en wat is het nog meer jammer dat mijn lieve echtgenote hem niet gekend heeft. Hij zou gek op haar zijn, zou haar op handen dragen. Ook met onze dochters zou hij gek zijn, nog gekker en ze zouden hem fantastisch gevonden hebben.

Uiteraard was ik ook heel vaak boos op hem en riep ik dat hij me toch niet begreep. Dat ging soms ver, maar altijd kwam het weer goed.

Toen ik dit weekend naar muziek van Ed Sheeran luisterde kwamen deze gedachten spontaan bij me op en besloot ik een blog over hem te schrijven. Ja ja, Ed Sheeran, de muziek van deze tijd, en het raakt mij diep, kan het gekker?

Zijn laatste woorden voor hij insliep naar mij waren: ‘jouw keuzes zijn altijd de goede geweest, onthoud dat voor nu en in de toekomst‘ …
Ik heb me sindsdien nog nooit door iemand van mijn keuzes laten afbrengen als ik daar niet achter stond, ik zal het ook nooit doen !

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Verdomme, ik mis je … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

In een week waarin ik een nette aardige sociale PVDA-leider niet anders dan met veel respect tegemoet kan treden maar ik me wel afvraag of hij nu de juiste man is. In een week waarin ik niet onder stoelen of banken steek dat Alexander Pechtold voor mij de enige is die begrijpt wat ik denk en voel en hoe ik tegen de maatschappij aankijk.

In een week ook waarin het liedje bekend werd gemaakt, waarmee de enge zusjes naar het songfestival zullen gaan. In een week ook waarin de katholieken zich weer eens van hun zwarte kant hebben laten zien bij de ontdekking van het massagraf uit begin vorige eeuw in Ierland.

In een week waarin ik eindelijk tot rust leek te komen na twee weken ellende met ons ventilatiekanaal en waarin ik in het stadion bij PEC Zwolle ineens reclame hoorde over de installatie van ventilatiekanalen. In een week ook waarin in datzelfde stadion mijn club ‘gewoon’ even met 3-1 wint van Vitesse en we zowaar omhoog in plaats van naar beneden mogen en kunnen kijken. In een week ook waarin het met mijn geleidehond best goed gaat met zijn herstel.

In een week ook waarin onze jongste dochter, onze blonde prinses, een cadeautje voor mijn verjaardag had besteld, dit werd bezorgd, ze het boven uitpakte en vervolgens beneden kwam. Ik zat in de bank en zij liep naar haar moeder met de woorden ‘kijk eens wat mooi’. En dat ik vervolgens zeg ‘ eh, ik zit er gewoon bij hoor’ en zij reageert met de magistrale woorden ‘nou en, jij ziet het toch niet’.

Nou, in zo’n week heb ik geleefd en dat wilde ik gewoon even met jullie delen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Van dit en van dat … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ze vonden het daar nodig dat ik leerde hoe ik een appeltaart kon bakken. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom het zo belangrijk is dat je dat als visueel gehandicapte moet kunnen.

En dan dat stoklopen. Ik werd geacht met een zwarte bril op te lopen waar ik niets door zag. Zo zou ik wel op mijn stok moeten gaan vertrouwen. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn eigenwijsheid, mijn wil om de dingen te doen zoals ik ze wil doen en me daarbij niets te laten vertellen door anderen. Daar, in die korte periode, ben ik geworden wie ik nu ben. Nee, ze hebben me daar nooit met zo’n bril gezien.

Waarom een situatie creëren die er normaal ook niet is, want zelfs in het donker zag ik nog wel de lichten van de auto’s en lantaarnpalen, al liep ik er bij die laatste dan wel van onderen eens tegenaan. Ik heb het er anderhalve week volgehouden. Toen heb ik mijn ouders gebeld en gezegd dat ik naar huis wilde. Ze kwamen me de volgende ochtend halen, ze begrepen dat hun zoon het daar niet langer zou trekken.

Waarom dit verhaal over vroeger? Ik ben sinds een paar dagen lid van een besloten groep op Facebook, waar mensen op schrijven die net als ik RP –Retinitis Pigmentosa– hebben. Ik las er het verhaal van een ‘collega’ die nog wel redelijk ziet en nu op reis is en voor het eerst zijn geleidestok gebruikt. Hij vindt het nog steeds niets, maar merkt er wel de voordelen van. Heel herkenbaar. Juist door met die stok te lopen werd hij nu geholpen.

Het accepteren van een handicap is een proces en iedereen doet dat op zijn manier. Ik ben de eigenwijsheid ingeschoten en heb lange tijd geweigerd met een stok te lopen. Alleen als het hoognodig was deed ik het. Bijvoorbeeld die keer in het donker van het station naar mijn werk. Dat was overigens ook maar één keer, de stok bleef ergens achterhaken en brak in zes stukken. Niet alleen eigenwijs, nog onhandig ook dus.

Nu accepteer ik in grote lijnen mijn handicap. Niet in het minst door mijn trouwe geleidehond Jackson. In plaats van een stok loop ik met hem door de wereld. Of nu even niet, hij is natuurlijk net geopereerd. Hij doet het goed, over zes weken mogen we samen weer op pad.

Eigenwijs ben ik nog steeds, wat ik alleen kan doe ik ook en ik simuleer nog steeds geen situaties. Maar goed, dat is ook niet nodig, ik zie inmiddels bijna niets meer. En zelfs ik loop nu met een stok door het park als Jackson los is en even van een vrij leven mag genieten en lekker kan rennen. Niet dat ik er goed mee om kan gaan, ik loop nog steeds vaker op het gras dan op het pad …, maar ik accepteer wel dat ik er dan echt uitzie als visueel gehandicapte …
Toch een mooie overwinning!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht De stok … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik vraag hem stil te staan, buig me over hem heen en check zijn linker achterpoot …
Het pootje bungelt er wat bij en kan ik met mijn pink wegtikken …

Je hoeft geen dierenarts te zijn als je eenzelfde ervaring al eens met hem hebt meegemaakt …

Ik bel mijn lieve echtgenote en zeg de woorden ‘ze zijn nu echt gescheurd …’ …

Voorzichtig lopend en hem af en toe tillend, terwijl ik weinig tot niets, zie komen we thuis …

Vrijdagochtend half elf, met vier mensen houden we Jackson in bedwang, die in totale paniek is omdat hij, zonder dat hij zich dat zelf beseft, onder narcose moet … we huilen …

Vrijdag 16 uur, stoned als een garnaal valt hij in mijn armen, een zware operatie achter de rug …

Zaterdag is een heel moeilijke dag voor hem, ontzettend veel pijn en nog steeds half stoned van alle medicatie …

Zondag, ik kom beneden en zie weer een blije met zijn staart wapperende geleidehond, die blij is me te zien….

In de komende zes weken moet Jackson herstellen van een operatie als gevolg van gescheurde kruisbanden en zijn we samen evenzoveel weken aan huis gekluisterd …

Ik ben trots op mijn grote vriend, hij slaat zich heel goed door de zware operatie heen, wat een fantastisch mooi, lief beest is het met een ongelooflijke wil om weer door te gaan …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Dus toch … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Tweemaal is een onrustig vetbultje bij hem weggehaald onder narcose. Eenmaal besloot hij in een razend tempo door huis te glijden en kwam hij met de zijkant van zijn lichaam tegen de punt van een vensterbank. Effect was een enorme onderhuidse ontsteking die uiteindelijk tot heel diep moest worden weggehaald, onder narcose.

Jackson kon ook ongelooflijk stinken, het gevolg van constant ontstoken anaalklieren. Ik zal hier verder niet op in gaan, maar deze klieren zijn verwijderd waarbij helaas een zenuw is geraakt. Hierdoor zal hij de rest van zijn leven moeite houden met poepen, ergens richting de uitgang zit een stukje zonder gevoel. Ook deze operatie uiteraard onder narcose.

In september 2015 scheurde hij vervolgens zijn kruisbanden omdat hij in een enthousiaste draai verkeerd terecht kwam. Een heel zware operatie met 8 weken herstel was het gevolg. Jullie raden het al, onder narcose. In plaats van kruisbanden heeft hij nu titanium in zijn achterpoot. Hij loopt weer als een kievit.

Of althans, hij liep als een kievit tot zo’n 1,5 weken terug. Ik schreef het vorige week ook al. Hij had moeite met opstaan en het duurde enkele stappen voor hij op gang was. De dierenarts constateerde verrekte kruisbanden, in zijn andere achterpoot. Veel rust en voorlopig niet los en niet rennen.

Hoe sneu is dat nu er al dagen sneeuw ligt en hij zo graag zijn energie kwijt wil? Ook komt mijn afhankelijkheid van hem weer eens stevig om de hoek kijken. Want, rustig aan doen betekent kleine stukjes lopen en dus even niet werken op kantoor. Lastig? Zeker, maar in tijden van digitalisering kun je tenminste wel vanuit huis werken. Toch blijft het iedere keer weer even wennen als je niet weg kunt en word je met de neus op de feiten gedrukt dat je zo afhankelijk bent van je geleidehond.

Mijn afhankelijkheid staat echter in het niets bij de pech die Jackson heeft in zijn leven. Het arme beest is zo enthousiast en vrolijk en werkt als een gek om mij overal te brengen waar ik moet zijn. Het is een echte kanjer en daarom des te sneuer dat zijn leven zo vaak wordt beïnvloed door pech.

Hopelijk kunnen we snel de Zwolse wegen weer onveilig maken samen …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Pechvogel … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Neem mijn lieve echtgenote, de hele kerstvakantie ziek geweest, weer begonnen met werken, maar nu zo zwaar aan het hoesten dat een bronchitis of longontsteking wel eens de kop zou kunnen hebben opgestoken. Een bezoekje aan de huisarts is dan ook aanstaande.

En dan mijn trouwe geleidehond, professor Jackson! Zo’n 1,5 jaar geleden scheurde hij zijn kruisbanden en moest hij een zware operatie ondergaan. Zijn rechterachterpoot zit nu vol titanium en daar doet hij het prima op.

Dit weekend is mij en mijn gezin de schrik om het hart geslagen. Jackson stond ineens zeer moeizaam op, als een kameel, en strompelde er de eerste stappen vrolijk op los. Dit keer is het zijn linkerachterpoot. Eenmaal aan de wandel lijkt het goed te gaan, maar ook net weer niet.

De volgende ochtend leek het wel weer wat beter te gaan, maar toch vertrouw ik het niet helemaal.

Een bezoekje aan de dierenarts gaat dan ook snel plaatsvinden. Want, mocht er toch weer iets zijn met zijn kruisbanden en een operatie is noodzakelijk … tja, dan kunnen we samen acht weken niet op pad, komen de traphekjes in huis terug en til ik hem vijf keer per dag van ons trapje om naar buiten te kunnen. Het is een scenario dat ik niemand gun, zeker niet Jackson die er verschrikkelijk veel pijn van zal hebben.

Maar goed, ik ben een kei in doemdenken en moet dus proberen daar wat van los te komen. Duimen dat het mee valt lijkt me het beste medicijn! O, en dan vergeet ik nog dat hij vlak voor het weekend ook nog een echo heeft gehad in verband met een hartruis. Hij blijkt vele kleine lekkages te hebben maar die zullen hem geen parten spelen. Omdat het zo’n heerlijke druktemaker is, gaat zijn hartslag vaak omhoog en op die momenten hoor je de lekkages goed, wat de ruis veroorzaakt.

Met Jackson heb je nooit een saai leven …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Zorgen … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

De verbazing en woede neemt toe in me. Voor de verkiezingen in de Verenigde Staten zei ik nog dat het vast niet zo’n vaart zou lopen als Trump aan de macht zou komen. Zelfs na zijn winst geloofde ik nog in een redelijk normaal opererende president Trump.

Inmiddels kan ik dat niet meer zeggen en vinden en constateer ik dat zijn wijze van handelen in zijn eerste week mij de angst inboezemt dat het land in de totale chaos van een totalitair regime aan het zakken is. Niemand kan toch met droge ogen beweren dat de man, ook vader van een gezin, zich als een normaal denkend president beweegt?

Binnenkort zijn er in Nederland ook verkiezingen. Ik voorspel een keiharde strijd op rechts, waar de VVD nu al mee begonnen is. De ingezonden brief van onze huidige minister-president spreekt boekdelen. De PVV houdt zich nu nog rustig, maar zal terugslaan en hard ook. Ik hou mijn hart vast wat dat met de stemming gaat doen … Het sentiment in Nederland is ook niet overal even prettig. Gesteund door een duistere man aan de macht in de Verenigde Staten zullen veel kiezers hun potlood toch op rechts gaan neerzetten vrees ik.

Wat staat daar tegenover? Dat is volgens mij nu net het probleem. Niet zo heel veel. De PVDA is weg en zal ook niet meer terugkomen tijdens de verkiezingen, zo is mijn stellige overtuiging. D’66 is er nog maar groeit ook nauwelijks. SP, CDA, CU, ze zijn er allemaal wel, maar zwaar onvoldoende.

Één partij noem ik tot nu toe niet, Groen Links. Hoewel ik niet van de afvalscheiding ben, niet zo ecologisch ingesteld ben, is mijn hoop op deze partij en Jesse Klaver gericht. De enige partijleider die zich keihard durft uit te spreken tegen het foute rechts. Een fatsoenlijke partij, waarbij je ook echt gelooft dat wat gezegd wordt ook nagekomen zal worden.

De strijd zal gaan losbarsten en ik zal het met veel belangstelling gaan volgen. Ik heb besloten mijn stemming op een paar thema’s te gaan baseren: vluchtelingen, gelijkheid, onderwijs. Ik hoef er allemaal niet beter van te worden, ik kijk naar het grotere geheel, naar mijn mensvisie, mijn normen en waardenpatroon en de kansen die er zijn voor mijn kinderen.

Ik ga jullie op de hoogte houden van mijn uiteindelijke stem!

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Stemming (makerij) … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Ik kondigde op mijn gesloten facebook al aan dat ik een scala aan onderwerpen heb waarover ik deze week een blog kan schrijven. Zo is ons konijn na ruim negen jaar vertrokken naar een ander leven. We vroegen ons al jaren af waar hij de energie nog vandaan haalde om door te leven. We hielden het er maar op dat hij ontzettend veel liefde kreeg en gaf en dat hij ons gewoon niet wilde verlaten. Tot onze kinderen hem vorige week dood aantroffen in zijn hok. Een tijdperk van 17 jaar konijnen houden is voorbij. Het hok is inmiddels opgehaald door het grof vuil!!!

Ook heb ik deze week vervelende aanvaringen gehad met het liftknopje op mijn werk. Ik stond kennelijk twee keer in zo’n hoek met mijn pols dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Vraag me niet hoe, je kunt het ook gewoon dom noemen, maar een liftknopje kan dus heel veel pijn veroorzaken.

Ach en natuurlijk ben ik ontzettend blij, mijn club PEC Zwolle heeft eindelijk weer eens gewonnen, dat geeft de Zwolse burger moed.

Maar ik heb ook angst sinds deze week. In de Verenigde Staten van Amerika is een clown aan de macht gekomen. Een ontwikkeling die ik met veel argusogen zal volgen. Het baart me zorgen en tegelijkertijd geeft het hoop dat er afgelopen zaterdag zoveel honderdduizenden mensen demonstreerden tegen deze enge gevaarlijke onvoorspelbare man. Wat gaat hij doen, maar vooral wat gaat hij allemaal roepen en wat is zijn doel?

De propagandamachine is gestart. Ik las een bericht dat de woordvoerder van het Witte Huis nu al aanvaringen heeft met de pers. Deze ongetwijfeld ook volslagen foute man beweert dat tijdens de inauguratie meer mensen op de been waren dan ooit tevoren bij dit evenement. Een staaltje van foute propaganda. Als ik dat combineer met de uitspraken en uitspattingen van clown Trump, dan kan ik gewoon niet anders dan zoveel jaren terug kijken toen een propagandamachine ook tot veel ellende heeft geleid … Jullie mogen me nu aanspreken op deze vergelijking en misschien gaat-ie wel te ver, maar dat deze gedachte alleen al bij me opkomt zegt volgens mij genoeg over hoe foute meneer Trump in de komende jaren zijn wil zal proberen op te leggen. Een clown van het foute soort. Ik kan alleen maar hopen dat de wereld en vooral de burgers van de Verenigde Staten rustig blijven, duidelijke grenzen aangeven en dat deze maniakale man snel van schandaal naar schandaal zal gaan en het veld zal ruimen.

Leefde ons konijn nog maar …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Trump en een konijn … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Daar lag ik dan, in de bank te luisteren naar de saxofoonklanken die onze kleine blonde prinses liet horen. Supertrots ben ik op ons kleine stoere dametje, die met haar blonde krullen als een echt stoer wijf even laat horen wat ze kan.

Maar goed, ik lag daar dus en voelde aan mijn voorhoofd. Vraag me niet waarom, maar soms voel je gewoon even aan dingen die toebehoren aan je lichaam. Nee, geen rode wangetjes krijgen nu, het gaat in dit blog echt alleen over mijn voorhoofd. Of nou ja, ja, eigenlijk wel. Wat is er namelijk met dat voorhoofd aan de hand waardoor ik er nu een blog over schrijf, waarom ik dit met jullie deel? Nou, ik constateerde dat daar een heleboel rimpels zitten. Dat liet ik tussen de saxofoonklanken door ook weten aan mijn lieve echtgenote. Ik was nogal verrast door die vele rimpels. Zij allerminst en had daar de volgende verklaring voor:

Volgens haar ben ik blijven steken op mijn 30e!!!! In die periode heb ik zo ongeveer het laatste beeld van mezelf in de spiegel gezien en dat staat in mijn geheugen gegrift. Daarna ging mijn zicht snel achteruit, waardoor dat beeld van die knappe jongeman nooit meer uit mijn geheugen is verdwenen. Het zou een verklaring kunnen zijn.

Ik filosofeer daar graag zelf nog even met jullie op door. Ga maar na, is het dan ook de verklaring voor het feit dat ik denk nog steeds alles te kunnen wat ik ook kon toen ik nog geen of nog maar net 30 was? Ik roep altijd dat ik nog jong van geest ben en denk me te kunnen meten aan studenten en andere jonge mensen die nog maar net begonnen zijn in het echte leven. Hoewel ik inmiddels bijna 45 ben, voelt dat idee altijd wel erg goed. Heb ik dan nu de verklaring voor dat idee gevonden ?

Ik leerde mijn lieve echtgenote kennen in februari 1999, 11 februari om precies te zijn. Als man zo’n datum kunnen onthouden schijnt al een kunst op zich te zijn, ik kan dat dus omdat ik nog jong van geest ben en dus in mijn hoofd denk dat ik nog steeds ergens rond de 30 ben. Ze was toen bloedmooi, en dat is ze uiteraard nog steeds, en dat roep ik dus ook gewoon. Nee, zegt ze dan, ik ben ook ouder geworden. Ja maar als ik rond de 30 ben blijven steken, dan geldt dat in mijn hoofd natuurlijk ook voor jou. Ingewikkelde materie hoor …

Hoe mijn kinderen in dat geheel passen, daar ben ik ook nog niet uit. Zij waren er immers nog niet toen ik rond de 30 was. Ergens klopt het dus niet, maar mensen, het voelt o zo fijn en dat allemaal omdat ik bijna blind ben sinds mijn 30e!!!!

Het leven van een (bijna) blinde kent dus ook zeer zeker zijn voordelen, realistisch of niet ….

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Blijven steken … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .

Uiteraard wenst jullie favoriete blogger jullie een waanzinnig te gek en mooi 2017 toe!

Eigenlijk ben ik niet zo van al dat gelukwensen. Die eerste dag dat je weer op kantoor bent en iedereen ineens een hand van je wil of -nog erger- je geheel tegen je zin in voorziet van twee of drie smakeloze kussen op je wangen, waarbij je nog op moet passen dat je beide aan de goede kant begint. Voor je het weet hangen de lippen van de ander op die van jou. Nee, dat is allemaal niet aan mij besteed, maar kennelijk hoort het erbij.

Het was even vakantie, even helemaal niets hoeven doen, gewoon helemaal niets. Nou, dat werkte prima! Onze rots in de branding is twee weken ziek geweest, eerst een blaasontsteking en daarna heel ordinair de griep! Een hoestende blonde prinses en naar wat deze week bleek, een eigenwijze puberdochter met een heuse voorhoofdholteontsteking. Rust hadden we dus wel, we konden immers niets beginnen. Zelf heb ik tot nu toe de dans weten te ontspringen, hoe lang nog vraag ik me af?!

Tijd gehad dus om veel te lezen. Ik ben een challenge met mezelf aangegaan. Veertig boeken lezen in dit jaar. De eerste drie zitten er al bijna op. Een goede autobiografie van Phil Collins beluisterd, een of andere vage thriller en momenteel een boek getiteld ‘Gegijzeld door IS’. Het waargebeurde verhaal van een Deense jonge fotograaf die dertien maanden gevangen heeft gezeten in Syrië. Een zeer indrukwekkend en huiveringwekkend boek.

Ook hebben we ondanks de ziektes vrijwel dagelijks twee erg leuke nieuwe spelletjes gedaan: Fauna en Terra. Vragen beantwoorden over vaak onbekende dieren (waar komen ze voor, hoe zwaar zijn ze, etc.) en aardrijkskundige/geschiedkundige vragen beantwoorden over van alles en nog wat (waar speelt of speelde het zich af, in welke tijd, etc.). Voor een blinde blogger ook prima mee te doen.

In dit jaar ook weer wekelijkse blogs van mij. Soms gaan ze over niets, geef ik een kijkje in mijn leven. Soms ineens wil ik iets kwijt over wat er in de wereld gebeurt of wil ik gewoon even gal spuwen. Je kunt het allemaal weer verwachten in dit jaar.

Soms zijn berichtjes die ik lees heel klein, maar wel heel waardevol. Zoals de paus, hij rijdt gewoon in zijn Ford Focus door Rome heen zonder extra beveiliging. Ik ben geen aanhanger van de paus, maar vind het toch mooi. Het is maar klein, maar daarmee wel heel veelbetekenend. Niet bang zijn, maar je wel bewust zijn van de risico’s. Datzelfde gold voor de Deense journalist die niet bang was, maar wel van het risico wist toen hij voor een paar dagen in Syrië was. Het kwam hem ook letterlijk duur te staan!!

Ik geloof in een betere wereld en wil dat uitstralen in mijn blogs …

Voor persoonlijke blogs van Trotse Moeders, klik hier >>>>

Voor andere persoonlijke blogs van Trotse Vaders, klik hier >>>>

Het bericht Daar ben ik weer … [persoonlijk blog] verscheen eerst op .